Εξισώσεις & λοιπές πικρές αλήθειες
Γνωστή ιστορία… Άνθρωπος γνωρίζει άνθρωπο (άσχετο ποιος πλησιάζει ποιον), υπάρχει αμφότερο ενδιαφέρον (άσχετο αν είναι το ίδιο κι απ’ τις δυο πλευρές) και παίρνεται η απόφαση (κοινή συναινέσει) να δοκιμάσουν το αποτέλεσμα της δικής τους… εξίσωσης. Γιατί ok, μπορεί να λένε πως ο έρωτας δεν είναι μαθηματικά, αλλά χημεία, αλλά εντέλει όλα είναι αριθμοί (κάποιοι είναι και νούμερα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) κι αν το καλοσκεφτεί κανείς, μια σχέση χαρακτηρίζεται άνετα εξίσωση. Προσθέτεις, αφαιρείς, διαιρείς, πολλαπλασιάζεις και φυσικά πάντα υπάρχει ο άγνωστος Χ, που εν προκειμένω είναι ο αστάθμητος παράγοντας που μπορεί να αλλάξει παντελώς το αποτέλεσμα της εξίσωσης, δηλαδή την έκβαση της ιστορίας.
Ο αστάθμητος παράγοντας (το Χ), αυτός ο αριθμός που δεν μπορούμε να ορίσουμε, είναι τελικά αυτός που οδηγεί στο εκάστοτε αποτέλεσμα. Και το Χ μπορεί να είναι ο/η πρώην που ποτέ δεν ξεπεράστηκε, συναισθήματα που παρουσιάζονται έντονα αλλά είναι πολύ χλιαρά στην πραγματικότητα, παιχνίδια σε διπλό ταμπλό που άλλος θα είναι τελικά ο “κερδισμένος” κτλ. Το πρόβλημα είναι, πως το Χ συνήθως είναι άγνωστο μόνο για ένα εκ των δύο μερών κι αυτό αυτόματα σημαίνει πως στο τέλος, εκείνος που δεν το γνώριζε, μπορεί να βρεθεί μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη.
Συνοψίζοντας λοιπόν… άνθρωπος γνωρίζει άνθρωπο, ο καθείς κουβαλάει τις αμαρτίες και τις αδυναμίες του, αποφασίζουν να πορευτούν μαζί, αλλά κάποιος απ’ τους δύο είναι λιγότερο ειλικρινής και το τέλος βρίσκει τον άλλον πληγωμένο, προδομένο και με αμέτρητα “γιατί” να τον βασανίζουν. Και θα σου πω πως απάντηση στα “γιατί” μπορεί να μην βρίσκει πάντα, αλλά ευτυχώς έχει 2 κολλητούς να βρίζουν νυχθημερόν τον μ@λ@κ@, έχει ένα μπουκάλι jonnie (τη μοναξιά σκοτώνει), έχει πολλάααα χαρτομάντηλα κι έχει και μια μεγάλη γκάμα τραγουδιών, απ’ την τεράστια πραγματικά δισκογραφία του Βασίλη Καρρά, που αν μη τι άλλο βοηθούν στην επούλωση. Κι αφού η γλώσσα των κολλητών έχει μαλλιάσει κι αφού έχουν εφεύρει αμέτρητες καινούριες-ανύπαρκτες βρισιές κι αφού το συκώτι έχει σηκώσει σημαία διαμαρτυρίας γιατί δεν μπορεί να μεταβολίσει άλλο αλκοόλ κι αφού κοντεύεις να κηρυχθείς καταναλωτής της χρονιάς της Zewa κι αφού έχεις λιώσει να ακούς ξανά και ξανά το “Χαρτονόμισμα πλαστό”, το “Αγαπώ τα λάθος άτομα”, το “Απορώ αν αισθάνεσαι τύψεις”, το “Ποιος αγαπάει πιο πολύ” και άλλα πολλά, έρχεται η ώρα που ανοίγεις μάτια και παντζούρια και ξανακοιτάς το φως. Γιατί η αλήθεια είναι πως κανένα αποτέλεσμα εξίσωσης, κανένας άγνωστος Χ, κανένας άνθρωπος, δεν (πρέπει να) είναι ικανός να σε κρατήσει για πολύ μακριά απ’ το φως.
Γιατί το φως θα πρέπει να το αποζητάς όσες πτώσεις κι αν βίωσες, όσες πληγές κι αν μέτρησες στην καρδιά σου, όσες προδοσίες κι αν σου χάρισαν κάποιοι που έλεγες “δικούς σου ανθρώπους”. Το φως αργά ή γρήγορα έρχεται και συνήθως (ευτυχώς) βρίσκει τη ματιά μας λίγο διαφορετική από πριν. Κι ο λόγος είναι απλός… κάθε πτώση, κάθε πληγή, κάθε προδοσία είναι μάθημα και κάθε μα κάθε φορά, στο τέλος βγαίνουμε λίγο πιο σοφοί, λίγο πιο ανθεκτικοί και λίγο πιο ρεαλιστές. Γιατί τώρα πια ξέρεις πως “δεν παίρνει πάντα ο καλός το κορίτσι”, “το ότι αγαπάς πολύ, δεν σημαίνει πως θα εισπράξεις τα ίσα”, “η συμπεριφορά του άλλου απέναντί σου, δεν χαρακτηρίζει εσένα, αλλά εκείνον” και κυρίως “κανείς, αφότου φύγει, δεν επιστρέφει από έρωτα”. Κι αυτό το τελευταίο να το θυμάσαι περισσότερο απ’ όλα. Να το θυμάσαι όταν θα σου ξαναχτυπήσει την πόρτα (γιατί 9 στις 10 θα στην ξαναχτυπήσει). Να το θυμάσαι για να μην επιστρέψεις στα γνώριμά του σκοτάδια. Να μείνεις στο φως…
https://gynaikaeimai.com/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου