-ΚΙΚΗ ΓΙΟΒΑΝΟΠΟΥΛΟΥ


 
Κι έρχεται ένα χαμόγελο και στοιχειώνει τις σκέψεις σου. Κι έρχεται μια φωνή και “ντύνει” τα όνειρά σου. Κι έρχεται ένα ζευγάρι μάτια και φωτίζει το “είναι” σου ολόκληρο! Και παίρνει άλλη ταχύτητα ο χρόνος, που μακριά του κυλά αργά, βασανιστικά αργά και που κοντά του κυλά σαν ορμητικός χείμαρρος που κοντεύει να σε παρασύρει. Κι έρχονται κάτι πολύχρωμες πεταλούδες που κάνουν πάρτι μέσα στο στομάχι σου, κάθε φορά που τον βλέπεις μπροστά σου. Κι έρχεται κι η θερμοκρασία του σώματός σου και χτυπάει κόκκινο, κάθε φορά που σε αγγίζει.
 
Κι αρχίζεις να χαμογελάς χωρίς λόγο και αιτία, σαν χαζοχαρούμενο κοριτσάκι κι ας καίγεται ο κόσμος γύρω σου. Κι αρχίζεις να ξεχνάς, θαρρείς κι η μνήμη σου έχει μεταναστεύσει, σαν να μην χωράει τίποτα άλλο το κεφάλι σου, παρά τα μάτια του. Κι έρχεσαι κι απορείς, πού πήγε η λογική και η αυτοκυριαρχία σου… ξεχνάς δεν είπαμε; Κάπου θα τις έχεις βάλει κι αυτές…
 
Και κοίτα τι πάθαμε στα καλά καθούμενα! Να σε κοιτάω να μιλάς και το μόνο που να με νοιάζει να είναι τα χείλη σου. Να σε κοιτάω να χαμογελάς και το μόνο που να με νοιάζει να είναι να χωθώ στην αγκαλιά σου. Και να μου απευθύνεις το λόγο και να κοκκινίζω σαν παπαρούνα. Και να μου γελάς και να χάνω τον ειρμό μου. Και να με πλησιάζεις και ν’ αρχίζω τα σαρδάμ. Και να θέλω να το “σκάσω” και στη γωνία να βλέπω το χοντρό, ξανθό, φτερωτό μωρό με το βέλος ανά χείρας να ξεκαρδίζεται…
 
Και κοίτα τι πάθαμε στα καλά καθούμενα! Και να σου πω… εγώ σ’ ερωτεύομαι, εσύ τι κάνεις απόψε;
 https://gynaikaeimai.com/
 
Κική Γιοβανοπούλου