maître tailleur (το ραφείο)
Το ραφείο του μπαμπά μου, στις δόξες του, γύρω στα 1950… δείχνει η φωτογραφία.
Υποχρέωνε τον 1ο τη τάξει, κάλφα του (τον μεσαίο στην φωτογραφία) να τον αποκαλεί maître tailleur… «έτσι… για να του σπάσει ο τσαμπουκάς και να ΘΕΛΕΙ να γίνει ένας καλός ράφτης, μια μέρα»… όπως συνήθιζε να λέει.
«Κάλφα», στην «πιάτσα» των ραφτάδων, ονόμαζαν τον… τελειόφοιτο μαθητευόμενο. Αυτόν που είχε ήδη μάθει την τέχνη, αλλά δεν είχε πάρει ακόμα το… «ψαλίδι». Ο κάλφας ήταν ο επικεφαλής των μαθητευόμενων, που τους έλεγαν… «τσιράκια». Ο κάλφας, μπορούσε να καθίσει στην ραπτομηχανή και να γαζώσει, αλλά όχι και να κόψει ύφασμα. Τα τσιράκια, κάναν μόνο δουλειές στο χέρι, θελήματα στην αγορά και παίρναν και τα «μέτρα» του πελάτη.
Τώρα που το είπα αυτό, θυμήθηκα, πως ο πατέρας μου, δεν εμπιστευόταν, κανέναν να πάρει τα «μέτρα» του πελάτη και το έκανε πάντα αυτός. Όταν όμως, εκεί γύρω στην 10ετία του ’60, έγιναν μόδα τα παντελόνια στις γυναίκες και οι μοδίστρες δεν ήξεραν από τέτοια και πολλές κυρίες στράφηκαν στους ραφτάδες… ήρθε σε πολύ δύσκολη θέση για το… πώς θα έπαιρνε τα μέτρα στον… καβάλο μιας κυρίας. Δεν πτοήθηκε όμως και πολύ, γιατί γρήγορα βρήκε την λύση.
-Άννιτσκα, σε χρίζω «τσιράκι» μου με μόνη δουλειά… να παίρνεις τα μέτρα από τις πελάτισσες που θέλουν παντελόνια.
Και… αφού μου έμαθε πώς να παίρνω τα μέτρα στον καβάλο, κάνοντας πρόβα στην… μαμά μου, με έπαιρνε μαζί του στα σπίτια των πελατισσών, γιατί τότε δεν ήταν κόσμιο να μπαίνουν οι κυρίες μέσα στα ραφεία, όπου ήταν ανδροκρατούμενη περιοχή
_________________________
Μια κουβέντα για τα ραφεία του 1950-60 πήγα να πω και πάλι σεντόνι αράδιασα.
Συγκινήθηκα τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου