Κουράστηκα ρε φίλε να “παίζω” τίμια και συνεχώς να χάνω!

 Κουράστηκα ρε φίλε να “παίζω” τίμια και συνεχώς να χάνω!

Ναι, ζούμε σε μια κοινωνία που βασιλεύει η ατιμία και η πονηριά. Και ναι, κάποιοι από εμάς παλεύουμε με νύχια και με δόντια να μην του μοιάσουμε τούτου του κόσμου, να είμαστε εμείς η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα. Κι αρνούμαστε σθεναρά να ακολουθήσουμε “πλάγιες” μεθόδους, αντιστεκόμαστε με πείσμα να εκμεταλλευτούμε ανθρώπους και καταστάσεις για να κερδίσουμε δολίως. Είμαστε κι εμείς που επιλέγουμε την ευθεία, δύσβατη ενδεχομένως οδό. Που επιλέγουμε να μοχθήσουμε για να κατακτήσουμε, που επιλέγουμε να παλέψουμε για να πετύχουμε. Και κλείνουμε τ’ αυτιά στις “σειρήνες” και διαλέγουμε την καθαρή συνείδηση, μα… πόσες φορές δεν μας πιάνει το παράπονο;

Ναι, ζούμε σε μια κοινωνία που βασιλεύει η ατιμία και η πονηριά, αλλά πόσο και πότε τιμωρείται; Και γιατί όσο εσύ βροντοφωνάζεις πως έχεις τουλάχιστον την συνείδησή σου καθαρή, όλοι εκείνοι με τις βρωμερές ψυχές και συνειδήσεις να κοιμούνται ήσυχοι και γαλήνιοι πάνω στις ανήθικες πράξεις τους; Γιατί όσο εσύ παλεύεις να κατακτήσεις κορυφές με όλες σου τις δυνάμεις, τις περισσότερες φορές, κάποιος άλλος, ύπουλα να καταφέρνει να καρφώσει πρώτος τη σημαία στο ύψωμα; Γιατί όσο εσύ μοχθείς να κερδίσεις τα όνειρά σου, τις περισσότερες φορές, κάποιος άλλος, πατώντας επί πτωμάτων, να τ’ αρπάζει μέσα απ’ τα χέρια σου;

Ναι, δεν θέλεις ν’ αλλάξεις, δεν θέλεις να γίνεις σαν αυτούς που απεχθάνεσαι, μα έρχονται στιγμές που ίσως η αδικία στέκεται σαν κόμπος στο λαιμό σου. Έρχονται στιγμές που θυμώνεις, εξοργίζεσαι που καμία θεία δίκη, κανένα κάρμα, δεν επεμβαίνει να φέρει την “ισορροπία”. Έρχονται στιγμές που νιώθεις κουρασμένος, διαλυμένος σχεδόν. Γιατί είναι ανθρώπινο να κουράζεσαι όταν σε κάθε “παρτίδα”, σε κερδίζουν με σημαδεμένα χαρτιά. Γιατί είναι ανθρώπινο να αγανακτείς όταν “παίζεις” τίμια και κάθε φορά χάνεις!

https://thewomen.gr/

Κική Γιοβανοπούλου