Δεν μου αξίζει αυτό… του είπε κι έφυγε
Ξέρεις… καμιά φορά οι άνθρωποι ανέχονται πράγματα και καταστάσεις που δεν τους αξίζουν, επειδή νιώθουν πως πρέπει να παλέψουν μέχρι τέλους για τα συναισθήματά τους. Καμιά φορά ανέχονται πράγματα και καταστάσεις με την ελπίδα (ή την ψευδαίσθηση) πως ο απέναντι θα εκτιμήσει, θα καταλάβει και θα σταματήσει να εκμεταλλεύεται την ανοχή τους. Καμιά φορά δυσκολεύονται (ή και αρνούνται) να αποδεχτούν πως δεν είναι όλοι ίδιοι, πως υπάρχουν κι εκείνοι που όσα καλά κι αν τους προσφέρεις, θα είναι πάντα ανικανοποίητοι…
Κι ήταν κι εκείνη… εκείνη που αγάπησε, προσπάθησε, πάσχισε, ανέχτηκε. Εκείνη που ξεπέρασε αμέτρητες φορές τα όρια και τις κόκκινες γραμμές της. Εκείνη που πάλεψε σκληρά, παραμυθιάζοντας τον εαυτό της ότι αντέχει κι άλλο. Εκείνη που παραδόθηκε άνευ όρων, χωρίς να ζητάει τίποτα για αντάλλαγμα. Εκείνη που πίστευε πως ο έρωτας είναι το παν και πως οι σχέσεις δεν είναι δούναι και λαβείν. Αλλά είναι. Έκανε λάθος…
Της πήρε καιρό να καταλάβει πως έπρεπε να πάψει να δικαιολογεί κάθε κακή συμπεριφορά, κάθε χλιαρό συναίσθημα, κάθε αδιάφορη αντιμετώπιση. Της πήρε καιρό να καταλάβει πως έπρεπε να πάψει να δίνει αζήτητα συγχωροχάρτια και να ντύνει με ουρανούς, κάθε γκρίζο βλέμμα. Της πήρε καιρό να καταλάβει πως της άξιζε μια αγκαλιά που να κουμπώνει μέσα της, πως της άξιζε ένα φιλί που να λιώνει εντός του, πως της άξιζε ένα χαμόγελο που να φωτίζει την ψυχή της. Της πήρε καιρό να καταλάβει τι αξίζει. Της πήρε καιρό να καταλάβει πως αξίζει…
Κι ήρθε η στιγμή του τέλους. Ενός τέλους οριστικού κι αμετάκλητου. Ενός τέλους που δεν ανεχόταν συγνώμες και πισωγυρίσματα. Κι εκείνη η στιγμή ήταν η μόνη που της χαρίστηκαν τα όλα του, που της αφέθηκαν στα πόδια της τα πάντα του, με τον όρο να μην φύγει. Μα είχε από καιρό φύγει. Εκείνος της έδειχνε από πάντα την πόρτα, γιατί πίστευε πως δεν θα έκανε βήμα κατά εκεί. Είχε πείσει τον εαυτό του πως ήταν τόσο σπουδαίος, πως δεν της άξιζε. Η αλήθεια είναι πως όντως δεν της άξιζε. Κι αυτή ακριβώς ήταν η τελευταία της φράση πριν κλείσει την πόρτα πίσω της. Μια πόρτα που εκείνος πίστευε πως δεν θα είχε ποτέ το θάρρος να ανοίξει.
Δεν μου αξίζει αυτό… του είπε κι έφυγε. Έφυγε στο φως. Στο φως που της αξίζει…
https://thewomen.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου