Ατέρμονοι, φαύλοι κύκλοι που οδηγούν πάντα στο ίδιο αδιέξοδο…
Σε ποιον να μιλήσω και ποιος να καταλάβει; Ποιος να νιώσει, ποιος να αισθανθεί; Ποιος να νοιαστεί, ποιος να ενδιαφερθεί; Ποιος ξέρει, ποιος θέλει να μάθει;
Παιχνίδια που παίζει το μυαλό και το οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην τρέλα. Θυμάμαι πως πριν λίγο πεσμένη στο πάτωμα, κουλουριασμένη σε μια γωνιά, ο πόνος της απουσίας διέλυε κάθε κύτταρο μέσα μου κι εκείνη η φωτογραφία στη γωνία, χόρευε θολή μέσα στα μάτια μου. Ή μήπως το βλέμμα μου τρεμόπαιζε, την ώρα που προσπαθούσε να διακρίνει λίγο φως μέσα απ’ τα δάκρυα;
Θυμάμαι μια απουσία να τρυπάει το κορμί σαν χίλια μαχαίρια και να ματώνει κάθε πτυχή μου. Μια απουσία που ράγιζε την καρδιά και την κομμάτιαζε, κάνοντάς την θρύψαλα μπροστά στα μάτια μου. Μια απουσία που άδειαζε θαρρείς την ψυχή από οξυγόνο και την άφηνε κενή να κείτεται στο κρύο πάτωμα. Μα… υπήρξες ποτέ; Υπήρξες στ’ αλήθεια ή ήταν όνειρο που διαλύθηκε με την πρώτη ακτίνα του ήλιου;
“Σ’ αγαπώ” που έδωσα. “Σ’ αγαπώ” που πήρα. Μια καρδιά που γέμισε. Μια καρδιά που άδειασε. Ανάσες δυνατές που γέμισαν την ψυχή μου οξυγόνο. Ανάσες κοφτές που άδειασαν κάθε υπόλοιπο ζωής μέσα μου. Γλυκόπικρες αναμνήσεις ό,τι απέμεινε…
Κι εσύ εκεί, αμίλητος να με κοιτάζεις μέσα από μια φωτογραφία. Μέσα από μια φωτογραφία που όσο πάει θολώνει μέσα στα μάτια μου. Ή μήπως το βλέμμα μου πάλι τρεμοπαίζει, την ώρα που προσπαθεί να διακρίνει λίγο φως μέσα απ’ τα δάκρυα;
Στα τόσα “μείνε” απάντηση καμιά. Στα τόσα “γύρνα” απόλυτη σιωπή. Στα τόσα “γιατί” εξήγηση πουθενά. Αναπάντητες κλήσεις, ατέλειωτοι μονόλογοι. Απόγνωση, κατάρρευση, ανάσταση και πάλι απ’ την αρχή. Ατέρμονοι, φαύλοι κύκλοι που οδηγούν πάντα στο ίδιο αδιέξοδο…
Σε ποιον να μιλήσω και ποιος να καταλάβει; Ποιος να νιώσει, ποιος να αισθανθεί; Ποιος να νοιαστεί, ποιος να ενδιαφερθεί; Ποιος ξέρει, ποιος θέλει να μάθει;
https://gynaikaeimai.com/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου