Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
-Μια πολυσχολιασμένη αντιγραφή sic σε σχετική ανάλυση για να εκτιμήσουμε με ψυχραιμία όλα τα χαρακτηριστικά των ποιημάτων –
Ο Ουράνης χρησιμοποιεί την κεντρική ιδέα αλλά προσθέτει σε αυτήν, ο εισαγωγικός στίχος του έχει μεγάλη δύναμη καθώς και όλο το ρυθμικό σχήμα του. Προσωπικά πιστεύω ότι καμιά μομφή δεν μπορεί να υπάρξει για τον Ουράνη πέραν του ότι δημιουργεί σε ένα περιβάλλον που δεν αισθάνεται την υποχρέωση να κάνει αναφορά στην πηγή της ιδέας.
Η Ανάγνωση της ποίησης έχει να κάνει με το προσωπικό γούστο τα άρρητα ενίοτε όρια της προσωπικής αισθητικής, θεωρώ τη μεταγραφή του Ουράνη πιο κοντά στη δική μου αισθητική.
Για τις μεταφράσεις του ποιήματος του Βαγιέχο νομίζω οτι αυτή που προσεγγίζει καλύτερα το ποίημα είναι εκείνη της Μαρίας Θεοφιλάκου, παρότι όλες οι μεταφράσεις έχουν αρετές με εκείνην του Β. Λαλιώτη να παρουσιάζει το λιγότερο ενδιαφέρον ποιητικά.
Η επιλογή της μεταγραφής του ονόματος του ποιητή ως Θέσαρ ακολουθώντας την εκφορά του ονόματος στα ισπανικά είναι μια εκλογή που νομίζω πως δεν βοηθά τον αναγνώστη. Υπάρχει στην ελληνική το αντίστοιχο όνομα.
Οι στίχοι της δεύτερης στροφής είναι ένα μεταφραστικό στοίχημα.
Κώστας Ουράνης
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μεσ’ στην κρύα μου κάμαρα, όπως έζησα μόνος
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν’ ακούω
και τον κούφιο τον θόρυβο που ανεβάζει ο δρόμος
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σ’επιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία,
θα με βρουν στο κρεββάτι μου. Θε ναρθεί ο αστυνόμος
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απ’ τους φίλους που παίζαμε πότε-πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «-Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Εχει μέρες που χάθηκε!…»
Θ’ απαντήσει άλλος παίζοντας: «-Μ’ αυτός έχει πεθάνει».
Μια στιγμή θα κοιτάξουνε ο καθένας τον άλλον,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι,
θε να πουν: Τ’ ειν’ ο άνθρωπος!… Χτες ακόμα ζούσε!»
Και βουβά το παιγνίδι τους θ’ αρχινήσουνε πάλι.
Κάποιος θάναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένη,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, πούχε κάποτ’ εκδώσει
συλλογήν με ποιήματα πολλά υποσχομένην».
Κι αυτός θάναι ο στερνός της ζωής μου επιτάφιος.
Θα με κλάψουνε βέβαια μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσιους παπάδες
όπου θάναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως-ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη στο πολύβοο Παρίσι,
και μια Κίττυ θαρώντας πως την ξέχασα γι’ άλλην
θα μου γράψει ένα γράμμα -και νεκρό θα με βρίσει.
———————————————————————–
Μαύρη πέτρα πάνω σε μια άσπρη πέτρα
Θα πεθάνω στο Παρίσι με μιά νεροποντή,
μιά μέρα που τηνε θυμάμαι κιόλας τώρα.
Θα πεθάνω στο Παρίσι -και δεν τρέχω να φύγω-
ίσως, σαν σήμερα, μια Πέμπτη φθινοπώρου.
Ναι, Πέμπτη θα ‘ναι, γιατί Πέμπτη σήμερα που γράφω
αυτούς τους στίχους, φόρεσα τόσο άθελά μου
τις ωμοπλάτες και ποτέ σαν σήμερα δεν είδα,
μόλο το δρόμο μου, τον εαυτό μου τόσο μόνο.
Ο Καίσαρας Βαλιέχο είναι νεκρός, τονε χτυπούσαν
όλοι χωρίς εκείνος να τους έχει κάμει τίποτα’
τον χτυπούσαν σκληρά μ’ ένα σκληρό ραβδί,
επίσης και μ’ ένα σκοινί, είναι μάρτυρές μου
οι μέρες Πέμπτες και τα κόκαλα της ράχης,
η μοναξιά, η βροχή, οι δρόμοι…
Τα ποιήματα ανήκουν στην τρίτη συλλογή του Βαλιέχο με τίτλο «Poemas Humanos» (Ανθρώπινα Ποιήματα). Η μετάφραση από τα ισπανικά είναι του Ρήγα Καππάτου.
————————————————————————-
Μαύρη πέτρα πάνω σε μιαν άσπρη πέτρα
Θα πεθάνω στο Παρίσι με νεροποντή
μια μέρα που από τώρα έχω τη μνήμη της.
Θα πεθάνω στο Παρίσι-κι ούτε που μ’ ανησυχεί-
ίσως μια Πέμπτη, όπως σήμερα, φθινόπωρο.
Πέμπτη θα’ ναι, γιατί σήμερα, Πέμπτη, που γράφω
αυτούς τους στίχους, τα μπράτσα μου με παν προς
το χειρότερο και, ποτέ όπως σήμερα, δεν με έχω,
μ’ όλο μου το δρόμο, ξαναδεί τόσο μονάχο.
Ο Θέσαρ Βαγιέχο έχει πεθάνει, τον χτυπούσαν
όλοι χωρίς αυτός τίποτα να τους έχει κάνει
του δίνανε χτυπήματα με ξύλο κι ακόμα
χτυπήματα μ’ ένα σκοινί, μάρτυρες είναι
οι Πέμπτες και τα κόκαλα των μπράτσων,
η μοναξιά, η βροχή, οι δρόμοι…
[μετάφραση: Βασίλης Λαλιώτης]
https://pergadi.blogspot.com/2018/04/blog-post_82.html
———————————————————————–
Μαύρη πέτρα πάνω σε άσπρη πέτρα
(Θέσαρ Βαγιέχο)
Θα πεθάνω στο Παρίσι με βροχή,
μία μέρα που στη θύμηση ήδη έχω.
Θα πεθάνω στο Παρίσι – και δεν τρέχω –
ίσως μια Πέμπτη, σαν ετούτη, φθινοπωρινή.
Πέμπτη θα είναι, γιατί σήμερα, Πέμπτη, καθώς γράφω
αυτά τα λόγια, τους ώμους μου έχω καταντήσει
να πονάνε και, ποτέ σαν σήμερα, δεν έχει ξαναγίνει,
σ’ όλο το δρόμο μου, να με θωρώ μονάχο.
Ο Θέσαρ Βαγιέχο έχει πεθάνει, τον χτυπούσαν
όλοι τους, δίχως κακό σ’ αυτούς να προκαλεί•
του ‘δωσαν δυνατά με μία βέργα και δυνατά
ακόμα με σκοινί• κι είναι οι μάρτυρές του
της Πέμπτης οι ημέρες και οι ώμοι,
η μοναξιά, οι στάλες της βροχής, οι δρόμοι…
Μτφρ: Μαρία Θεοφιλάκου
———————————————————————–
PIEDRA NEGRA SOBRE UNA PIEDRA BLANCA
Me moriré en París con aguacero,
un día del cual tengo ya el recuerdo.
Me moriré en París —y no me corro—
tal vez un jueves, como es hoy, de otoño.
Jueves será, porque hoy, jueves, que proso
estos versos, los húmeros me he puesto
a la mala y, jamás como hoy, me he vuelto,
con todo mi camino, a verme solo.
César Vallejo ha muerto, le pegaban
todos sin que él les haga nada;
le daban duro con un palo y duro
también con una soga; son testigos
los días jueves y los huesos húmeros,
la soledad, la lluvia, los caminos…
Μετά την συγκριτική ανάγνωση και μια δική μου απόδοση
———————————————————————
Μαύρη πέτρα πάνω σε μιαν άσπρη πέτρα
Θα πεθάνω στο Παρίσι με βροχή,
μια μέρα της οποίας την ανάμνηση ήδη έχω
Θα πεθάνω στο Παρίσι – και φόβο δεν έχω –
ίσως μια Πέμπτη, σαν τη σημερνή, μέρα φθινοπωρινή.
Ναι, Πέμπτη θα ‘ναι, γιατί Πέμπτη σήμερα που γράφω
τους στίχους τούτους , τα μπράτσα μ’ έχουνε βάλει
στο κακό και, σαν σήμερα ποτέ, δεν μου συνέβη πάλι
σ’ όλο το δρόμο μου, να με κοιτώ μονάχο
Ο Καίσαρ Βαγιέχο πέθανε, τονε χτυπούσαν
όλοι δίχως τίποτα να έχει τους εκείνος κάμει •
σκληρά χτυπούσαν τον μ’ένα ραβδί και πιο σκληρά
ακόμα με σκοινί • οι μάρτυρές του
Της Πέμπτης οι μέρες και τα οστά των μπράτσων
η μοναξιά, η βροχή, οι δρόμοι…
Απόδοση Στρατής Φάβρος
https://stratesfabbros.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου