Czeslaw Milosz, Μετά τον Παράδεισο

Posted by Το κόσκινο on September 13, 2021

Μην τρέχετε άλλο. Ησυχάστε. Πόσο απαλά βρέχει
Πάνω στις στέγες της πόλης. Πόσο τέλεια
Είναι όλα. Τώρα, για τους δυό σας
Που ξυπνάτε σ’ ένα βασιλικό κρεβάτι κάτω απ’ το παράθυρο της σοφίτας.
Για έναν άντρα και μια γυναίκα. Για ένα φυτό χωρισμένο
Σε αρσενικό και θηλυκό που ποθεί το ένα το άλλο.
Ναι, αυτό είναι το δώρο μου σε σας. Πάνω απ’ τις στάχτες
Σ’ ένα πικρό πικρό χώμα. Πάνω απ’ την υπόγεια
Ηχώ των κραυγών και των όρκων. Έτσι τώρα την αυγή
Πρέπει να προσέξετε: η κλίση ενός κεφαλιού,
Το χέρι με τη χτένα, δυό πρόσωπα στον καθρέφτη
Είναι αιώνια για μια στιγμή μονάχα, ακόμη κι αν λησμονηθούν,
Γι’ αυτό κοιτάξτε αυτό που υπάρχει, έστω κι αν σβήνει,
Και ευγνωμονείτε την κάθε στιγμή που ζείτε.
Αφήστε αυτό το μικρό άλσος με τις πρασινισμένες μαρμάρινες προτομές
Να μείνει όπως ήταν όταν ανοίξατε την πύλη.
Και στο δρόμο με τις ψηλές φθαρμένες κολόνες
Που αυτή η αγάπη σας ξαφνικά μεταμόρφωσε.

1936

https://tokoskino.me/

Το βρήκα στο: https://vequinox.wordpress.com/