ΣΥΝΕΠΙΜΕΛΕΙΑ – ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑΣ ΝΟΜΟΣ ΝΑ ΣΕ ΚΑΝΕΙ ΓΟΝΙΟ;
Η αλήθεια είναι πως το θέμα της επιμέλειας (δικαίως) απασχολεί το μεγαλύτερο μέρος των γονιών που αποφασίζουν να χωρίσουν. Είναι επίσης αλήθεια πως μέχρι σήμερα, όπως όλα τα στατιστικά δείχνουν, η επιμέλεια πηγαίνει συνήθως στην μητέρα. Συχνά βλέπουμε παιδιά να αποξενώνονται απ’ τον πατέρα, από επιλογή της μητέρας. Συχνά μπαμπάδες παλεύουν σκληρά να κερδίσουν όσα τους στερούν. Συχνά μπαμπάδες παραιτούνται γιατί θεωρούν τη μάχη χαμένη. Κι αν αυτό δεν είναι άδικο, τότε τι;
Ξέρω, πολλές γυναίκες θα μιλήσουν για αδιάφορους, εκδικητικούς, επικίνδυνους, κακούς μπαμπάδες κι αυτό μπορεί να είναι μια σκληρή πραγματικότητα, είναι όμως πάντα η αλήθεια; Νομίζω πως οι περισσότεροι θα συμφωνήσουμε πως όχι. Υπάρχουν ακατάλληλοι μπαμπάδες, δεν είναι όμως οι περισσότεροι ακατάλληλοι, δεν θα μπορούσαν να είναι οι περισσότεροι ακατάλληλοι!
Το θέμα της συνεπιμέλειας, είναι ένα θέμα που συζητιέται πολύ έντονα τελευταία και όχι άδικα, μιας και όλα δείχνουν πως θα φέρει μεγάλες αλλαγές στο θέμα της επιμέλειας των παιδιών, συγκριτικά με όσα ξέραμε μέχρι σήμερα. Ένα μεγάλο μέρος των γονιών έχει θορυβηθεί κι έχει ανοιχτά και έντονα ταχθεί υπέρ ή κατά του προς ψήφιση νομοσχεδίου. Ο καθένας έχει τους λόγους του να συμφωνεί ή να διαφωνεί και αυτό έχει να κάνει κυρίως με την κατάσταση, τις εμπειρίες και τα προσωπικά βιώματά του. Το σίγουρο είναι πως τα δύο “στρατόπεδα” που έχουν δημιουργηθεί, πυροβολούν ασταμάτητα το ένα το άλλο και δυστυχώς ξεχνάνε πως στη μέση ακριβώς βρίσκονται τα παιδιά, τα παιδιά που θέλοντας ή μη, γίνονται αποδέκτες των πυρών.
“Μα, για τα παιδιά δεν γίνεται όλο αυτό;” θα πει κάποιος. Μα αν τα παιδιά ήταν και για τους δυο γονείς η απόλυτη προτεραιότητα, αν το καλό τους ήταν το μόνο που είχε σημασία, θα έφταναν ποτέ στο σημείο να χρησιμοποιούνται είτε απ’ τη μία, είτε απ’ την άλλη πλευρά, ως μέσο εκδίκησης; Αν και οι δυο έβαζαν την ψυχική υγεία του παιδιού τους πάνω από κάθε εγωισμό, κάθε αντιπαλότητα, κάθε συμφέρον, θα υπήρχε λόγος να γίνει συντονιστής υπέρ του παιδιού η πολιτεία;
Μπορώ να καταλάβω το άγχος της μητέρας, που φοβάται πως ο πρώην άντρας της θα χρησιμοποιήσει την συνεπιμέλεια για λόγους εκδίκησης, εκβιασμού, ή εγωισμού. Μπορώ όμως και να καταλάβω το άγχος του πατέρα, που μετά το διαζύγιο, ένιωθε πως θα είναι απλά επισκέπτης στο παιδί του. Μπορώ να καταλάβω την αγωνία κάθε γονιού, για το τι μέλλει γενέσθαι αναφορικά με το πιο σπουδαίο πλάσμα στη ζωή του. Μπορώ να καταλάβω και το άγχος και τον φόβο και τις αμφιβολίες που μπορεί να έχει ο καθένας από μας, για το αν το κράτος θα πάρει την σωστή απόφαση. Ίσως λοιπόν όλα θα ήταν πιο απλά, αν από κοινού οι γονείς έβρισκαν τη χρυσή τομή.
Ίσως όλα θα ήταν πιο απλά, αν αυτοί οι δύο άνθρωποι που κάποτε αγαπήθηκαν και η αγάπη τους έφερε στον κόσμο ένα νέο πλάσμα, άφηναν πίσω όσα τους χωρίζουν, για να καταλήξουν μαζί για το τι θα ήταν σωστότερο. Ίσως η ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου, να έσπρωχνε περισσότερα ζευγάρια προς αυτή την κατεύθυνση, γιατί το ιδανικό θα ήταν να μην χρειαζόταν να έρθει ένας δικαστής να αποφασίσει για το τι είναι καλύτερο για τα παιδιά μας. Το ιδανικό θα ήταν να μπορούσαμε ως γονείς να παραμερίσουμε εγωισμούς, κόντρες και αντιπαλότητες και να σκύψουμε πραγματικά πάνω απ’ τις ανάγκες τους. Η ουσία λοιπόν είναι να καταφέρουμε να επικοινωνήσουμε με σύνεση, λογική, ψυχραιμία, ωριμότητα και μοναδικό γνώμονα το συμφέρον των παιδιών.
Κάθε περίπτωση είναι εντελώς διαφορετική και έτσι θα πρέπει να αντιμετωπίζεται απ’ το νόμο. Ίσως εξάλλου εκεί να ήταν εξαρχής το πρόβλημα, ότι για λόγους ευκολίας / χρόνου / νοοτροπίας, οι αποφάσεις δεν ήταν και τόσο εξατομικευμένες ως τώρα. Ίσως σ’ αυτό ακριβώς το κομμάτι να πρέπει όλοι να παλέψουμε, αλλά τη μάχη θα πρέπει τη δώσουμε από κοινού, όλοι οι γονείς μια γροθιά κι όχι χωρισμένοι σε στρατόπεδα. Ίσως γι’ αυτό θα πρέπει να αγωνιστούμε, παραμερίζοντας όλες τις διαφωνίες μας και εστιάζοντας στο μόνο που έχει σημασία, στα παιδιά μας.
Όπως κανένας νόμος δεν μπορεί να σε κάνει άνθρωπο, κανένας νόμος δεν μπορεί να σε κάνει γονιό. Καμιά συνεπιμέλεια δεν μπορεί να σε κάνει να βάλεις πάνω απ’ όλα τα παιδιά σου, αν δεν το νιώθεις ήδη. Γιατί μόνο αν η ευτυχία τους είναι μέσα σου πάνω από εγωισμούς, διαμάχες και προσωπικές κόντρες, δικαιούσαι να λέγεσαι γονιός.
Της Κικής Γιοβανοπούλου
https://gynaikaeimai.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου