Η αλμύρα της θάλασσας έδωσε πνοή…
Η μόνη της επιθυμία ήταν να βρεθεί δίπλα στο κύμα. Η θάλασσα την ηρεμούσε και χαλάρωνε όλες της τις αισθήσεις. Όσο ήταν στο νοσοκομείο, το μόνο που ονειρευόταν ήταν να μυρίσει την αλμύρα, να χαϊδεύει την άμμο με τα χέρια της και τα πόδια της να νιώθουν το νερό να την δροσίζουν από όλους τους πόνους. Όχι, δεν ήταν παράλογη στις απαιτήσεις της. Τελευταία οι πόνοι και η χαμένη ελπίδα για ζωή, ήταν οι μόνιμοι κάτοικοι στο κορμί της. Μόνο άσπρα σεντόνια και άσπρους τοίχους έβλεπε. Μόνο το γαλάζιο της θάλασσας και αυτή η γλυκιά μελωδία της έδινε μια ανεξήγητη δύναμη. Όσο της τρυπούσαν τις φλέβες, αυτή με την φαντασία της ήταν ξαπλωμένη στην Χρυσή Άμμο και οι αισθήσεις της την κρατούσαν ζωντανή. Οι μέρες πλησίαζαν στο τέλος και το όνειρο έγινε ακόμα πιο έντονο μέσα της. Παρακαλούσε την καλή της φίλη να κάνει τα πάντα για να βρεθούν αγκαλιά μπροστά στην θέα του απέραντου. Ακόμα κι αν οι δυνάμεις άρχισαν να την εγκαταλείπουν, η φίλη της παράβλεψε το πρωτόκολλο του νοσοκομείου, πήρε ένα καροτσάκι την έβαλε να κάτσει και το έσκασαν μαζί. Την έβαλε στο αυτοκίνητο και πήγαν στην πιο κοντινή αμμουδιά.
Σχεδόν μία ώρα διαδρομή η Ζωή χαμογελούσε και πάλι, το χρώμα στο πρόσωπό της από χλωμό έγινε κόκκινο. Επιτέλους θα απολάμβανε μια μέρα δίπλα στην αγαπημένη της θάλασσα. Η Ελπίδα ανησυχούσε και κάθε λίγο την παρατηρούσε, της έφτανε που την έβλεπε χαρούμενη και ήρεμη. Ό,τι κι αν γινόταν σήμερα, η Ελπίδα γέμισε την Ζωή με μια τελευταία στιγμή, μια στιγμή μοναδική. Έφτασαν, την πήρε στην αγκαλιά της και την πήγε κοντά στο κύμα. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και είχε μια γλυκιά ζέστη. Η Ζωή έκανε σαν να τις χάρισαν ολόκληρο τον κόσμο. Μια απλή στιγμή της έδωσε το μεγαλύτερο δώρο, αυτό εκτίμησε η Ζωή. Η Ελπίδα την πήρε αγκαλιά, την φίλησε στο μέτωπο. “Σ’ αγαπώ Ελπίδα! Θα είμαι πάντα δίπλα σου!”. Ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπο και των δύο κοριτσιών. Ξαφνικά η θάλασσα σαν να αγρίεψε λιγάκι, ένα κύμα σκέπασε το κορμί της Ζωής, ήταν η τελευταία της ανάσα. Μαζί με το κύμα έφυγε η Ζωή και η Ελπίδα έμεινε εκεί να κρατάει το παγωμένο κορμί της φίλης της. Ήθελε αυτή η εικόνα της ηρεμίας στο πρόσωπό της να το θυμάται μέχρι να ανταμώσουν ξανά.
https://gynaikaeimai.com/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου