Αλλη αγάπη

Την άλλη φορά που έτρεξα στο Micheal's, ήταν κάτι περισσότερο από ένα κουτσομπολιό γιαγιά από το ραντεβού του ζευγαριού. Έτσι γερνούν οι καφετέριες; 

Και εξακολουθείτε να αντέχετε με ανθρώπους σαν εμένα, και άλλους που τρώνε και ξεχνούν κάθε μαξιλάρι χρώμα, κάθε μαχαιροπίρουνα ή τον τρόπο με τον οποίο τοποθετούν αυτά τα ikebana σε κάθε γωνιά τελείως; 

Ο μπάρμαν συνέχισε να γεμίζει αυτά τα ζοφερά παλιά τραγούδια, όταν είδα τα γκρίζα ραβδώματά του πίσω από αυτά τα παχιά γυαλιστερά γυαλιά, κοιτάζοντας μακριά, μακριά από ντιβάνια, μέσα από αυτά τα παράθυρα, σε όλη την έντονη κίνηση, κάτω από το επόμενο πόδι ενός άντρα που κυματίζει στο κορίτσι της, θα επέστρεφε, ή ίσως όχι. Αυτό το νέον το καθιστά τόσο δύσκολο να εκφράσεις, εκφράσεις γηράσκοντων ανθρώπων. Ίσως μια μέρα ο μπάρμαν, αν όχι εγώ, θα τον έβλεπα πίσω, γέρος, σε αυτό το πόδι, θα διέσχιζαν την κίνηση, τα χέρια κοιτούσαν μαζί, θα σπρώξουν τα γυαλιά ανοιχτά,

Καθώς κοίταξα πίσω, ο μπάρμαν δεν ήταν αυτό που λέγεται ατενίζοντας, αλλά το Calypso αντηχήθηκε, συνεχώς. Είπε ιστορίες για φυλλοβόλους εραστές, επιθέσεις του χρόνου, αυτά τα ξεχασμένα αντίο. Επιστρέφει; Ή ξεχνά τι περιμένει;

 Οι γκρίζες ραβδώσεις έχουν τόσα πολλά να πουν, τα ομιχλώδη γυαλιά βλέπουν λίγα, ακόμα κοιτάζουν διαρκώς, εύθραυστα μυαλά εραστών, ορισμένες αβεβαιότητες, μυρωδιές από ανοιξιάτικη γη, δάση πεύκων και σταθερές μαύρης πιθανότητας. Αυτά τα λευκά γάντια κυματίζουν ακόμα, μέσα σε προφανή αναταραχή μαύρου πλήθους, σφυρίζουν, πέρα ​​από το ένα μέρος, αυτά τα γάντια που κυματίζουν ακόμα, σε μίλια και μίλια που πέρασαν, σε αυτό που αποκαλούν, εραστή.

https://darklingpetrichor.wordpress.com/