Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2024

Το νιώθεις όταν σε σκέφτομαι;

 Το νιώθεις όταν σε σκέφτομαι;

Όσο είμαι στην δουλειά δεν σκέφτομαι. Προσπαθώ να σε διώξω μακριά από κάθε σκέψη μου και συνεχίζω μηχανικά να κάνω ό,τι πρέπει και απαιτείται στον χώρο της εργασίας μου. Μόλις όμως θα φύγω για να πάρω τον δρόμο της επιστροφής, γυρνώντας την μίζα του αυτοκινήτου, είναι σαν να γυρνάει μία μίζα και στο μυαλό μου. Ανοίγοντας το cd player μπαίνει το αγαπημένο σου τραγούδι, εκείνο που τραγουδούσες όταν ξυριζόσουν.

Όταν από την χρήση το cd βγήκε άχρηστο, ήταν το πρώτο δώρο μου για να μην το στερηθείς. Δύσκολο να το βρω, μια και δεν υπήρχε και έγινε παραγγελία από το εξωτερικό. Όταν σου έδωσα το δώρο σου, μόλις το είδες, κατάλαβες αμέσως τι ήταν… Γελούσες σαν μικρό παιδί, μου χάιδευες απαλά τα μαλλιά και μου άπλωσες το χέρι για να χορέψουμε…
Όλα αυτά είναι πια τόσο μακρινές αναμνήσεις, που δεν έχουν καμία σχέση με το τώρα της ζωής μου. Σπίτι… δουλειά… Δουλειά… σπίτι…
Το ίδιο δρομολόγιο εδώ και ένα χρόνο. Χαμένη από φίλους, συγγενείς, οικογένεια.

Στην αρχή δεν ήθελα να είμαι με κανέναν, γιατί πίστευα ότι λίγο πολύ κάτι θα πέταγε κάποιος και θα με κομμάτιαζε… Στην πορεία έμαθα να ζω μόνη μου. Τυλιγμένη μόνο με εμένα και την κουβέρτα στον καναπέ, από την ώρα που γυρνούσα από την δουλειά μέχρι να κοιμηθώ το βράδυ. Κάποιες φορές που κοιτάω τις φωτογραφίες μας, σου μιλάω. Νοητά στο μυαλό μου παίρνω και απαντήσεις. Φαντάζομαι, ό,τι θα ήθελα να ακούσω…

Το τραγούδι επαναλαμβάνεται συνεχώς, το ποτήρι με το ουίσκι είναι πάντα πάνω στο τραπέζι και εγώ κλαίω γιατί δεν εννοεί το κεφάλι μου να καταλάβει ότι τελείωσε και δεν υπάρχει επιστροφή. Εσύ συνεχίζεις να ζεις και εγώ να πεθαίνω. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό, ώρα την ώρα. Γιατί εγώ το μαξιλάρι μου το γέμισα δάκρυα, ενώ εσύ ιδρώτα…

Ένα χτύπημα τηλεφώνου διακόπτει το κλάμα και τα αναφιλητά. Ο ήχος είναι γνώριμος και με κάνει να τρέμω. Πηγαίνω πλένω το πρόσωπό μου και πίνω μία γουλιά ουίσκι. Το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπάει… Βάζω δυνατά μουσική να μην έχει τίποτα το γνώριμο. Δεν θα σου χαριστώ, να καταλάβεις πως ακόμη πονάω. Εσύ με απάτησες, όχι εγώ. Βγαίνω στο μπαλκόνι και ρωτάω…

“Ποιός…; Δεν σας ακούω! Μιλήστε πιο δυνατά!”
“Το νιώθεις όταν σε σκέφτομαι…;” μου λες ψιθυριστά.
“Λάθος νούμερο πήρατε…! Ο συνδρομητής άλλαξε…!”

Έκλεισα το τηλέφωνο και αφού ντύθηκα και βάφτηκα, πήγα στους φίλους μου που εδώ και ένα χρόνο κάθε βράδυ με παρακαλούσαν να βγω μαζί τους. Μόλις με είδαν με αγκάλιασαν όλοι και με καλωσόρισαν στη νέα αρχή, στην αναγέννησή μου. Κάποια φίλη πέταξε, ότι είχες κάνει σχέση με όλα τα θηλυκά του γραφείου. “Τώρα ξενέρωσα τελείως…”, είπα και συνέχισα να χαμογελάω.
“Άραγε το ένιωθες όταν σε σκεφτόμουν ή μήπως τώρα που ξέμεινες…;”


https://thewomen.gr/

Στέλλα Παζάλου

Russet Feelings by Stella

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Κι έγινα ο καθρέφτης σου… πώς νιώθεις;

  Κι έγινα ο καθρέφτης σου… πώς νιώθεις; – Θώμη Μπαλτσαβιά – GynaikaEimai 15 Ιανουαρίου 2025 Υπάρχουν πολλά στάδια που πέρασα με σένα και τη...