Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ

 Η ΠΟΛΗ ΜΟΥ

Η πόλη μου μιλάει
για τον τρόμο των χρωμάτων βαφής εδώ και καιρό.
Λες και με τηλεβόα
ένα ηχείο τηλεόρασης φώναξε από το κέντρο:
Κόκκινο, κόκκινο, εξολοθρευτείτε,
μας τρέχει αίμα στα κεφάλια κάθε φορά που το βλέπουμε!
Ζήτω το γαλάζιο, ούρλιαξε χθες μια σόμπα,
όταν, χωρίς να περιμένει, δύο δάχτυλα, αιθάλη, σηκώθηκαν από πάνω
.
Σήμερα, μια άδεια δεξαμενή νερού στα πλακάκια
ούρλιαζε όσο πιο δυνατά μπορούσε:
Πράσινο, δεν φταις εσύ, αυτός ο θάμνος
μεγάλωσε από εμάς και δεν σκάει σαν κροτίδες στην αυλή.
Δεν κοιμάσαι πόλη μου,
για πολλή ώρα,
από το φόβο των χρωμάτων μπογιάς
έχεις μετατραπεί σε πτώμα.
Πόλη μου,
είμαι και το κατώφλι σου
Δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια μου και να κοιμηθώ με τους ουσταλάρες στα πόδια
που μπαινοβγαίνουν, και πέρα ​​από το χάλι που αφήνουν πίσω μου,
δεν μπορώ να πάρω το σημείο που διαρρέει το καταφύγιό μας.

atuet ukidas@2013.

https://fotofjala.wordpress.com/