Θυμάμαι μου είπες “Όταν νιώθεις μόνη, κοίτα τα αστέρια. Να, αυτά εκεί τα δύο! Έτσι πάντα θα νιώθεις κοντά μου!”
Όλοι περάσαμε την φάση του ανεκπλήρωτου έρωτα. Στην δική μου περίπτωση θα έλεγε κανείς πως έγινε ανεκπλήρωτος λόγω παρεξηγήσεως καταστάσεων.
Ήταν Αύγουστος του 2008, όταν τον είδα πρώτη φορά να κάθεται στην πόρτα του σπιτιού του και να χαμογελάει με αυτό το υπέροχο πλατύ χαμόγελο που αμέσως μου έκλεψε την καρδιά. Ήμασταν και οι δυο μικρά παιδιά, ηλικίας 11 και 15 ετών, μα όταν τον είδα, ήξερα πως εκείνος είναι ο άνθρωπος που μελλοντικά θα μπορούσα να αφιερώσω την ζωή μου.
Έρωτας με την πρώτη ματιά; Ίσως.
Τα χρόνια πέρασαν και ήταν βέβαιο πως θα τον ξαναδώ, αφού η καταγωγή μας είναι από το ίδιο μέρος. Καταφέραμε να έρθουμε πιο κοντά και να αγαπήσουμε με ανιδιοτέλεια ο ένας τον άλλον, μα η ζωή δεν μας άφησε να το χαρούμε πολύ.
Περάσαμε όμορφες στιγμές, γελάσαμε, χαρήκαμε, λατρέψαμε ο ένας τον άλλον όπως ακριβώς ήταν, ακόμα κι αν η εξωτερική μας εμφάνιση ήταν εντελώς διαφορετική. Μα η ώρα του αποχωρισμού έφτανε σιγά σιγά, μαζί με το τέλος του Αυγούστου. Θα καθόμουν 1 μήνα στην επαρχία και ύστερα θα γύριζα στο χάος της Αθήνας και εκείνος στην πόλη στην οποία έμενε μόνιμα. Κάθε μέρα σκεφτόμουν την τελευταία μου μέρα μαζί του, κάθε μέρα πονούσα βουβά, μα έλεγα, δεν βαριέσαι, η αγάπη μας είναι πιο δυνατή από την απόσταση, θα τα καταφέρουμε.
Ένα βράδυ πριν φύγω, σταματήσαμε για λίγο και κοιτάξαμε τα αστέρια. Θυμάμαι μου είπε “Όταν νιώθεις μόνη, κοίτα τα αστέρια! Να, αυτά εκεί τα δύο! Έτσι πάντα θα νιώθεις κοντά μου!”. Γυρνώντας προς το σπίτι, αποφασίσαμε ότι δεν χορτάσαμε την τελευταία μας βραδιά. Καθίσαμε στο σπίτι του αγκαλιασμένοι. Δεν άντεχα να κοιμηθώ, μου αρκούσε απλά να τον κοιτάζω να κοιμάται εκείνος, έτσι το ξημέρωμα με βρήκε να κλαίω καθώς τον κοίταζα να κοιμάται. Δεν τον ξύπνησα, αφού η σκέψη του “αντίο” με σκότωνε και μόνο στην ιδέα. Τον φίλησα στο μέτωπο και τον αποχαιρέτησα με τον δικό μου μοναδικό τρόπο. Ήξερα την πορεία, όσο κ αν δεν ήθελα να την παραδεχτώ…
Μπήκε πλέον ο Σεπτέμβρης του 2011. Τα σχολεία ξεκίνησαν και μαζί με τα σχολεία ξεκίνησαν και τα βάσανά μου, αφού πλέον η μέρα με έβρισκε στο σπίτι κλεισμένη μαζί με τον λεκτικά κακοποιητικό πατέρα μου, να μου λέει πως όλα περνάνε από το δικό του χέρι και όχι από το δικό μου, πως δεν είμαι για έρωτες, πως αν δεν αφήσω αυτή την σχέση θα το κυνηγήσει νομικά για σεξουαλική παρενόχληση, πως όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος, κάτι το οποίο μάλιστα δεν δίστασε να το κάνει και άλλα πολλά.
Δυστυχώς, για κακή μου τύχη, η επικοινωνία με την μητέρα μου ήταν κάτι που επίσης περνούσε από το χέρι του ώστε να μπορώ να της πω την αλήθεια, μα έβρισκα δύναμη στα όνειρα που έκανα με τον άνθρωπό μου να ζήσουμε μαζί, να κάνουμε οικογένεια, να είμαστε οι δύο μας. Ώσπου μια μέρα εξαφανίστηκε από προσώπου γης…
Τον έψαχνα απεγνωσμένα παντού, από φίλους, οικογένεια, γνωστούς, μα ξαφνικά ο κόσμος μου κατέρρευσε και μαζί με τον κόσμο μου και τα όνειρά μου την στιγμή που έλαβα ένα μήνυμα από άλλη κοπέλα, η οποία απαιτούσε να μην ξαναενοχλήσω το αγόρι της (κάτι το οποίο διαπίστωσα μετά από κάποιο διάστημα ότι δεν ίσχυε). Εκεί ήταν που η ψυχή μου δεν άντεξε αυτά τα απανωτά χτυπήματα και πήρα την απόφαση να δώσω ένα τέλος στην ιστορία, λέγοντάς του γραπτώς πως δεν είναι εφικτό να είμαστε μαζί πλέον, κάτι που θεωρούσα δεδομένο. Το θεώρησα περισσότερο ως ξεκαθάρισμα, παρά ως μήνυμα χωρισμού, σκεπτόμενη πως ήδη με έχει χωρίσει.
Τα χρόνια πέρασαν, συγκεκριμένα 12 χρόνια από την στιγμή που τον είχα γνωρίσει. Απέφευγα να πάω στην επαρχία και όταν πήγαινα δεν άντεχα να τον αντικρίζω, πονούσα, σφάδαζα κι ας μην του το έδειξα ποτέ. Έλεγα μέσα μου, τι τα σκαλίζεις, είναι ευτυχισμένος, αυτό και μόνο πρέπει να σου αρκεί. Μέχρι που κάποια στιγμή που λύγισα και το πήρα απόφαση (πρέπει να πάω να τον βρω) ταξίδεψα 4 φορές μέσα σε μια βδομάδα απλά και μόνο για να τον ξαναδώ και να του μιλήσω. Του ζήτησα να έρθει να με βρει, μα τίποτα δεν προμήνυε το τι θα συμβεί!
“Εσύ φταις για όλα! Τώρα ίσως είχαμε οικογένεια, ίσως ήμασταν ακόμα μαζί! Ξέρεις ότι με άφησες ενώ ήμουν στο νοσοκομείο; Ενώ σε είχα ανάγκη; Με άφησες στην πιο κρίσιμη στιγμή της ζωής μου. Τώρα πλέον είναι αργά!” ήταν μερικά απο τα λόγια που μου είπε και με άφησαν εντελώς άφωνη και νεκρή μέσα μου. Δεν ήξερα τι να πω, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, είχα μείνει κενή, εντελώς άδεια να τον κοιτάω, καθώς έβλεπα τον πόνο που είχε δημιουργηθεί και στους δύο μας από μια λάθος συνεννόηση.
Ο καιρός πέρασε, έφυγα κομματιασμένη μα αποφασισμένη να του μιλήσω πάση θυσία οταν τον ξαναδώ.
6 μήνες μετά πήρα την απόφαση να πάω στην πόλη που ζούσε, να τον δω έστω τυχαία και τον είδα, μα αυτή την φορά δεν κρατούσε αγκαλιά εμένα. Με είδε και εκείνος, μα εγώ γύρισα το κεφάλι μου προς άλλη κατεύθυνση για να μην έρθει σε δύσκολη θέση.
Εκείνο το βράδυ ήπια, ήπια πολύ, έστειλα αυτό το καταραμένο μεθυσμένο μήνυμα “θέλω να σε δω” παίρνοντας την απάντηση “μην με ξαναενοχλήσεις”. Αυτό το μήνυμα που εκείνη την στιγμή έχεις ανάγκη έναν φίλο να σε χαστουκίσει και να σου πει “Όχι, δεν θα το στείλεις, είναι ευτυχισμένος. Προχώρα και εσύ…”.
Πλέον πηγαίνω μόνο και μόνο για να βλέπω αυτο το χαμόγελο από μακριά. Πλέον αντικρίζουμε ο ένας τον άλλον ως ξένοι, ακόμα και αν τα βλέμματά μας λένε πολλά. Πλέον είμαστε 26 και 30 ετών, μα ακόμα και σήμερα η καρδιά μου είναι δοσμένη εκεί, περιμένοντας την στιγμή που θα ακούσει “άστα όλα και έλα”. Μια στιγμή που μπορεί να μην έρθει και ποτέ…
https://gynaikaeimai.com/
Κ.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου