Και τώρα πια ζω μόνο για μένα!
Πέρασε η εποχή που το μόνο που με ένοιαζε ήταν οι άλλοι. Να κάνω τους πάντες ευτυχισμένους, να μην μιλάω, να σκέφτομαι ότι οι άλλοι περνάνε δύσκολα. Κι εγώ πού ήμουν τόσα χρόνια; Πρόσφερα χαμόγελα, αφήνοντας τον εαυτό μου πίσω. Δεν με έβλεπα, είχα γίνει η σκιά του εαυτού μου. Πρώτα να χαμογελάνε οι άλλοι. Μια ζωή αυτό, οι άλλοι να είναι καλά, να μην πω όχι, να μην τους στεναχωρήσω, να είμαι καλός ακροατής, να τρέχω και όλα αυτά εις βάρος μου. Άφησα την θλίψη να μπει μέσα μου γιατί δεν έδινα κομμάτια ευτυχίας σε μένα. Με άφησα στο τέρμα ενός σκοτεινού διαδρόμου και έγινα η σκιά του ίδιου μου του εαυτού. Για πόσα χρόνια είχα χάσει άραγε την ταυτότητά μου; Για πόσα χρόνια καταπίεζα τα θέλω μου για τα πρέπει των άλλων;
Ήρθε όμως μια στιγμή μετά από πολλά χρόνια που δεν ήμουν πια εγώ. Μελαγχολική, χωρίς ουσία, χωρίς να ζω καμία δική μου στιγμή. Και ήρθε το μεγάλο μπαμ μέσα μου! Στα 33 αποφάσισα να ακολουθώ τα θέλω μου και μόνο και να κοιτάζω πρώτα εμένα. Να είμαι πρώτα εγώ ευτυχισμένη. Όχι δεν είμαι εγωίστρια, είμαι ρεαλίστρια που απλά θέλω να ζήσω ξανά, δεν θέλω απλά να υπάρχω. Σε κανέναν δεν άρεσε αυτή η αλλαγή. Αλλά δεν με νοιάζει πλέον. Για τους άλλους αρρώστησα, για τους άλλους υποφέρω και στον πόνο αυτό όλοι εξαφανίστηκαν ακόμα κι αν κάποτε έκανα τα πάντα για τον καθένα.
Και ήρθε η στιγμή μέσα από μια σοβαρή ασθένεια να ζήσω μόνο για μένα. Κάποιοι θα πείτε, μήπως είναι πλέον αργά; Όχι, ποτέ δεν είναι αργά να πάρεις απόφαση να αγαπάς περισσότερο εσένα, να απολαμβάνεις τα απλά και να χαμογελάς μέσα από την ψυχή σου και όχι πλέον επιφανειακά. Τώρα ζω για μένα και κανείς δεν θα μπει στο δικό μου αγκάθινο μονοπάτι. Θα ζω όπως ορίζει η ψυχή μου, για όσο υπάρχει στο σώμα μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου