ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΣΑ ΝΑ ΚΟΥΜΠΩΣΩ…
Να μην μπορείς να μείνεις περισσότερο από για λίγο, κάπου. Να νιώθεις πως πνίγεσαι, πως στερείσαι αέρα, πως κόβεται η αναπνοή σου. Να νιώθεις πως δεν ανήκεις εκεί, πως δεν καλύπτεσαι εκεί, πως δεν αισθάνεσαι εκεί. Να νιώθεις πως χάνεις τον εαυτό σου, το γέλιο σου, το μυαλό σου. Τάσεις φυγής που σε διατάζουν επιτακτικά να φύγεις.
Κάθε “φεύγω” μια αναπνοή. Κάθε “φεύγω” λίγο οξυγόνο. Κάθε “φεύγω” μια μαχαιριά…
Έμαθες να φεύγεις, γιατί νιώθεις πως δεν ταιριάζεις, γιατί αισθάνεσαι πως δεν καλύπτεσαι, γιατί θεωρείς πως δεν αντέχεις. Έμαθες να φεύγεις σαν κυνηγημένος απ’ όλα, με μια ελπίδα να βρεις κάτι πιο ταιριαστό, πιο έντονο, πιο συμβατό. Έμαθες να φεύγεις, μόνο που δεν καταλαβαίνεις πως από σένα προσπαθείς να ξεφύγεις, δεν καταλαβαίνεις πως από σένα προσπαθείς να σωθείς.
Φυγή από λάθος μέρη, για λάθος προορισμούς, μα όσο μακριά κι αν φύγεις, δεν θα καταφέρεις να βρεις αυτό που ψάχνεις. Όσο μακριά κι αν φύγεις δεν θ’ ανακαλύψεις αυτό που αναζητάς. Λύσεις, σωστά κι απαντήσεις δεν θα σου δοθούν όπου γύρω σου κι αν τα γυρέψεις. Μέσα σου είναι όλα κι όσο κι αν τρέχεις, όσες φυγές κι αν επιλέξεις δεν θα ξεφύγεις απ’ αυτό που σε βασανίζει, δεν θα ξεφύγεις από σένα.
Να χαντακώνεις βαθιά μέσα σου αλήθειες που πονάνε. Να κρύβεις στο πιο σκοτεινό κομμάτι της ψυχής σου, “θέλω” που καίνε. Να κάνεις το μυαλό σου, τιμωρό της καρδιάς κι ας βασανίζεσαι. Να νιώθεις πως πουθενά δεν μπορείς να στεριώσεις, πως κανένα άγγιγμα δεν μπορεί να σε ημερέψει, πως κανένα φιλί δεν μπορεί να σε ταξιδέψει. Τάσεις φυγής που σε διατάζουν επιτακτικά να φύγεις.
Κι εσύ να υπακούς. Να φεύγεις για ν’ ανασάνεις, να φεύγεις για να ηρεμήσεις, να φεύγεις για να σωθείς. Να φεύγεις και μια φωνούλα μέσα σου να σου ψιθυρίζει “σε καμιά αγκαλιά δεν θα μπορέσεις να κουμπώσεις”…
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου