Θάλασσά μου, ψυχή μου
Σε πήραν άγριοι βοριάδες, σε κανάκεψαν πρώτα στο πέλαγο και μετά σου ‘στειλαν ένα κεραυνό για βυθιστεί ό,τι είχαμε.
Όταν μου ‘δειξες πρώτη φορά πώς να κρατάω το τιμόνι, τρομοκρατήθηκα.
“Πιάσε το πηδάλιο εσύ!” επέμενες.
Φοβόμουν τόσο πολύ, που αντίκριζα την παραλία να ‘ρχεται κατά πάνω μου, ενώ έστριψες με μια έμπειρη κίνηση το πηδάλιο προς το απάνεμο λιμάνι.
Ένιωσα σαν να ταξίδεψα σε άλλο κόσμο.
Μ’ έκανες να πετώ απ’ τη στεριά και να χώνομαι στα μυστήρια της μαγεύτρας θάλασσας.
Για δες όμως, πώς με την πρώτη φουρτούνα ανοίχτηκες μακριά και μ’ άφησες να κωπηλατώ με την ελπίδα μόνο.
Γειά και χαρά σου Έρωτα ανακατεμένε με την αρμύρα, ίσως κάποτε συναντηθούμε είτε σ’ αυτή, είτε στην άλλη ζωή…
https://thewomen.gr/
Στέλλα Σωτήρκου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου