Προσπαθώ σκληρά να δείχνω πως σε ξέχασα…
Σαν να λέω “υποκρισία”… Η προσπάθεια να δείξω ότι έχω ξεχάσει, εμπεριέχει τη λέξη υποκρισία για μένα. Συναισθήματα που κρύβω μέσα μου, γιατί αν τα δείξω, θα αποκαλυφθεί η μάσκα που περίτρανα φορώ. Κάποιος τα καταλαβαίνει όμως, μα η αγάπη του υπερέχει.
Σε ποιον να πω ότι δεν μπορώ να ξεχάσω; Πώς να μιλήσω για μία ολόκληρη ζωή; Μισό αιώνα κλείνω και εσύ δεν φεύγεις από την ψυχή μου, το μαύρο είναι το πένθος μου, μα δεν αρκεί. Μαύρα είναι και τα ενδόμυχά μου.
Με το σταγονόμετρο προσπαθώ να δώσω στους γύρω μου λίγη αγάπη. Παριστάνω την χαρούμενη και χαμογελαστή – ευκολάκι λέω, πριν φορέσω το προσωπείο. Το χαμόγελο φτάνει στα αυτιά και η ημέρα ξεκινάει. Μία απλότητα σε όλα, με ηρεμία δείχνω ότι μπορώ! Ότι οι σκέψεις μου δεν είναι συμβατές με την καρδιά μου.
Είναι σε άλλη οδό, σε άλλο δρόμο: οδός Θλίψης. Είμαι χωμένη μέσα στο σπιτάκι της και μυρίζω παντού εσένα, κρατώ τα ρούχα σου αγκαλιά, το μπλουζάκι που σου είχα χαρίσει… δύο σημειώματα στο ψυγείο που δεν δουλεύει πια…
“Φεύγω για μπάλα σ’ αγαπώ.”
“Κοριτσάκι μου στις 22:00 σχολάω, σ’ αγαπώ…”
Ανοίγω το ράδιο, κασετόφωνο εποχής, η κασέτα όμως γυρίζει κανονικά και το τραγούδι μας παίζει… Η αφίσα σου στον τοίχο τεράστια, με εσένα να κλωτσάς την μπάλα σε ένα γήπεδο. Αγαπημένο σου άθλημα. Έλαμπες καθώς αποτυπωνόταν στο χαρτί η έκφρασή σου.
Προσπαθώ να σε αγγίξω απαλά, τα χέρια μου στην αφίσα, κρύο το χαρτί, μα η παρηγοριά είναι ότι σε έχω ξανά… Δεν σε ξεχνώ, δεν μπορώ να υποκριθώ… μόνο αντέχω. Όχι να σε βγάλω από μέσα μου… “Ζεις” για να αναπνέω και εγώ.
Αν πω ότι σε ξέχασα, θα έχω χαθεί. Τσακισμένη παραμένω εφ’ όρου ζωής. Δεν ήσουν πάθος, ούτε λάθος, δεν ήσουν άνεμος, ούτε αγέρι, ήσουν εσύ ο ουρανός και το φεγγάρι μαζί, ο ήλιος και η θάλασσα.
Η μελαγχολία μου δεν έχει τελειωμό. Κάνω πίσω δύο βήματα σε κοιτώ ξανά στον τοίχο.
“Αντίο αγάπη μου, θα έρθω πάλι σύντομα”.
Στο δωμάτιο αφήνω τη μουσική να παίζει και το τραγούδι imagine φτάνει στο τέλος του. Ρίχνω δυο σταγόνες από τα άρωμά σου εκεί γύρω, κλείνω την πόρτα, περπατώ για την οδό της λογικής…
Τα πρόσωπα που με περιμένουν, δεν κρύβουν την ανακούφισή τους.
“Ήρθες πάλι” ακούω μία γνώριμη φωνή στα αυτιά μου.
“Θα φεύγω για λίγο και θα γυρίζω. Προσπαθώ σκληρά…” συνεχίζω “μα δεν μπορώ να…”
“Σσσσσ μείνε εδώ μέχρι να ξαναφύγεις”…
https://thewomen.gr/
Ευαγγελία Αλιβιζάτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου