Τελικά, δεν σου πάνε καθόλου τα “πρέπει” ψυχή μου…
Ήθελα μόνο να σε ξαναδώ. Ν’ αντικρύσω τα μάτια σου. Να χαϊδέψω με το βλέμμα μου τις εκφράσεις του προσώπου σου, τα χείλη σου όταν χαμογελάς. Ήρθα λαθραία να δω αν τα μάτια σου λάμπουν όταν την κοιτάζεις κι αν όταν γελάει, φωτίζεται το πρόσωπό σου. Ήρθα να δω αν εκτός από σένα, έχει κι όλα αυτά που χάριζες σε μένα.
Ήθελα μόνο να σε ξαναδώ. Δεν ήρθα να ταράξω τη ζωή σου, δεν ήρθα να σου ζητήσω τίποτα, δεν ήρθα να διεκδικήσω κάτι. Ήρθα να αγκαλιάσω με το βλέμμα μου για μια τελευταία φορά, εκείνον που κάποτε μ’ αγκάλιαζε κι έλιωνα στα χέρια του, εκείνον που τώρα λιώνω μακριά του. Δεν ήρθα να μπερδέψω το μυαλό σου. Δεν ήρθα να ανακατέψω την ζωή σου. Ήθελα μόνο να ρουφήξω μέσα μου την εικόνα σου, που τόσο μου ‘χει λείψει, που τόσο με πονάει η απουσία της.
Έμεινα εκεί κρυφά να σε κοιτάζω. Κι ήρθαν στο νου μου οι στιγμές που όταν μ’ έβλεπες να γελάω, φώτιζε το πρόσωπό σου. Ήρθαν στο νου μου οι τρυφερές αγκαλιές μας, τα παθιασμένα φιλιά μας κι εκείνες οι αξημέρωτες συζητήσεις μας πλάι πλάι στον καναπέ. Ήρθαν στο νου μου τα συνωμοτικά μας βλέμματα κι όλα εκείνα που λέγαμε ο ένας στον άλλον χωρίς ν’ αρθρώνουμε λέξη.
Έμεινα εκεί κρυφά να σε κοιτάζω. Κι ήρθαν στο νου μου όλα τα “πρέπει” σου, που σαν μέγγενη άρπαξαν την καρδιά μου και την έλιωσαν. Ήρθαν όλα τα “Δεν μπορώ!”, τα “Δεν αντέχω!” που ξεστόμισες, χωρίς να τολμάς καν να με κοιτάς στα μάτια. Ήρθαν όλα τα “Μη μας το κάνεις αυτό!” που σου ούρλιαζα, όλα τα “Σ’ αγαπάω!” που έβγαιναν απ’ τα χείλη μου κι έτρεμε η ψυχή μου…
Πόσο αλλιώτικος μοιάζεις! Κανένα χαμόγελο, καμία λάμψη, καμία φλόγα στα μάτια σου. Παραδομένος στα “πρέπει” που σε οδήγησαν ν’ αφήσεις το χέρι μου, στα “πρέπει” που σε πήραν μακριά. Κι εκείνη, πόσο λάθος εικόνα στο πλάι σου! Φαίνεται στα θολά μάτια σου όταν χαμογελάει δίπλα σου, φαίνεται στα χέρια σου που δεν την αγγίζουν καν, φαίνεται στα χείλη σου που παραμένουν ανέκφραστα όταν την κοιτάζεις. Σ’ εκείνη που είναι απλά τα “πρέπει” και τα “μπορώ” σου. Γιατί δεν τόλμησες, γιατί δεν ρίσκαρες, γιατί δεν άντεξες!
Πόσο αλλιώτικος μοιάζεις! Πόσο άχρωμη και θολή είναι η εικόνα σου! Τελικά, δεν σου πάνε καθόλου τα “πρέπει” ψυχή μου…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου