Μαρία Χατζηκυριακίδου
Ἂν
ΤΑΡΑΤΣΑ ΛΟΥΖΕΤΑΙ ἀπὸ τὴν πανσέληνο. Ἡ ξεχαρβαλωμένη καρέκλα της εἶναι γυρισμένη πρὸς τὴν φωτισμένη Ἀκρόπολη. Ἀκουμπᾶ πίσω καὶ κλείνει τὰ μάτια ἀπολαμβάνοντας τὴν αὐγουστιάτικη ἡσυχία τῆς πόλης. Κάθε χρόνο τὸ κάνει αὐτό. Σὲ κάθε αὐγουστιάτικη πανσέληνο ἀνεβαίνει στὴν ταράτσα μὲ τὸ σημειωματάριο ἀγκαλιὰ καὶ συνομιλεῖ μὲ τὸ φεγγάρι. Μετρᾶ τὸ χρόνο της μὲ τὰ αὐγουστιάτικα φεγγάρια ποὺ πέρασαν ἀπὸ τὴν πρώτη φόρα. Τὸ μυαλὸ της ταξιδεύει στὴν πίσω μεριὰ τοῦ φεγγαριοῦ. Τὴν ἀθέατη. Ἐκεῖ ποὺ ἔχει στείλει τὰ πιὸ κρυφὰ ὄνειρα καὶ τὶς ἐπιθυμίες της. Ὅπως τότε, πρὶν ἀπὸ ἐβδομήντα χρόνια ποὺ τὸ κοίταξε γιὰ πρώτη φορὰ χαμογελώντας κι ὑποσχέθηκε πὼς δὲν θὰ ἀφήσει κανένα φεγγάρι χαμένο. Τότε ποὺ ἡ ἀθανασία ἦταν ἀδιαπραγμάτευτη. Τώρα ἐκεῖνος μένει στὴν πίσω μεριὰ τοῦ φεγγαριοῦ. «Τὸ φεγγάρι μᾶς κρατᾶ ἐρωτευμένους μὲ τὸ ἀνεκπλήρωτο» ἔγραψε κι ἔκλεισε τὸ σημειωματάριό της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου