Το νησί που σιγά σιγά ανετελλε
ΤΟ ΝΗΣΙ ΠΟΥ ΣΙΓΑ ΣΙΓΑ ΑΝΕΤΕΛΛΕ ___________________________________________ Σου γράφω Το νησί άργησε και φέτος να φανεί το καλοκαίρι αγαπιέται πιότερο προτού να ξεκινήσει Οι συμφορές του μικρές κι αθώες όσο και τα διαπόρια του τα πετρωμένα μου γόνατα τα σφιχταγκαλιασμένα από τα πέρσι τα ακύλιστα όπως κι οι ώρες που τωρα γράφω σου πόσο με συγκινείς με το τυραγνικό σου έλεος λίγο πριν τον προσφυγικό διάπλου μου σαλιώνεις γύρω μου τα δάχτυλά σου με δένεις στην άκρη μιας φωσφορίζουσας κλωστής νομίζω σκιάζομαι σαν με γλιστράς μες από το στενό σου μάτι βελόνα είσαι οπλισμένη πια με εμένα -ουτοπική – εν αγνοία σου κοίτα μας γνέφουνε οι κοφτεροί κρημνοί στων βράχων τα πατήματα να τους συρράψουμε ν ανοίξουμε στη ράχη τους με χαλαρό φεστόνι* και την πορτοκαλί φανταχτερή κλωστή μάτια πλωτά να βλέπουν ευκρινώς τα ύφαλα να αναδύονται να ανατέλλει το νησί ______________________________________________* φεστόνι (τεχνική κουμπότρυπας)
https://milenaphotopoetry.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου