Η ψυχή μου έχει ανάγκη για μια καινούρια αρχή…
Καθώς ξημέρωνε, μια λάμψη ξαφνικά πέρασε από μπροστά μου. Κανείς δεν μπορούσε να δει αυτή την ηλιαχτίδα που μόλις διαπέρασε τα σωθικά μου. Άνοιξα το παράθυρο και έμεινα εκεί, να στέκομαι ακίνητη. Το παγωμένο αεράκι χάιδευε το πρόσωπό μου, τα μάτια μου είχαν καρφωθεί στο κενό. Μόνο η καρδιά μου καιγόταν από αυτή την ηλιαχτίδα. Το σώμα μου παγωμένο, μα η καρδιά καιγόταν γοργά, από μια μικρή φλόγα που όλο και φούντωνε. Καιγόταν όπως η κάθε μου μέρα εδώ και καιρό, μέρα χωρίς νόημα, χωρίς πνοή.
Εκεί πίσω από το παράθυρο, όλα έμοιαζαν σαν μια φυλακή, μια ασφάλεια από τον έξω κόσμο. Αυτόν τον κόσμο που το μόνο που κάνει είναι να κρίνει και να σε πληγώνει. Όχι άλλο πόνο, σκέφτηκαν τα μάτια μου και πλημμύρισαν δάκρυα. Σαν ποταμός που πλησίαζε σε καταρράκτη, αφέθηκαν και κύλησαν. Τόσα χρόνια τα έπνιγα μέσα μου, μα αυτή η λάμψη με έκανε να αφεθώ έστω και για μια στιγμή.
Ο ήλιος ξεπρόβαλε, το χαμόγελο για άλλη μια φορά πάγωσε, η ψυχή ψιθυρίζει, την ζωή θέλει να χαρεί. Πίσω από το παράθυρο κάνω όνειρα πως ο κόσμος θα γίνει πιο δεκτικός στην διαφορετικότητα.
Τα μάτια μου γεμάτα δάκρυα, η ψυχή παρακαλεί για ζωή, η καρδιά καίγεται και το κορμί ακόμα παγωμένο, θυμάται υποσχέσεις και όρκους. Όρκους που έδωσα στον εαυτό μου. Κανείς δεν θα με πληγώσει ξανά… τον καταπάτησα αυτόν τον όρκο, όταν πίστεψα ότι ο κόσμος ξέρει να αγαπάει.
Έκατσα στο γραφείο μου, με τα μάτια μου θολά από τα δάκρυα, πήρα το μολύβι και άρχισα να γράφω. Λέξεις και προτάσεις που μου έσκιζαν τα σωθικά. Συνέχισα να γράφω χωρίς να καταλαβαίνω την έννοια όλων αυτών, χωρίς να βλέπω καθαρά. Η ψυχή μου με οδηγούσε, ήθελε να τα βγάλει από μέσα της, να ελαφρύνει έστω για λίγο όλα αυτά που για χρόνια κουβαλούσε μέσα της.
Ήθελε επιτέλους να κάνει μια καινούρια αρχή…
https://gynaikaeimai.com/
Της Άνδρεα Αρβανιτίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου