Για πιο κόστος ζωής μιλάμε, κοστολογείται η ανάσα;
Ποιος άραγε είναι αρμόδιος για να αποφασίσει πότε πρέπει να τραβήξει την κόκκινη γραμμή σε κάποιον που παλεύει για λίγη ελπίδα; Ούτε αυτός που παλεύει δεν μπορεί και δεν έχει δικαίωμα σε κόκκινες τελειωμένες γραμμές. Μέσα σε μια κοφτή ανάσα έχω το δικαίωμα να ονειρεύομαι ότι μπορώ και πάλι να σταθώ στα πόδια μου. Ακόμα και με μια κοφτή ανάσα μπορώ να ονειρεύομαι ότι έχω λίγες στιγμές ζωής να ζήσω με αξιοπρέπεια, χωρίς κάποιος να με δείχνει με το χέρι, χωρίς κάποιος άλλος να αποφασίζει για μένα. Μόνο ο Θεός μπορεί να πάρει την τελική απόφαση. Εγώ έχω υποχρέωση απέναντι στο δώρο της ζωής που έλαβα όταν γεννήθηκα, να παλεύω, να σηκώνομαι και να γεμίζω την ψυχή μου με στιγμές που θα κουβαλάω στην αιωνιότητα. Αιώνια θα μείνει μόνο το καλό, αυτό που η ψυχή απόλαυσε, γεύτηκε, αγάπησε με όλη του την ύπαρξη.
Η δική μου ανάσα και όλων των ανθρώπων δεν υπολογίζεται με χρήματα, δεν έχει κόστος, ούτε όλα τα λεφτά του κόσμου δεν αξίζουν όσο μια ζωή. Όταν γεννιέται μια ζωή, αυτός που βρίσκεται κοντά, βιώνει το μεγαλύτερο θαύμα και πιστέψτε με, το θαύμα δεν μπορούν να το αγοράσουν ούτε οι δισεκατομμυριούχοι. Το θαύμα γίνεται γιατί απλά πιστεύεις και κανείς δεν μπορεί να σου κόψει το νήμα, ακόμα κι αν κρέμεται και είναι έτοιμο να σπάσει. Γιατί την τελευταία στιγμή η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη μπορούν να δώσουν μια γερή ανάσα και η μισοπεθαμένη ψυχή, να ζωντανέψει ξανά.
https://gynaikaeimai.com/
Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου