ΕΓΩ, Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ
Μου είχε πει ότι είμαι η γυναίκα της ζωής του. Μεγάλωσα με το να μην πιστεύω ποτέ στα μεγάλα λόγια. Για εμένα η ιστορία της ζωής μου μοιάζει με δίκοπο μαχαίρι, γιατί ο συναισθηματικός κόσμος μου ήταν απαλλοτριωμένος από στερεότυπα και κλισέ. Έτσι πίστευα. Ότι ήμουν δυνατή. Ότι μπορούσα να έχω τον έλεγχο σε όλα. Οι συναισθηματικές αυτοάμυνες ρίχνουν όμως τις πεποιθήσεις. Ακόμα και όταν μπροστά σου πολλές φορές ξέρεις ότι το επερχόμενο παραμύθι μοιάζει με ένα δίδαγμα ζωής.
Θα έπρεπε να νιώσω λύτρωση που παραδέχομαι ότι έπεσα θύμα στα ωραία λόγια. Θα έπρεπε να νιώσω ενοχή που δεν κατάφερα να αντισταθώ στην γοητεία τους. Και ας ήταν λόγια χιλιοειπωμένα και ας ήταν λέξεις γνώριμες. Σημασία δεν είχαν τα λόγια ή οι λέξεις, αλλά τα χείλη από τα οποία έβγαιναν. Και αυτά τα χείλη έδιναν άλλη διάσταση στο νόημα της φράσης αυτής.
Ήμουν εγώ. Η γυναίκα της ζωής του. Το άλλο του μισό. Το φως μέσα στο σκοτάδι του. Η συνέχεια της σκέψης του και η συνέχεια των πράξεων του και όλο αυτό επειδή με ήθελε εκεί. Δίπλα σε κάθε σκέψη και σε κάθε πράξη του. Έτσι είπε. Τόσο απλά. Έτσι και εγώ οδηγήθηκα αμάχητη σε αυτή την άβυσσο συναισθημάτων. Τόσο απλά. Ήταν πολύ πιο τίμιο το να αφεθώ και να παρασυρθώ, όταν μπροστά μου λέξεις που έμοιαζαν κλισέ και κάποτε κορόιδευα, είχαν επιτέλους την απόλυτη αξία. Λέξεις πια που γιγαντώθηκαν απότομα μέσα μου, στο να με κάνουν να αναθεωρήσω. Ήταν τα χείλη του, που έμοιαζαν με το ιδανικό κομμάτι του παζλ που έλειπε τόσα χρόνια από τη ζωή μου και ήταν η φωνή του, που με βαθιά υπόσχεση κέντησε όλα τα πρωτόγνωρα συναισθήματα μου.
Ήταν εκείνος. Ο άντρας της ζωής μου. Το άλλο μου μισό. Το σκοτάδι που ήθελε να αγκαλιάσει το φως μου. Έγινα η συνέχεια στη σκέψη του και η συνέχεια των πράξεων του και όλο αυτό επειδή αφέθηκα τελικά. Έμεινα δίπλα του επειδή πίστεψα στα λόγια του. Έτσι είπα. Έτσι ήταν. Τόσο απλά. Τόσο ξεκάθαρα άπλωσα τα ανοιχτά χαρτιά μου.
Και εκείνος ξέχασε. Και εκείνος τρόμαξε. Γύρισε την πλάτη σε αυτό που ήμουν εγώ και σε εκείνο που υποσχόταν ότι ήταν κάποτε εκείνος. Δεν υπάρχει φταίξιμο όταν αυτό που έχεις να δώσεις είναι αληθινό. Μόνο ευλογία για αυτό που κάποτε ένιωθες και που κουβαλάς μέσα σου σαν πολύτιμο διαμάντι.
Ήμουν εγώ και ήταν εκείνος και κάποτε μαζί ένιωθα έτοιμη να κατακτήσω τον κόσμο. Και όταν το μαζί έγινε τόσο μοναχικό και ξεθώριασε σταδιακά πάνω στον λευκό καμβά της ζωής μου, έμειναν μόνο σκόρπια κάποια μελανά σημεία και ένα βλέμμα μου να ατενίζει προς τον έρημο δρόμο μου πια.
Της Βούλας Γκεμίση
https://gynaikaeimai.com\
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου