Άγαλμα Αθηνάς Αειπαρθένου και Αθηναϊκή φυλετική υπεροχή: το στοιχειό επέτρεψε!

 

Άγαλμα Αθηνάς Αειπαρθένου και Αθηναϊκή φυλετική υπεροχή:

το στοιχειό επέτρεψε!

BY ALAMPASIS 25 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2021

1. Χθών = χθών, -ονός, είναι η γη, το χώμα, αλλά και τα έγκατα της γης, ο Κάτω Κόσμος, ο Άδης («ἐπεὶ κακὸν σκότον νέμονται Τάρταρόν θ’ ὑπὸ χθονός», Αισχύλ.). Οι Πύλες της Χθόνας είναι ο Αχέροντας Ποταμός , η Αχερουσία, ο ποταμός στον οποίο ο Χάρων (ως γέρος καμπούρης βαρκάρης) μεταφέρει τις ψυχές των νεκρών στον άλλο Κόσμο εισπράττοντας ως εισιτήριο τον οβολό που τοποθετείται στο στόμα του νεκρού. [The Liddell, Scott, Jones Ancient Greek Lexicon: Χθών]

Ως κύριο όνομα η Χθων στην Ελληνική Μυθολογία είναι η προσωποποιημένη θεότητα της γης, που ταυτίζεται με τη Γαία που είναι η Μήτρα της Δημιουργίας, η Μεγάλη Μητέρα τών Τιτάνων, τών Σειρήνων και τών Γιγάντων. Πολύ αργότερα η Χθων (ή Γαία) γίνεται και Μητέρα των ανθρώπων όταν ο Προμηθεύς δημιούργησε τον άνθρωπο ( = άνδρα) από πηλό και πυρ (κατά άλλους με το ύδωρ του Πανοπέα της Φωκίδας) και προσέδωσε σε αυτούς μορφή όμοια με αυτή των Θεών («κατ εικόνα και ομοίωσιν»). Σημειώνεται στο σημείο αυτό ότι η πρώτη γυναίκα, η Πανδώρα που έπλασε πολύ αργότερα ο Ήφαιστος (από θαλασσινό νερό και χώμα από τη χθόνα) δεν θεωρείται από τη Μυθολογία «άνθρωπος» με την καθολική σημασία που σήμερα αποδίδεται στη λέξη ! Δες γιατί.

δρώψ: -ωπός, ὁ, = ἄνθρωπος, Κλήμ. Ἀλ. Στρ. 5, σ. 674, Ἡσύχ. Στον Όμηρο απαντά κυρίως στον πληθυντικό. Είναι αντίθετο του Θεός και υπονοεί τη Χαλκεία Γενεά ως είδος. Στην Αρχαία Ελλάδα «δρώψ» σημαίνει «άνθρωπος άντρας» και όχι γυναίκα. Η λ. άνθρωπος προέρχεται από «ανδρ» + «ωπος» = «με πρόσωπο ανδρός» (από τη γενική «ανδρός» + «ώψ, ωπός» = με «πρόσωπο, όψη» «ανδρός»). [The Liddell, Scott, Jones Ancient Greek Lexicon: δρώψ, άνθρωπος]

2. Η Αθηνά Νίκη είναι η αφετηρία της μυθοιδεολογίας που υποστηρίζει την φυλετική υπεροχή της αθηναϊκής αὐτοχθονίας έναντι βαρβάρων αλλά και λοιπών Ελλήνων. Η μυθοιδεολογία της λέξης «αὐτόχθων» αποτελεί την ιστορική μήτρα της φυλετικής υπεροχής, είναι η λέξη «αὐτόχθων» και η σχέση της με τη Θεά Αθηνά το ιδεολογικό υπόβαθρο της φυλετικής υπεροχής τής αθηναϊκής αὐτοχθονίας αρχικά και στη συνέχεια του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού (και όχι μόνο). Αὐτόχθων (ο ἀναφυεὶς ἐξ αὐτῆς τῆς γῆς). Είναι λέξη σύνθετη < αὐτός + χθών = αὐτόχθων , αυτός που προέρχεται από την ίδια τη γη, από τα έγκατα της χθόνας ( = της γης). Η λέξη στις μέρες μας χαρακτηρίζει τον γηγενή (κυριολεκτικά: τον γεννημένο στα έγκατα της γης), τον ιθαγενή, τον ντόπιο, τον επιχώριο. Αὐτόχθωνες είναι οι αβορίγινες ή αβοριγίνες (αγγλ.: aborigines)• αβορίγινες εννοούνται, γενικά, οι αυτόχθονες κάτοικοι ενός τόπου. Ο όρος προέρχεται ετυμολογικά από τις λατινικές λέξεις «ab» (από) και «origine» (προέλευση) [Wikipedia: Αβορίγινες | The Liddell, Scott, Jones Ancient Greek Lexicon: αὐτόχθων].

3. Η Αθηνά Παρθένος της Ακρόπολης των Αθηνών και Μυθοιδεολογία της φυλετικής υπεροχής τής αυτοχθονίας των ΑθηνώνΤο χρυσελεφάντινο Αγαλμα της Αθηνάς Αειπαρθένου στον Παρθενώνα της Ακρόπολης των Αθηνών ήταν γλυπτό Έργο τέχνης του Φειδία. Ήταν το πλέον αναγνωρίσιμο λατρευτικό Άγαλμα της αρχαίας Αθήνας και ένα από τα μεγαλύτερα κατορθώματα της γλυπτικής στην Ιστορία.Σύμφωνα με τις μαρτυρίες του Παυσανία, η Αθηνά Αειπάρθενος έστεκε όρθια, είχε ύψος περίπου 12 μέτρα και κρατούσε στο ένα χέρι μια φτερωτή Νίκη. Η Θεά ήταν ντυμένη με μακρύ χιτώνα ως τα πόδια. Φορούσε σανδάλια, τα οποία ήταν διακοσμημένα με ανάγλυφες παραστάσεις που εικόνιζαν την μάχη των Λαπιθών και των Κενταύρων. Στο κεφάλι φορούσε κράνος διακοσμημένο με σφίγγα και δύο γρύπες. Η αιγίδα της ήταν διακοσμημένη με γοργόνειο. Η ασπίδα και τα σανδάλια υποδηλώνουν την τιμωρία της ύ β ρ ε ω ς, υποδηλώνουν το θρίαμβο του Ελληνικού Πολιτισμού πάνω στο βαρβαρισμό. Ακουμπούσε το άλλο χέρι της στην ασπίδα της, κρατώντας δόρυ που ήταν διακοσμημένο με δράκο ( = φίδι ). Στην ασπίδα υπήρχαν ανάγλυφες παραστάσεις που εικόνιζαν την Αμαζονομαχία στην εξωτερική και την Γιγαντομαχία στην εσωτερική πλευρά. Στη βάση υπήρχε ανάγλυφο που εικόνιζε την Ανθρωπογονία: τη γέννηση της Πανδώρας συγκεκριμένα• είναι το βάθρο με τη γέννηση της Πανδώρας ή την ἀποθέωσιν , της πλασμένης από χώμα και θαλασσινό νερό Πανδώρας. Τον 6ο αιώνα π.Χ. ο φιλόσοφος Ξενοφάνης δηλώνει ότι όλοι καταγόμαστε από τη γη και το νερό: πάντες γάρ γαίης τε καί ὕδατος έκγενόμεσθα (απόσπ. 29DK). Σε ερυθρόμορφα αγγεία η Πανδώρα απεικονίζεται να βγαίνει από τη γη, δηλαδή γεννιέται από τη Χθόνα όπως ο Εριχθόνιος, που είναι το μυθοιδεολογικό υπόβαθρο της φυλετικής υπεροχής της αθηναϊκής αὐτοχθονίας και συνδέεται στενά με τη Νίκη Αθηνά στον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης των Αθηνών. [με πληροφορίες από «Αθηνά του Φειδία», της Ελενας Τσίκιζα-Νικολακάκη ΜΑ Classical Art and Archaeology, King’s College London | Wikipedia: Χρυσελεφάντινο άγαλμα της Αθηνάς]

Ο Εριχθόνιος είναι ο μυθικός πρώτος βασιλιάς της Αθήνας. Σύμφωνα με τη Μυθολογία ήταν μισός άνθρωπος και μισός φίδι. Ήταν γιος του Ηφαίστου και της Αθηνάς και όταν έγινε βασιλιάς της Αθήνας, προώθησε την λατρεία της Μητέρας του Αθηνάς. Ήταν αυτός που τοποθέτησε το ξύλινο άγαλμα της Αθηνάς σε ναό αφιερωμένο στη Θεά (στους κλασικούς χρόνους φυλασσόταν στο Ερέχθειο) και ίδρυσε γιορτή προς τιμή της, τα Παναθήναια. Είναι ο Εριχθόνιος το επιβλητικό φίδι που παραστέκεται στην Αθηνά , πίσω από της ασπίδα της Θεάς στο χρυσελεφάντινο Αγαλμα της Αθηνάς Παρθένου στον Παρθενώνα της Ακρόπολης των Αθηνών. Είναι το Ερέχθειον στην Ακρόπολη των Αθηνών ο ναός που κτίστηκε προς τιμήν του βασιλιά Εριχθόνιου (ή Ερεχθέα), ο οποίος έχει ταφεί μέσα στο Ερέχθειο.

4. Μυθοιδεολογία της αθηναϊκής ιδεολογίας που υποστηρίζει την φυλετική υπεροχή της αθηναϊκής αὐτοχθονίας

Ο Εριχθόνιος, πρώτος βασιλεύς των Αθηνών είναι εγγονός της Ήρας από τον Ήφαιστο, γιος της Αθηνάς και του Ήφαιστου, παιδί που προέκυψε από μια ατελή ερωτική επαφή με παρένθετη μητέρα τη Γαία. Όταν η Αθηνά επισκέφτηκε τον αδελφό της Ήφαιστο στο εργαστήριό του, για να του παραγγείλει όπλα, εκείνος ένιωσε βαθιά ερωτική έλξη για τη γαλανομάτα Θέαινα. Αν και χωλός, την πρόλαβε την ώρα που προσπαθούσε να ξεφύγει και να κρυφτεί κάπου (ο τόπος ονομάστηκε Ἡφαιστεῖον). Στη διάρκεια της πάλης μεταξύ τους, η Αθηνά πλήγωσε τον επίδοξο βιαστή με το δόρυ της και το σπέρμα του χύθηκε επάνω στον μηρό της. Αηδιασμένη η Αθηνά σκούπισε αυτό που θεώρησε μίασμα με μαλλί και στη συνέχεια το έριξε στη γη. Και όπως από το σπέρμα του Ουρανού αναδύθηκε από τη θάλασσα η Αφροδίτη, έτσι και από τη Γη, γονιμοποιημένη μ’ αυτόν τον τρόπο, γεννήθηκε ένα παιδί. Παρά την απέχθειά της για το συμβάν, η Αθηνά, ατελής Μητέρα, περιμάζεψε το παιδί που ονόμασε Εριχθόνιο από το μαλλί, το ἔριον που χρησιμοποίησε για να σκουπιστεί, και τη χθόνα, τη Γη, που το κυοφόρησε· και το μέρος που μεγάλωσε ονομάστηκε Ερέχθειο.

Έτσι και οι Αθηναίοι θεωρούνται απόγονοι της Χθόνας των Αθηνών, ότι γεννήθηκαν από μόνοι τους (αυτό- ) μέσα από τη χθόνα (αυτό + χθονα = αυτόχθονες), δηλαδή προέρχονται από τα έγκατα της Γαίας στα οποία γεννήθηκε ο φιδόμορφος προπάτορας Εριχθόνιος, από την ατελή Ένωση τη Αθηνάς με τον Ήφαιστο, με παρένθετη Μητέρα τη Γαία• η αθηναϊκή μυθοιδεολογία τής φυλετικής υπεροχής των Αθηνών υποστηρίζει ότι οι Αθηναίοι έχουν γεννηθεί μ ό ν ο ι τους (αυτό-), χωρίς προσθήκη, συμβολή ή μείξη με εξωγενείς πληθυσμούς, στη δική τους γη, την αθηναϊκή χθόνα.

Στον Περικλέους Επιτάφιο λόγο του Θουκυδίδη (Έπαινος των προγόνων και της σύγχρονης γενιάς, 2.36.1), αποτυπώνεται το ιδεολογικό υπόβαθρο της φυλετικής υπεροχής των Αθηναίων επί τη βάσει της Μυθοιδεολογίας που υποστηρίζει την αθηναϊκή αὐτοχθονία. Αναφερόμενος ο ρήτωρ στην αθηναϊκή ακμή και στα πολεμικά έργα με τα οποία χτίστηκε το αθηναϊκό μεγαλείο, αφενός με την πραγματοποίηση της κάθε μιας κατάκτησης χωριστά, αφετέρου της ήττας των βαρβάρων επιδρομέων, αποτίει φόρο τιμής στους προγόνους των Αθηνών τονίζοντας για τους Πατέρες των Αθηνών ότι αυτοί υπήρξαν α υ τ ό χ θ ο ν ε ς «κατοικώντας π ά ν το τ ε οι ίδιοι τη χώρα» (τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ αἰεὶ οἰκοῦντες).

[Ἄρξομαι δὲ ἀπὸ τῶν προγόνων πρῶτον· δίκαιον γὰρ αὐτοῖς καὶ πρέπον δὲ ἅμα ἐν τῷ τοιῷδε τὴν τιμὴν ταύτην τῆς μνήμης δίδοσθαι. τὴν γὰρ χώραν οἱ αὐτοὶ α ἰ ε ὶ ο ἰ κ ο ῦ ν τ ε ς διαδοχῇ τῶν ἐπιγιγνομένων μέχρι τοῦδε ἐλευθέραν δι’ ἀρετὴν παρέδοσαν.

Και θ’ αρχίσω πρώτα – πρώτα από τους προγόνους μας. Γιατί είναι δίκαιο και ταιριάζει συγχρόνως σε περίπτωση, όπως η σημερινή, να απονέμεται σ’ αυτούς αυτή η τιμή να μνημονεύονται πρώτοι. Γιατί κατοικώντας πάντοτε οι ίδιοι τη χώρα, καθώς η μια γενιά διαδεχόταν την άλλη, με την αντρεία τους την παρέδοσαν ως τις μέρες μας ελεύθερη.]

Η ιδεολογία της φυλετικής υπεροχής της αθηναϊκής αὐτοχθονίας είναι το όχημα για τη νομιμοποίηση της αθηναϊκής ηγεμονίας, που παρείχε στην αθηναϊκή ιδεολογία για την ανωτερότητα του αυτόχθονα αθηναίου πολίτη μια χωρίς χρονικό περιορισμό θεμελίωση [Loraux 1992: 52]. Πυρήνας της ιδεολογίας τής φυλετικής υπεροχής της αθηναϊκής αὐτοχθονίας είναι η προγονική σχέση τού αυτόχθονα Αθηναίου με τον Εριχθόνιο• ως απόγονοι του Εριχθόνιου οι Αθηναίοι έχουν γεννηθεί μ ό ν ο ι τους (αυτό-), χωρίς προσθήκη, συμβολή ή μείξη με εξωγενείς πληθυσμούς, στη δική τους γη (χθών) των Αθηνών. Η προέκταση της Μυθοιδεολογίας σε κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία φυλετικής υπεροχής που ερείδεται στο Μύθο, υπαγορεύει ότι οι πολίτες της δημοκρατικής πόλης-κράτους των Αθηνών προέρχονται από την ίδια τη γη, κατοικούσαν συνεχώς την ίδια γη, και γι’αυτό υπερέχουν φυλετικά αλλά και με πολιτισμικά κριτήρια (την Ολύμπια λατρεία, τη Γλώσσα και την Παιδεία). Κυρίαρχη είναι στην Αθήνα η ιδεολογία της υπεροχής, τόσο της φυλετικής όσο και και πολιτισμικής, όχι μόνο (αυτονόητα) έναντι των βαρβάρων, αλλά ακόμη και από τους άλλους Έλληνες, που θεωρούνται εισαγόμενοι μέσα στην ίδια τους τη χώρα.

Εξάλλου στο ίδιο αυτό Μυθοιδεολογικό πλαίσιο αλλά και στο πολιτικοιδεολογικό πλαίσιο του Επιταφίου του Θουκυδίδη (Κεφ. 36, 2-3), διαμορφώθηκε στη νεότερη ευρωπαϊκή Ιστορία η γερμανική ταυτότητα των εθνικοσοσιαλιστών η οποία αναζητήθηκε στη συνέχεια μιας φυλής, παρούσας επί γερμανικού εδάφους από την αυγή των χρόνων. Αυτή ακριβώς η συνέχεια στηρίχθηκε στον ιστορικό Τάκιτο, ο οποίος το 98 μ. Χ. διατύπωσε μιαν ιδέα κληρονομημένη από τους Έλληνες: «Πιστεύω ότι οι γερμανοί είναι αυτόχθονες και δεν έχουν αναμιχθεί με αποίκους ή με φιλοξενούμενους, που προέρχονται από άλλους λαούς.». «Οι γερμανοί», σημειώνει εδώ ο Γιοάν Σαπουτό, γάλλος ιστορικός, ειδικός επί της νεότερης Ιστορίας και του ναζισμού, «έχουν γεννηθεί μόνοι τους (αυτό-), χωρίς προσθήκη, συμβολή ή μείξη με εξωγενείς πληθυσμούς, στη δική τους γη (χθών), όπως οι αθηναίοι, οι οποίοι θεμελίωναν τη συνείδηση της υπεροχής τους μεταξύ των ελληνικών λαών στην πεποίθηση ότι ήταν αυτόχθονες και όχι αλλογενείς άποικοι, όπως οι λακεδαιμόνιοι για παράδειγμα που προήλθαν από την Κάθοδο των Δωριέων». Πρόσθετες, σύγχρονες, εθνικιστικές και αποικιοκρατικές, αντιλήψεις και πρακτικές ανά τον Κόσμο, που στηρίχθηκαν στην αρχαιοελληνική μυθοιδεολογία της αυτοχθονίας έχουν επηρεάσει σημαντικά τον σχεδιασμό της προκείμενης πολιτικής ιδεολογίας [Geschiere 2009, Dettienne 2005, (2012: 32 | Εκπαιδευτικά σενάρια και μαθησιακές δραστηριότητες: Θουκυδίδη «Περικλέους Επιτάφιος» 2.36, 2-3 , “Αὐτόχθονες ἔφυμεν”: ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ μῦθος].

5. Η ύβρις και το στοιχειό  της ΑθηνάςΑπό τη λάφυραγώγηση και την αρπαγή των χιλιάδων λατρευτικών Αγαλμάτων της Ολύμπιας λατρείας αλλά και των Έργων τέχνης του Ελληνικού Πολιτισμού που ο ρωμαίος αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος μετέφερε στην Κωνσταντινούπολη – Νέα Ρώμη, λεηλατώντας τα Ιερά και τους Ναούς των Ελλήνων, εξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει το αριστούργημα του Φειδία: η Νίκη Αθηνά του Φειδία, το μεγαλειώδες αυτό Έργο της κλασικής ελληνικής γλυπτικής Τέχνης που λατρεύεται στον Παρθενώνα τής Ακρόπολης των Αθηνών. Η χριστιανική παράδοση αναφέρει ότι ο Κωνσταντίνος έφερε αυτό τα «είδωλο» για να τα χλευάζουν οι ευσεβείς χριστιανοί της Κωνσταντινούπολης, είναι όμως προφανές ότι συνέχιζε την παράδοση των προκατόχων του, της επιδεικτικής καλλιέργειας και της λόγιας επίδειξης μέσα από το μεγαλείο του Ελληνικού Πολιτισμού, καθώς ποτέ κανένας ρωμαίος, πουθενά μπόρεσε να ξεπεράσει τους Έλληνες, όντας άπαντες οι ρωμαίοι, πολυθεϊστές και χριστιανοί, δούλοι πολιτιστικά και πνευματικά των Ελλήνων..

Ήταν Απρίλιος του 1204 όταν, ενόψει της πρώτης ‘άλωσης’ της Κωνσταντινούπολης από τους φράγκους και έχοντας οι εχθρικές χριστιανικές δυνάμεις στρατοπεδεύσει προ των τειχών, η Νέμεσις είχε ήδη αρχίσει να πλησιάζει την πόλη.Η Αθηνά Νίκη του Φειδία την οποία οι χριστιανοί της Κωνσταντινούπολης σαν ορόσημο τοποθέτησαν στην Αγορά της πόλης, κατηγορήθηκε από το χριστιανικό όχλο ότι είναι Αυτή το στοιχειό  που από καιρό έγνεφε στους φράγκους να έλθουν και να λεηλατήσουν την Κωνσταντινούπολη. Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, η Παρθένος Αθηνά του Φειδία καθοδηγούσε τα φράγκικα πλοία στο λιμάνι επειδή στεκόταν με το χέρι της — αυτό το χέρι στο οποίο η Αθηνά κρατούσε τη φτερωτή Νίκη — τεντωμένο προς τη Δύση • έτσι φάνηκε στον όχλο σαν η Αθηνά να έγνεφε στο φράγκικο στρατό να έλθει να καταστρέψει την Κωνσταντινούπολη. Τότε ακριβώς το Άγαλμα της Παρθένου  Αθηνάς του Φειδία, που έστεκε στην Αγορά της Κωνσταντινούπολης, καταστράφηκε από τον χριστιανικό όχλο, με τη δικαιολογία ότι ήταν ο μόνος τρόπος να σωθεί η πόλη, γιατί η Αθηνά έδειχνε προς τα δυτικά από όπου είχαν έρθει οι Σταυροφόροι που ήταν ήδη στρατοπεδευμένοι προ των τειχών [Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης: συγγραφέας Stoneman Richard – τίτλος βιβλίου : «Αναζητώντας την κλασική Ελλάδα», με επιμέρους λογοκρισία κατά την κρίση του Προφίλ σε σημεία που στο πρωτότυπο έχουν επιτηδευμένα λειανθεί στο πνεύμα της ιστορικής τάχα συνέχειας του Ελληνισμού].

Την Νέμεσιν τελικώς η Κωνσταντινούπολη δεν απέφυγε και η πόλη λεηλατήθηκε από άκρου εις άκρον από τους φράγκους χριστιανούς, με αγριότητα πρωτοφανή για ομόδοξους, αγριότητα που ακόμη και σήμερα αποτελεί σημείο σκοτεινό για τους ιστορικούς και μελετητές της πρώτης εκείνης ‘άλωσης’, της άλωσης που σηματοδοτεί την αρχή του τέλους της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας γνωστής στις μάζες ως… Βυζάντιο.

6. Τα φαντάσματα του Ολύμπου: το ελληνικό στοιχειό

(I) Ο πιο πειστικός από τους λόγους για τον φ ό β ο που οι χριστιανοί του Βυζαντίου νιώθουν για τα Ελληνικά λατρευτικά Αγάλματα τους τελευταίους αιώνες της Αυτοκρατορίας, ιδίως τον φόβο που οι χριστιανοί της Κωνσταντινούπολης νιώθουν για τα χιλιάδες Αγάλματα της πόλης, ήταν εκείνος που θεωρούσε ότι προφήτευαν την άλωση της Κωνσταντινούπολης. Πρωταγωνιστές σε τούτη τη φοβία για τα Ελληνικά λατρευτικά Αγάλματα, οι Αθηνά και Απόλλων.

Όπως παραπάνω είδαμε, η Αθηνά Αειπάρθενος του Φειδία, κατηγορήθηκε από το χριστιανικό όχλο ότι είναι Αυτή που από καιρό έγνεφε στους φράγκους να έλθουν και να λεηλατήσουν την Κωνσταντινούπολη.

Ο κίονας από πορφυρίτη (το σημερινό Τσεμπερλί Τάς), τον οποίο λάφυραγώγησε ο Μέγας Κωνσταντίνος από τους Δελφούς, ήταν στημένος στην Αγορά του Κωνσταντίνου στην Κωνσταντινούπολη. Το Άγαλμα του Απόλλωνα Ηλίου που έστεκε πάνω στον κίονα το μετέτρεψαν σε άγαλμα του ίδιου του αυτοκράτορα και χάραξαν πάνω του μια αφιέρωση στον Χριστό. Αυτό το άγαλμα έπεσε το 1091 και σκότωσε δέκα ανθρώπους. Το γεγονός θεωρήθηκε σημαδιακό από τους χριστιανούς, πράγμα που επέτεινε το φόβο των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης για τον Έλληνα Θεό.

Ο «βουβός» κίονας του Ξηρόλοφου, ένα αριστούργημα της ελληνικής γλυπτικής Τέχνης, έφερε ανάγλυφα που οι χριστιανοί της πόλης θεωρούσαν ότι απεικόνιζαν την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Το ίδιο αποδιδόταν και στις επιγραφές που είχαν σκαλιστεί στο Άγαλμα του Βελλεροφόντη. Ο οβελίσκος στον Ιππόδρομο έφερε ιερογλυφικές επιγραφές πού, καθώς η κλείδα για την ιερογλυφική γραφή είχε προ πολλού χαθεί, φαίνεται ότι τις ερμήνευαν παρομοίως.

Επί Θεοδοσίου λάφυραγωγήθηκε συστηματικά η Αρχαία Ολυμπία από όπου αρπάχτηκε και μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη το άλλο αριστούργημα του Φειδία: ο Χρυσελεφάντινος Δίας από τον Ναό του Ολυμπίου Διός, το καύχημα της Ολυμπίας φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο και χρυσό, με ύψος πάνω από 11,5 μέτρα. Αποτέλεσε τμήμα μιας μεγάλης συλλογής στο μέγαρο του Λαύσου, ο οποίος ήταν praepositus sacri cubiculi (πραιπόσιτος του ιερού κοιτώνος) του Θεοδοσίου Β (401-450). Στη συλλογή περιλαμβάνονταν επίσης σπουδαία έργα τέχνης του 4ου αιώνα π.Χ., όπως η Λινδία Αθηνά, η Κνιδία Αφροδίτη του Πραξιτέλη, ο Καιρός του Λυσίππου και άλλα. Το Άγαλμα του Δία καταστράφηκε αργότερα, την εποχή της βασιλείας του Ζήνωνα του Ισαύρου (474-491).

Ακόμη και η ίδια η Πύλη του Ναού της Αρτεμης Εφεσίας ήταν εκεί, στην Κωνσταντινούπολη, κοσμημένη με ανάγλυφα που απεικόνιζαν τη Γιγαντομαχία. Στη Χαλκή υπήρχαν τέσσερα γοργόνεια που προέρχονταν από το ναό της Αρτεμης στην Έφεσο (άλλα τέσσερα βρίσκονταν στην Αγορά του Ταύρου), καθώς και δύο άλογα που στέκονταν στην αψίδα πάνω από αυτά. Ο Αλ Χαραουί έγραφε τον 12ο αιώνα ότι τα είχε τοποθετήσει εκεί ο Μάγος Απολλώνιος ο Τυανεύς. Γι αυτά τα έργα Τέχνης του Αρτεμησίου τής Εφέσου, έγραψε ο ποιητής Κωνσταντίνος ο Ρόδιος (στο έργο του «Στίχοι περί των της Κωνσταντινουπόλεως θαυμάτων»): «Με τέτοια σφάλματα εξαπατούσαν το ανόητο έθνος των Ελλήνων να προσκυνάει αυτές τις μιαρές ασέβειες». Και πρόβαλλε ως δικαιολογία της παρουσίας τους στην Κωνσταντινούπολη ότι τα είχε φέρει εκεί ο Κωνσταντίνος «για να είναι ο περίγελος της πόλης και παιχνίδι για τα παιδιά».

Είναι δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα πώς δημιουργήθηκε αυτός ο φόβος των χριστιανών για τη Δύναμη των Ελληνικών λατρευτικών Αγαλμάτων. Μια άποψη είναι ότι «προέρχεται εν μέρει από τη σύγκριση του ενίοτε εκπληκτικού ρεαλισμού της Κλασικής Τέχνης. Αυτή η φυσικότητα, όχι μόνο τόνιζε την υπεροχή των Ελληνικών Αγαλμάτων στα μάτια του ειδήμονα, αλλά και σε μερικές περιπτώσεις μπορούσε να τους προσδώσει κάτι το υπερκόσμιο.».Η ανάπτυξη της χριστιανικής ιδεολογίας στην ελληνόφωνη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, με κυρίαρχο τον φανατισμό , τη μισαλλοδοξία αλλά και το φόβο και το δέος που οι χριστιανοί της πόλης νιώθουν για τα Ολύμπια Αγάλματα που κοσμούν την Κωνσταντινούπολη, έκανε όλο αυτό το πλήθος των Ελληνικών λατρευτικών Αγαλμάτων της Κωνσταντινούπολης, να μοιάζει με παραφωνία. Ο φόβος του χριστιανικού λαού απέναντι στα Αγάλματα των Ολυμπίων Θεών εκδηλωνόταν επίσης και στις λαϊκές προκαταλήψεις που περιέβαλλαν τα Ελληνικά Αγάλματα. Τα Αγάλματα τα κατοικούσαν ως επί το πλείστον κακοποιοί δαίμονες που απεργάζονται την καταστροφή της χριστιανικής Αυτοκρατορίας…! [Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης: συγγραφέας Stoneman Richard – τίτλος βιβλίου : «Αναζητώντας την κλασική Ελλάδα», με επιμέρους λογοκρισία κατά την κρίση του Προφίλ σε σημεία που στο πρωτότυπο έχουν επιτηδευμένα λειανθεί προς την κατεύθυνση της ιστορικής τάχα συνέχειας του Ελληνισμού• διαβάσουμε με ευλαβική προσοχή το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, εδώ https://drive.google.com/…/1-bPrAddqSPG0zCEtp0U…/view…].

(II) Πώς από τα «ἀγάλλω» και «Ἄγαλμα» φτάσαμε στα «εἴδωλα» και στο «στοιχειό » της Κωνσταντινούπολης

«Ἄγαλμα, από το ρ. ἀγάλλω, καθετί πού προκαλεῖ εὐχαρίστηση, αλλά και ευχαριστήριο δώρο στους Θεούς. Η λ. ἄγαλμα στην Αρχαία Ελληνική έχει τη σημασία, (α) τιμή, ευφροσύνη, δόξα, κόσμημα σε Ομήρ. Ιλ., • εὐκλείας τέκνοις ἄγαλμα, δόξης στέφανος δι’ αὐτὰ, Σοφ. Ἀντ. 704• Αττ.· ἀγάλματ’ ἀγορᾶς, απλά στολίδια/κοσμήματα της Αγοράς, σε Ευρ., (β) ευχαριστήριο δώρο στους Θεούς, σε Ομήρ. Οδ. (δῶρον εὐχάριστον, μάλιστα διὰ τοὺς Θεούς, ἄγαλμα. Θεῶν, Ὀδ. Θ, 509) • Χάρης εἰμί … ἄγαλμα τῷ Ἀπόλλωνι • Ἑκάτης ἄγαλμα … κύων, ὡς ἱερὸς εἰς αὐτήν, Εὐρ. Ἀποσπ. 959, πρβλ. Ἀριστοφ. Ἀποσπ. 635., (γ) άγαλμα προς τιμήν ενός Θεού, σε Ηρόδ., Αττ.· άγαλμα, ως αντικείμενο λατρείας • ἄγαλμα (ὁμοίωμα) εἰς τιμὴν Θεοῦ τινος, Ἡρόδ. 1. 131., 2. 42, 46, Λυσ. 104, 35· ὡς ἀντικείμενον λατρείας, Αἰσχύλ. Θ. 258, Εὐμ. . [The Liddell, Scott, Jones Ancient Greek Lexicon: ἄγαλμα]

Περαιτέρω, για τη λέξη «είδωλον» — η σημασία της οποίας για το ελληνόφωνο θλιβερό πόπολο είναι «λατρευτικό άγαλμα μιας ψεύτικης αρχαιοελληνικής θεότητας» –, η πρωτότυπος σημασία της είναι «το φάντασμα, το χθόνιο πνεύμα, το υπερφυσικό ον». Δες γιατί.

(α) εἴδωλον (αρχ. ελλ.) είναι το φάντασμα , η οπτασία, σε Όμηρ., Ηρόδ.· βροτῶν εἴδωλα καμόντων φαντάσματα, σκιές νεκρών ανδρών, σε Ομήρ. Οδ.· λέγεται για κάθε άϋλη μορφή, σκιᾶς εἴδωλον, σε Αισχύλ.· οὐδέν ἄλλο πλὴν εἴδωλα, σε Σοφ. σε Πλάτ. Νόμ. 959B· βροτῶν εἴδωλα καμόντων, σκιαὶ τῶν νεκρῶν.,

(β) εἴδωλον εικόνα, ιδέα στο μυαλό, σε Ξεν.· επίσης, φαντασιοπληξία, σε Πλάτ.• η ψεύτικη εικόνα που σχηματίζεται από ανάκλαση σε νερό ή καθρέφτη ή άλλο αντικείμενο.

Επί πρωτοχριστιανισμού και ιουδαϊσμού η λέξη «εἴδωλον» έχει την έννοια της εικόνας, το λατρευτικό άγαλμα («ἐλάτρευσαν τοῑς εἰδώλοις», ΠΔ). Στο Βυζάντιο στη λέξη «εἴδωλον» αποδίδεται αργότερα η σημασία τής ψεύτικης θεϊκής εικόνας, της φαντασιοπληξίας («εικόνα ή ομοίωμα ψεύτικου θεού») • κατά την προπαγάνδα τού γλωσσικού  εκφυλισμού, τα Ελληνικά λατρευτικά Αγάλματα εξομοιώθηκαν με τη λ. εἴδωλον (εξού και η λ. ειδωλολάτρης) με τη σημασία της φαντασιοπληξίας, ήτοι «το φάντασμα, η οπτασία, το χθόνιο πνεύμα των ψεύτικων θεών». [The Liddell, Scott, Jones Ancient Greek Lexicon: στοιχεῖον, στοῖχος, εἴδωλον]

Αντί κατακλείδας

Στα έλληνικά τής βυζαντινής έποχής, το Ελληνικό λατρευτικό Άγαλμα αποκαλούνταν «στοιχεῖον» εκ της σημασίας της λέξης «στοῖχος» που στην αρχ. ελλ. είναι η «κιονοστοιχία», κυρίαρχη στους Ελληνικούς Ναούς. Άπό τήν άποψη αυτή είναι εντυπωσιακό ότι ή λέξη «στοιχεῖον», πού σημαίνει «λατρευτικό Άγαλμα» στά ελληνικά τής βυζαντινής εποχής και δηλώνει το φ ό β ο που οι χριστιανοί της Κωνσταντινούπολης ένιωθαν για τα Αγάλματα των Ολύμπιων Θεών, στά νέα έλληνικά κατέληξε να σημαίνει «το στοιχειό» , δηλαδή τό φάντασμα, το κακό πνεύμα, το χθόνιο υπερφυσικό ον.

* Το Άγαλμα της Αθηνάς Παρθένου στον Παρθενώνα τού Νάσβιλ στο Τενεσί των ΗΠΑ, αντίγραφο εκ του πρωτοτύπου αριστουργήματος του Φειδία στον Παρθενώνα τής Ακρόπολης των Αθηνών.

https://alampasis.wordpress.com/