Άργησες…
Άργησες να καταλάβεις πόσο με χρειάζεσαι, περισσότερο από εμένα, ακόμα και αν τόσο καιρό πεθαίνω για ένα βλέμμα σου. Άργησες να με αναζητήσεις, τώρα πια η πόρτα η δική μου είναι κλειστή.
Στο δικό μου καλοκαίρι, άλλος χειμώνας δικός σου πια δε χωράει. Στη δική μου ελπίδα, η απελπισία της δικής σου ακαμψίας δεν υπάρχει.
Ως άλλος Ιερεμίας τώρα πια θρηνείς, γυρίζεις στους δρόμους και με αναζητάς. Όμως, τώρα είναι δική μου η σειρά να σε αρνηθώ και να σε αφήσω.
Πόρτα έκλεισα στις κακές τις αναμνήσεις, πίσω δε θέλω να γυρίσω. Άργησες να θέλεις να αλλάξεις, τώρα πια και η δύναμη της αγάπης μου, ακόμα και αυτή λύγισε.
Η επιμονή μου που τόσο σε διεκδικούσε, ακόμα και αυτή δεν άντεξε, απηύδησε. Άργησες να καταλάβεις τα λάθη τα πολλά, άργησες να έρθεις, τώρα δε σε θέλω πια.
Μπορεί η καρδιά να επιμένει, αλλά τώρα μιλά η λογική, όταν κάποιος σε πληγώνει, αυτό και θα ξανασυμβεί. Άργησες, αλλά ίσως μπορείς να διορθωθείς, για τον επόμενο άνθρωπο μετά από εμένα που θα βρεις…
Της Μαρίας Σκαμπαρδώνη
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου