ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙΣ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ;
Προσπάθησα ν’ αντισταθώ. Να μην ανοίξω τις πύλες της καρδιάς. Αλλά δεν τα κατάφερα. Λες και μ’ ένα μαγικό σου άγγιγμα τις διέλυσες. Κι απλώθηκε το φως μέσα μου. Κι αφού μας έλουσε, ήλθε η ώρα να φύγεις. Και τώρα; Γιατί να μου λείπεις τόσο πολύ;
Θωρώ μες απ’ το τζάμι το είδωλό σου που απομακρύνεται. Κι ακούγεται σαν ράγισμα. Ένα κλαδί που σπάει.
-Θα σε περιμένω… είπες.
-Θα έρθω! σου απάντησα.
Γίνεται όμως αυτός ο πόνος να σταματήσει; Η αναμονή βασανιστική. Ο χρόνος δεν περνά. Να βγω, να δουλέψω, να χορέψω… Όλα σκηνές καλοστημένες. Αλλά στα φυλλοκάρδια κρύβεται το δάκρυ.
-Μου λείπεις! Να ‘ξερες μόνο πόσο! συνεχίζεις.
-Ας ονειρευτούμε… σου λέω. Την συνάντησή μας κάτω απ’ το σύμπαν και τις φωνές του καλοκαιριού να μας καλούν.
Και μεμιάς, ο νους τρελαίνεται.
-Έρχομαι! σου φωνάζω. Δεν περιμένω! Δεν αντέχω άλλο να μου λείπεις!
Της Στέλλας Σωτήρκου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου