Το wi-fi συνδεδεμένο, για σήμα πιάνω μόνο καρδιά!

 Το wi-fi συνδεδεμένο, για σήμα πιάνω μόνο καρδιά!

Υπάρχει τίποτα που να κρατάει για πάντα;
Οτιδήποτε και να ‘ναι αυτό, από μία αγκαλιά έως ένα φιλί, έρωτας, αγάπη, φιλία… Ποιο συναίσθημα είναι ικανό να κρατήσει για πάντα, από την εφηβεία μέχρι τα βαθιά γεράματα;
Το ποτήρι μου έχει την ίδια γεύση κρασιού, σίγουρα θα την έχει για πάντα όσο ζω. εκτός και αν το κρασί ξινίσει.
Και τώρα πες μου το δικό σου “για πάντα”, τι ήταν ουτοπία; Παρενέργεια από το αντιγριπικό εμβόλιο; Επαναλαμβανόμενη φράση τύπου “μοναδική μου αγάπη”;

Οι δειλοί άνθρωποι, το δικό τους “για πάντα” σημαίνει “για τώρα”.
Αλλά η δύναμη να το πουν, να το συλλαβίσουν, δεν υπάρχει μέσα στην άδεια ψυχή τους.
Μία σειρά από δεδομένες καταστάσεις, τόσες όσες το λογισμικό του κινητού σου.
Εκείνα τα γ@μημένα δεδομένα που όταν τελειώσουν ξεμένεις και τρέχεις να βρεις άλλα.
Περπατάς χωρίς ανάσα, γιατί τα ασύρματα δίκτυα είναι κλειδωμένα!
Βλέπεις τα προστατεύουν οι ιδιοκτήτες τους, δεν τα αφήνουν ξέφραγο αμπέλι για να περνάει ο κάθε εσύ και να του τα κλέβεις!

Ενώ τα δεδομένα σπάνια γίνονται ζητούμενα, τα βρίσκεις εύκαιρα, πουλάς το παραμύθι σου και όταν αδειάσουν φορτώνεις κι άλλα και άλλα και δεν σταματάς ποτέ.
Δεν χρειάζονται πολλά λόγια ρε άνθρωπε, πολλά βλέμματα θέλουμε και πράξεις από αυτές που είναι χωρίς λήξη, από αυτές που κάνουν την καρδιά να χτυπά αλύπητα μέχρι να νιώσεις ότι σπάει.
Και τι καταλαβαίνεις με το να τάζεις και να υπόσχεσαι; Μένει τίποτα μέσα στην παλιοψυχή που σέρνεις;
Σας φαντάζομαι να μαζεύεστε κάποιους πηγαδάκια και να σημειώνετε πόσο κράτησε το δικό του δεδομένο!
Πάντως δεν μπορείς να πεις, χάρη σε εμένα υπήρξες πρωταθλητής!

Μου έφερες δώρο μία αλυσίδα χοντρή από εκείνες που δένουν οι άθλιοι τα ζώα και μου τη φόρεσες στο λαιμό.
Την συνήθισα, ήξερα και το δρόμο να γυρίσω πριν χαθούν τα δεδομένα! Αργότερα μου υποσχέθηκες άλλη μία… χρυσή αυτή τη φορά.
Χαράς γιορτή. Τη φόρεσα με καμάρι, ζήλια οι όμοιες με μένα.
Δεδομένες και αυτές, αφού δεν θυμάμαι καθόλου τα ονόματά τους. Είχαμε όλες το ίδιο, με το ίδιο σημάδι στο κούμπωμα της αλυσίδας.
Το μυαλό μας σαν το κινητό.
Αν κολλήσει το πετάς, αγοράζεις άλλο, γιατί για να φτιάξεις το ίδιο δεν συμφέρει σήμερα.

Μέχρι που ξάφνου γνώρισα έναν γνωστό σου. “Μοιάζετε” φυσικά σκέφτηκα. “Πες μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι…”, έτσι νόμιζα. Με κοιτούσε κρυφά και επίμονα για μήνες, για χρόνια… με βλέμμα καρφωμένο στη χρυσή αλυσίδα. Και σαν σε πήρε ο ύπνος με το ποτό στο χέρι, με πλησίασε, κοιτώντας με ψιθύρισε: “δεν έχω αλυσίδες και δεδομένα, ούτε ζητούμενα. Έχω μόνο για σένα αυτό εδώ” δείχνοντας το χέρι του που έτρεμε, όχι από φόβο, αλλά από συναισθήματα. “Χρόνια περιμένω να κοιμηθεί” μου έδειξε με το δάχτυλό του τον φίλο του.

“Να μπει φραγή στα σχέδιά του να σε κρατά πάντα κοντά του με λάθος τρόπο και υποσχέσεις. Στο λέω, αν μείνεις, δεν θα αντέξεις!”
Σηκώθηκα απαλά, μα η αλυσίδα δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από το δέρμα μου…
Με απόγνωση ψιθύρισα “βοήθησέ με”. Ξέπνοα τα δάχτυλά σου απαλά άνοιξαν το κουμπί “ένας απλός κωδικός είναι, λέγεται εμπιστοσύνη” μου είπες.
Φύγαμε, σιγά-σιγά…
Τα βήματά μας δεν ακουγόντουσαν. Τώρα το τζάκι στέκει αναμμένο, το ξύλο καίει αργά-αργά.
Το wi-fi συνδεδεμένο, για σήμα πιάνω μια καρδιά!

https://thewomen.gr/

Ευαγγελία Αλιβιζάτου

https://alivizatou-creative-writing.blogspot.com/?m=1