Πονάει να ελπίζεις σε κάτι που δεν τολμάς να ομολογήσεις…
- ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑ -
Και πάνω στην ώρα που είχα αρχίσει να ξεχνιέμαι, ν’ αφοσιώνομαι στη δουλειά μου και σ’ άλλα πράγματα, που προσπαθούσα να ξαναφέρω τη γαλήνη στην ψυχή μου, που γέμιζα το δικό σου κενό με χίλια δυο υποκατάστατα για να παρηγοριέμαι… συναντηθήκαμε τυχαία! Όταν σε είδα από μακριά, νόμιζα ότι πάλι το μυαλό μου μου παίζει περίεργα παιχνίδια, ξέρεις, από αυτά που ο ερωτευμένος νους δημιουργεί εικόνες για να χαίρεται. Όσο πλησίαζε ο ένας τον άλλον, άρχιζε το κορμί να ριγεί, η ανάσα να γίνεται πιο κοφτή, πιο γρήγορη. Η φωνή να τρεμοπαίζει και τα μάτια ν’ αστράφτουν χωρίς να μπορούν πλέον να κρύψουν το συναίσθημα που πλημμύριζε όλο μου το “είναι”. Κοντοσταθήκαμε, χαιρετηθήκαμε σχεδόν τυπικά. Τι ειρωνεία! Εγώ κι εσύ εγκλωβισμένοι σε τύπους!
Όση ώρα μιλούσανε τα στόματα τη δική τους στιχομυθία, τα μάτια έπαιρναν φωτιά! Διάλογοι – χείμαρροι… Δεν έλεγαν τα νέα τους, αλλά έπαιρναν κι έδιναν όρκους αγάπης, τους όρκους τους δικούς μας. Όση απόσταση κι αν ήθελαν να κρατήσουν τα αμήχανα σώματά μας, τα βλέμματα μας πρόδωσαν για άλλη μια φορά. Η σιωπή που επικράτησε τα τελευταία δευτερόλεπτα, πονούσε περισσότερο κι από καρφί. Έπρεπε να δώσουμε το… αποχαιρετιστήριο λάκτισμα.
Ήμασταν κι οι δύο πολύ προσεκτικοί. Χαιρετηθήκαμε με ψεύτικα χαμόγελα, με αερολογίες και φευγάτα “θα τα πούμε”, αλλά προσέξαμε να μην ξεστομίσουμε τη λέξη “Αντίο”… Κανένας δεν ήθελε να την πει, κανείς να την ακούσει. Αντίο εγώ κι εσύ, αντίο ο δικός μας ο έρωτας, δεν έχει πει ποτέ. Μάλλον ελπίζουμε σε κάτι που δεν τολμάμε να ομολογήσουμε. Θα μου πάρει μέρες πάλι να συνέλθω… Τίποτα δεν είναι πιο τρομακτικό από τα συναισθήματα που θέλεις να νικήσεις, αλλά επανέρχονται πιο δυνατά μ’ ένα και μόνο βλέμμα…
https://gynaikaeimai.com/
Κωνσταντία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου