Ζώντας μ’ έναν λύκο
Στολίστηκα, παρφουμαρίστηκα, άφησα τη χιλιοφορεμένη μάσκα μου στο κομοδίνο και έβαλα τη μοσχομυριστή από λεβάντα κατακόκκινη κάπα μου. Ξεκίνησα τη γνώριμη διαδρομή μου προς το δάσος αναλογιζόμενη το τι θα συναντήσω. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα συναντούσα ένα λύκο. Γνωριμία ξαφνική από το πουθενά με το έτσι θέλω. Σενάριο επιστημονικής φαντασίας, νόμιζα ότι υπήρχαν μόνο μες τα παραμύθια.
Η πρώτη μας συνάντηση τότε, ήταν απρόσμενη και τρομακτική. Μου φώναζε από μακριά με την βροντερή φωνή του. Αντέδρασα πολύ, τσίνησα, κανείς δεν έχει δικαίωμα να μου φωνάζει έτσι, πόσο μάλλον κάποιος που μόλις είχα γνωρίσει. Γρύλιζε με βρόντο για να τον ακούω καλύτερα. Να με πείσει ότι η παρουσία του αφορούσε αποκλειστικά εμένα και ότι άδικα θα προσπαθούσα να ξεφύγω για ακόμα μια φορά. Είχε έρθει για να μείνει. Με ένα σάλτο βρέθηκε μπροστά στο δρόμο μου και με κάρφωσε με τα τεράστια, επιτακτικά, μαύρα μάτια του. Ήταν τόσο επιβλητική η ματιά του που κοκάλωσα, τα πόδια μου ρίζωσαν, έγιναν ένα με τη γη. Εκείνος ατάραχος και σίγουρος για τον εαυτό του εκμεταλλευόταν κάθε λεπτό της ακινησίας μου για να με βλέπει καλύτερα. Να μου δείξει όλα αυτά που αρνιόμουν να δω, λέξεις που δεν βόλευαν, νοήματα που είχαν χαθεί πια μες το κενό. Ξάφνου συνειδητοποίησα όλα εκείνα που είχα στοιβάξει εντός.
Με πλησίασε γοργά, έκανε κίνηση να με αγκαλιάσει. Αμύνθηκα, πάλεψα, τα τριχωτά του χέρια που με πλησίαζαν, με αηδίασαν. Δεν ήθελα διαπροσωπικές σχέσεις μαζί του. Με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε απότομα κοντά του χωρίς περιθώρια διαφυγής. Με εγκλώβισε ώστε να μπορεί να με αγκαλιάζει καλύτερα. Είδα το τρομακτικό μεγάλο στόμα του από κοντά, ένιωσα την ανάσα του. Άνοιξε το στόμα του διάπλατα, μου έδειξε τα σουβλερά του δόντια για να με φάει καλύτερα.
Το έβαλα στα πόδια. Με πρόλαβε λίγα μέτρα πιο κάτω. Μου έμπηξε τα μεγάλα σουβλερά του δόντια για να με νιώθει καλύτερα. Προσπάθησα με κάθε τρόπο να ξεφύγω, πάλεψα, ούρλιαξα, τα παράτησα, ξαναπροσπάθησα και φτου και από την αρχή. Δυσανασχέτησα, ένιωσα αδύναμη και ολιγαρκής. Είχα στερέψει από ενέργεια και η ανασφάλεια με γράπωνε γερά από το λαιμό. Δεν μπορούσα να δραπετεύσω, δέσμιος της δικιάς του ή της δικιάς μου φυλακής. Κατανόησα, αποδέχτηκα. Παραδόθηκα στα χέρια του, αιχμάλωτη μιας ζωής.
Συνοδοιπόρος της ζωής, το άλλο μου μισό. Με συνοδεύει ως πιστός φίλος πια στη ζωή. Κάποιες φορές με καθοδηγεί δείχνοντάς μου το δρόμο. Κακοτράχαλος, δύσβατος και συχνά γεμάτος πόνο από τα αγκάθια της διαδρομής. Άλλοτε με αφήνει να έχω τα ηνία, να επιλέγω, να χαζεύω και να απολαμβάνω απλά τη διαδρομή. Τον φροντίζω για να με φροντίζει και αυτός. Τον νοιάζομαι και τον αγαπώ γιατί απλά είμαι εγώ. Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς ίσως όχι πάντα καλύτερα, αλλά αυτός είναι ο λύκος μου, η παρέα μου και εγώ η πριγκίπισσα του δικού μας παραμυθιού.
https://gynaikaeimai.com/
Stella
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου