Κατά του δαίμονα εαυτού
15 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ, 2021 / ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΤΩΝΑΚΟΣ
Η τύχη μάς εμπνέει αυτό τον ευσεβή τρόμο όταν τα ζάρια κατρακυλούν έξω απ’ τον κόσμο. Όταν η μαγεία του παιχνιδιού φτάνει πιο γρήγορα στο κακό. Και το αίσθημα γίνεται αγωνιώδες, καταλήγοντας στα πιο μεταφυσικά μισοσκόταδα. Όμως, οι στρατηλάτες που αποφασίσαμε να γίνουμε ή οι στρατηλάτες που αναγκαστήκαμε να γίνουμε, θα εξαντλήσουν μέχρι τέλους το κατακάθι όλων των καταραμένων δυνατοτήτων της τύχης. Ανάποδα απ’ τη λογική που υπολογίζει το καθαρό μας συμφέρον, όντας η ίδια εχθρική προς την επιθυμία υπέρβασης των ορίων, η τύχη μας βγάζει τη γλώσσα, μας κάνει συμπαίκτες στην κοροϊδία. Η τύχη θα τρέξει να σκαρφαλώσει γρήγορα στην κορυφή ακόμα κι αν είναι μεταμφιεσμένη σε δυστυχία. Όμως η κορυφή αυτή είναι πάντα η κορυφή που ορίζει η επιθυμία. Κι αν υπάρχει κάτι, όταν κατακτάς αυτή την κορυφή, που σε κρατά μακριά απ’ το βίτσιο και το έγκλημα, αυτό είναι ο πόνος. Ο βαθύς πόνος μάς γλιτώνει πάντα απ’ την αγριότητα της τύχης και τους κανόνες του παιχνιδιού. Κι όσοι μάς προστάζουν πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα να κερδίσουμε τον έλεγχο του εαυτού μας, μας ωθούν σε μια περίεργη αρρώστια. Δεν μπορούμε πια να εμπιστευτούμε κανένα ένστιχτο ή ελεύθερο πέταγμα. Αγρυπνούμε εναντίον του εαυτού μας οπλισμένοι, πάντα με διαπεραστικά και δύσπιστα μάτια, αιώνιοι φύλακες του κάστρου στο οποίο έχουμε κλείσει τον εαυτό μας. Όμως είμαστε παίχτες των ζαριών και της τύχης. Μάθαμε να παίζουμε και να κοροϊδεύουμε όπως παίζει και κοροϊδεύει κανείς. Μήπως όμως δεν κοιμόμαστε σ’ ένα μεγάλο κρεβάτι για ύπνο και για έρωτα; Μήπως όμως δεν καθόμαστε σ’ ένα μεγάλο τραπέζι για παιχνίδι και κοροϊδία;
Δημοσιεύτηκε από τον χρήστη selana
https://anhsyxia.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου