Οι καλύτεροι καλλιτέχνες της Brittany
Διεθνούς φήμης καλλιτέχνες όπως ο Γκωγκέν, ο Πικάσο, ο Ρενουάρ, ο Μονέ και ο Σαγκάλ άντλησαν έμπνευση από το απαλό φως, τα πλούσια χρώματα και τα χαρακτηριστικά τοπία της Βρετάνης. Το ίδιο και αμέτρητοι Βρετόνοι ζωγράφοι των οποίων το έργο άντλησε πρόσθετη ζωντάνια από τη μοναδική πολιτιστική κληρονομιά της περιοχής. Αυτή η ανάρτηση εξετάζει μερικούς από αυτούς τους Βρετόνους καλλιτέχνες των οποίων το ολοκληρωμένο έργο αξίζει σοβαρής προσοχής σε οποιαδήποτε συζήτηση για την τέχνη της Βρετάνης.
Από την κεντρική πόλη του Rostrenen, ο Olivier Perrin (1761-1832) ήταν ίσως ο πρώτος καλλιτέχνης που δημιούργησε ποιοτικά, αντικειμενικά σχέδια της καθημερινής αγροτικής ζωής στη Βρετάνη. Ένας γνωστός ζωγράφος, μεγάλο μέρος του έργου του χαράχθηκε και δημοσιεύτηκε μετά θάνατον μεταξύ 1835-39, παρέχοντας θέματα και μοτίβα που στη συνέχεια εξερευνήθηκαν από άλλους καλλιτέχνες.
Ο καλλιτέχνης τοπίου από τη Νάντη, Prosper Barbot (1798-1877), είναι πλέον ίσως περισσότερο γνωστός για τις ρομαντικές του εικόνες της Ιταλίας και της Βόρειας Αφρικής, αλλά ζωγράφισε αυτό το ατμοσφαιρικό αριστούργημα στο έδαφος της χώρας προτού κατευθυνθεί σε πιο ηλιόλουστα κλίματα.
Ο Victor Roussin (1812-1903) από το Quimper, πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής του ζωής ως δικηγόρος και δημόσιος διαχειριστής, αλλά ήταν σαφώς ταλαντούχος καλλιτέχνης, εκθέτοντας για πρώτη φορά στο Salon, την επίσημη έκθεση τέχνης της Académie des Beaux-Arts, στο Παρίσι το 1838. Ειδικεύτηκε σε βρετονικά τοπία και σκηνές λαϊκής ζωής στην επαρχία. Ήταν επίσης ένα από τα ιδρυτικά μέλη της επιδραστικής Αρχαιολογικής Εταιρείας του Φινιστέρ.
Ο Jean-Édouard Dargent (1824-1899), επίσης γνωστός ως Yan' Dargent, γεννήθηκε στο Saint-Servais. ένας επιδέξιος και καταπληκτικός εικονογράφος βιβλίων του οποίου οι ελαιογραφίες, είτε δημιουργημένες από τη φαντασία είτε από την πραγματικότητα, προσφέρουν ισχυρό οπτικό αντίκτυπο. Ζωγράφισε επίσης τοιχογραφίες σε πολλές εκκλησίες της Βρετάνης που μπορείτε να δείτε ακόμα και σήμερα. Πριν από το θάνατό του είχε ζητήσει να ταφεί στην πόλη της γέννησής του και να τοποθετηθεί το κρανίο του στο οστεοφυλάκιο μαζί με εκείνα της μητέρας και των παππούδων του. Σύμφωνα με το νόμο, η εκταφή μπορούσε να γίνει μόνο πέντε χρόνια μετά την ταφή και τον Οκτώβριο του 1907, με πλήρη εκκλησιαστική έγκριση, η σορός του εκτάφηκε. Ωστόσο, το σώμα δεν είχε αποσυντεθεί επαρκώς και ο επιβλέπων ηγούμενος έπρεπε να κόψει μόνος του το κεφάλι. που οδηγεί σε μια απαράδεκτη δικαστική διαμάχη με τους επιζώντες συγγενείς του Ντάρτζεντ.
Ο Jules-Élie Delaunay (1828-1891), από τη Νάντη, ήταν ένας ζωγράφος με επιρροή που εκτιμήθηκε για το πορτρέτο του και τις κλασικές σκηνές του, αλλά σήμερα είναι περισσότερο γνωστός για τις μεγάλες τοιχογραφίες του, όπως αυτές που κοσμούν τους τοίχους της Όπερας του Παρισιού, τη σκάλα του Δημαρχείου του Παρισιού και το σηκό του Πάνθεον. Παρά το γεγονός ότι εργάστηκε σε αυτό για δεκαπέντε χρόνια, αυτή η τελευταία αποστολή παρέμεινε ημιτελής μετά το θάνατό του.
Ένας άλλος ντόπιος της Νάντης, ο Jacques Tissot (1836-1902), πιο γνωστός ως James Tissot, έμεινε με τον Dalauney, έναν οικογενειακό φίλο, ενώ φοιτούσε στην Académie des Beaux-Arts στο Παρίσι το 1857. Έχοντας καθιερώσει τη φήμη του ζωγράφου μεσαιωνικών θεμάτων , μεταπήδησε εύκολα στην απεικόνιση της παρισινής υψηλής κοινωνίας και συνέχισε σε αυτό το πνεύμα μετά τη μετεγκατάστασή του στο Λονδίνο το 1871, όπου το έργο του είχε μεγάλη ζήτηση, με αναλογικά υψηλές τιμές.
Ο Tissot απέρριψε την πρόσκληση του φίλου του Degas να συμμετάσχει σε αυτό που έγινε γνωστό ως η πρώτη Έκθεση Ιμπρεσιονιστών, αλλά η άρνησή του δεν επηρέασε τις στενές φιλίες του με τέτοια πρόσωπα του κινήματος όπως η Berthe Morisot και ο Édouard Manet. Όσον αφορά το στυλ, το χρώμα και το φως, το έργο του Tissot στο Λονδίνο είναι ίσως πιο κοντά σε αυτό των Προ-Ραφαηλιτών. Ο Tissot επέστρεψε στο Παρίσι μετά τον θάνατο του εραστή του το 1882 και λίγο αργότερα γνώρισε μια έντονη αναβίωση της χριστιανικής του πίστης, η οποία φαίνεται να τον οδήγησε να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του επικεντρωμένος στη ζωγραφική βιβλικών σκηνών.
Ο Alexandre Le Bihan (1839-1924) γεννήθηκε στο Langonnet, στην κεντρική Βρετάνη, και παρόλο που εκθέτει τακτικά στο Salon μεταξύ 1869 και 1900, τώρα δεν θυμάται ιδιαίτερα. Έζησε για ένα διάστημα στο Παρίσι, αλλά πέρασε σχεδόν ολόκληρη την επαγγελματική του ζωή στη Βρετάνη, όπου ήταν γνωστός για τις σκηνές και τα τοπία του και ήταν, για ένα διάστημα, Επιμελητής του Μουσείου Lorient.
Με καταγωγή από τη Λοριάν, ο αυτοδίδακτος Theodore Roussel (1847–1926) ήταν ένας άλλος Βρετόνος καλλιτέχνης που εδραίωσε την καλλιτεχνική του φήμη στο Λονδίνο έχοντας ασχοληθεί μόνο με τη ζωγραφική όταν τελείωσε η στρατιωτική του θητεία το 1872. Τα πρώτα του έργα ήταν σκηνές της καθημερινής ζωής, αλλά Η μόνιμη μετακόμισή του στο Λονδίνο το 1878 πυροδότησε ένα μακροχρόνιο πάθος για τη χαρακτική και τη χαρακτική. Γνωστός κυρίως ως τοπιογράφος, η συμμετοχή του σε μια από τις πρώτες εκθέσεις του New English Art Club (μια εναλλακτική της Βασιλικής Ακαδημίας που ιδρύθηκε το 1885 από νέους Βρετανούς καλλιτέχνες που είχαν σπουδάσει στο Παρίσι) προκάλεσε μεγάλη αίσθηση εκείνη την εποχή.
Ο Maxime Maufra (1861-1918) είναι ένας άλλος ζωγράφος που αφοσιώθηκε στην τέχνη του αργότερα από ορισμένους συγχρόνους του, αν και αυτός ο επιχειρηματίας με έδρα τη Νάντη εξέθεσε, ως χομπίστας, στο Σαλόνι του 1886. Ίσως αυτή η επιτυχία τον έπεισε να στραφεί πλάτη στο εμπόριο και αγκάλιασε πλήρως την τέχνη του λίγα χρόνια αργότερα, το 1890, όταν μετακόμισε στο Παρίσι και έγινε ο πρώτος καλλιτέχνης που εγκαταστάθηκε στο τότε άγνωστο Bateau-Lavoir στη Μονμάρτρη. Επέστρεφε τακτικά στη Βρετάνη, όπου ζωγράφιζε εκτενώς κατά μήκος της νότιας ακτής και ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένος στα τοπία και τις θαλασσινές σκηνές.
Γεννημένος στο Châteaugiron στα ανατολικά της Βρετάνης, ο Jules Ronsin (1867-1937) ήταν ένας καλλιτέχνης με μεγάλες εκθέσεις που πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της επαγγελματικής του ζωής μέσα και γύρω από την πόλη της Rennes.
Ο Edgar Maxence (1871-1954) σπούδασε κοντά σε έναν άλλο ντόπιο της Νάντης, τον Jules-Élie Delaunay, στην École des Beaux-Arts στο Παρίσι. Το έργο του επικεντρώθηκε κυρίως σε μεσαιωνικά και μυθικά θέματα. το ταλέντο του που του επιτρέπει να δημιουργεί πειστικά πλούσια κοστούμια και καλύμματα κεφαλής. Η εικόνα κεφαλίδας αυτής της ανάρτησης είναι ο πίνακας του του 1906 The Breton Legend. μια υπέροχη αντιπαράθεση της αυθόρμητης καθολικής και της μαγικής προχριστιανικής Βρετάνης.
Ο Mathurin Méheut (1882-1958) ήταν ένας παραγωγικός καλλιτέχνης από τη Lamballe, ο οποίος δεν ήταν μόνο ένας καταξιωμένος ζωγράφος αλλά και ένας ικανός χαράκτης, γλύπτης, εικονογράφος και σχεδιαστής. συνεργάστηκε ακόμη και με τη φημισμένη κεραμική Henriot στο Quimper ως διακοσμητής. Το έργο του επαινείται ιδιαίτερα για την εντυπωσιακή και αυθεντική απεικόνιση της καθημερινής ζωής στη Βρετάνη του πρώτου μισού του 20ού αιώνα.
Ένα θαυμάσιο παράδειγμα του πώς οι καλλιτεχνικές επιρροές αλληλουφαίνονται μπορεί να φανεί με τη Jeanne Malivel (1895-1926) από τη Loudeac. Ο Malivel ήταν ένας από τους ιδρυτές του Seiz Breur (οι Επτά Αδελφοί), ενός κινήματος που έφερε επανάσταση στις τέχνες και τις τέχνες της Βρετάνης μεταξύ των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Πολυτάλαντη, ήταν έμπειρη σχεδιάστρια επίπλων, ταπετσαριών και κεραμικών, αλλά είναι ίσως περισσότερο γνωστή για τις ικανότητές της ως ξυλογραφίας και εικονογράφος, όπου εμπνεύστηκε από την κελτική τέχνη και τον συνθετικό Gauguin, ο οποίος και ο ίδιος είχε επηρεαστεί από τους αφελείς στυλ του Άγγλου εικονογράφου Randolph Caldecott (1846-1886), του οποίου τα σχέδια σε έναν οδηγό του 1880 για τη Βρετάνη θεωρήθηκαν καλά από τους καλλιτέχνες του Pont-Aven.
Ένα άλλο μέλος του κινήματος Seiz Breur ήταν ο Pierre Péron (1905-1988) από την πόλη της Βρέστης στη δυτική ακτή. Όπως ο Méheut , είναι δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί ως καταξιωμένος ζωγράφος, καθώς και σκιτσογράφος, χαράκτης, σχεδιαστής και συγγραφέας.
Η Simone Le Moigne (1911-2001), από το Magoar της κεντρικής Βρετάνης, δεν άρχισε σοβαρά να ζωγραφίζει μέχρι τα σχεδόν εξήντα της χρόνια, αλλά άφησε μια κληρονομιά από αρκετές εκατοντάδες αφελείς, τρυφερούς πίνακες που ρίχνουν φως στη ζωή και την αγροτική κοινωνία στην κεντρική Βρετάνη. μεταξύ των Παγκοσμίων Πολέμων? ένας αγροτικός τρόπος ζωής που εξαφανιζόταν γρήγορα όταν άρχισε να ζωγραφίζει τη δεκαετία του 1960.
Εκτιμώ πλήρως ότι η λέξη "καλύτερη" που χρησιμοποιείται στον τίτλο αυτής της ανάρτησης είναι άκρως υποκειμενική, όπως και ο όρος "δημοφιλής" και ίσως αυτή η ανάρτηση θα έπρεπε πραγματικά να ονομαζόταν: "Οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες της Βρετάνης". Εάν δεν κατάφερα να συμπεριλάβω κάποιο αγαπημένο σας, ενημερώστε με και θα χαρώ να το προσθέσω εδώ!
Για πάνω από δύο αιώνες, η Βρετάνη ήταν μια σπουδαία πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο που έλκονται από την ομορφιά των τοπίων της και τη μοναδική ποιότητα φωτός. Σήμερα, παραμένει μια από τις περιοχές της Γαλλίας που επισκέπτονται περισσότερο οι ζωγράφοι και οι λάτρεις της τέχνης που επιθυμούν να εξερευνήσουν τα ίδια μαγικά αξιοθέατα που έχουν εμπνεύσει τόσους πολλούς.
https://bonjourfrombrittany.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου