ΑΝΑΣΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Άσε με να αναπνεύσω! Πνίγομαι, το καταλαβαίνεις; Είναι σαν μια μέγγενη να με σφίγγει! Ως πότε; Φτάνει! Χρειάζομαι οξυγόνο, χρειάζομαι αλήθεια. Όχι πια ψέματα. Κατέρρευσαν όλα. Έπεσαν οι μάσκες. Τα ‘’κατά συνθήκη ψεύδη’’ έλεγες. Η συνθήκη είναι μία. Να έχεις το θάρρος να λες την αλήθεια. Χωρίς αυτό πνίγεσαι στην συμβατικότητα.
Σαν να λιγόστεψε ο αέρας εδώ μέσα. Θέλω να ηρεμήσω και δεν μπορώ. Να γαληνέψει λίγο η ψυχή μου, να ονειρευτώ. Και σ’ έχω απέναντι, μικρό ανθρωπάκι πια, δειλό, να προσπαθείς να εξηγήσεις τα ανεξήγητα. Ούτε σ’ αυτήν την ύστατη στιγμή δεν στέκεσαι στο ύψος σου. Κρίμα! Τόσο λάθος όλα!
“Αν είχα μείνει, θα ‘ταν όλα ένα ψέμα” ακούγεται από το ράδιο. Πάρε το μονοπάτι σου, να πάρω κι εγώ το δικό μου. Σε παρακαλώ ας κρατήσουμε όση αξιοπρέπεια μας έχει απομείνει. Και να δώσουμε τα χέρια σαν δυο άνθρωποι που το πάλεψαν πολύ. Στο κάτω – κάτω, όλοι είμαστε συνδετικοί κρίκοι της ίδιας αλυσίδας.
Και το πέπλο της ομίχλης να φύγει πια, παρασέρνοντας το σκοτάδι της ψυχής. Να λάμψει ο ήλιος και η θάλασσα να λαμποκοπά…
Της Στέλλας Σωτήρκου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου