I worried a lot.
***************
Ανησυχούσα πολύ.
.
I worried a lot.
Will the garden grow,
will the rivers flow in the right direction,
will the earth turn as it was taught,
and if not how shall I correct it?
Was I right, was I wrong, will I be forgiven,
can I do better?
Will I ever be able to sing,
even the sparrows can do it
and I am, well, hopeless.
Is my eyesight fading or am I just imagining it,
am I going to get rheumatism,
lockjaw, dementia?
**********************
Ανησυχούσα πολύ.
Θα φυτρώσει ο κήπος,
τα ποτάμια θα κυλήσουν στη σωστή κατεύθυνση,
η γη θα γυρίσει όπως έχει ειπωθεί,
και αν όχι πώς θα την διορθώσω;
Είχα δίκιο, έκανα λάθος, θα συγχωρεθώ,
μπορώ να κάνω κάτι καλύτερο;
Θα είμαι ποτέ ικανός να τραγουδήσω
ακόμα και τα σπουργίτια μπορούν
και εντάξει, είμαι απελπισμένος.
Η όραση μου, εξασθενεί ή απλά το φαντάζομαι,
θα έχω ρευματισμούς,
τρίξιμο δοντιών, άνοια;
.
.
Finally, I saw that worrying had come to nothing.
And gave it up.
And took my old body
and went out into the morning,
and sang.
******************
Τελικά, είδα πως η ανησυχία δεν οδηγεί πουθενά.
Και τα παράτησα.
Και πήρα το γέρικο κορμί μου
και βγήκα έξω στο πρωινό
και τραγούδησα.
.
Και λίγο χιούμορ από τους Κατσιχαίους που τον δικό τους τρόπο μας λένε,
να μην ανησυχούμε!
.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου