ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΒΑΡΔΙΑ
Το κρύο τσουχτερό. Στο χώρο ακουγόταν μόνο ο ήχος του κλιματιστικού. Αγκομαχούσε ν’ αποδώσει λίγη ζέστη όλη νύχτα. Τζαμαρία πέρα ως πέρα στην Μονάδα. Μια συστάδα δέντρων προστάτευε απ’ τα αδιάκριτα βλέμματα. Το πράσινο υποτίθεται ότι ήταν εκεί για να νιώθουν ηρεμία οι ασθενείς.
“Ακόμα ένα νυχτερινό…” έλεγα στον εαυτό μου “Θα περάσει κι αυτό…”. Στο πίσω μέρος του μυαλού, πάντα η σκέψη “Πότε θα τελειώσουν;’”.
Αλλαγή βάρδιας. Ίσως η πιο χαρούμενη νότα. Η προηγούμενη συνάδελφος, αποκαμωμένη με περιμένει. Είχε διανύσει το απογευματινό ωράριο. Μετά από την σύντομη ενημέρωση και την απαραίτητη κουβεντούλα, με καληνυχτίζει.
Η άρρωστη σταθεροποιημένη. Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Της πιάνω λίγο κουβέντα. Διηγείται μια ιστορία που την σημάδεψε. Και κάπως έτσι κοιμάται. Κάνω κι άλλον καφέ και κάθομαι στο monitor. Το τηλέφωνο ηχεί παράξενα μες στη σιωπή.
-Έλα κορίτσι, χρόνια πολλά! Θες καμιά βοήθεια;
-Όχι, ευχαριστώ! Ήσυχα είμαστε! Καλή χρονιά να έχουμε!
-Θα περάσω να σε δω μετά.
-Έγινε…
Τρείς, τέσσερις χτυπά το ρολόι του τοίχου. Τα βλέφαρα βαραίνουν. Προσπαθώ να διαβάσω ένα βιβλίο. Το σταματάω. Ας τακτοποιήσω τα έγγραφα για να ξυπνήσω. Τηλέφωνο επίμονο.
-Μονάδα παρακαλώ!
-Έρχεται περιστατικό! Ετοιμάστε τ’ απαραίτητα. η φωνή του γιατρού ανεβάζει την αδρεναλίνη
-Μάλιστα!
Σαν ρομπότ, με μηχανικές κινήσεις, ακολουθώ το πρωτόκολλο. Σε λίγο στην πόρτα, φασαρία και κίνηση βιαστική. Εισαγωγή, οδηγίες, όλοι πάνω απ’ τον άρρωστο.
Μετά την διευθέτηση κάθομαι αποκαμωμένη. Μια αχτίδα φωτός απ’ το χάραμα, μου γνέφει.
-Καλημέρα! Όλα καλά;
Η φωνή της πρωινής συναδέλφου με βγάζει απ’ τις σκέψεις.
-Όλα καλά! κι αρχίζω την ενημέρωση..
Για όλους εκείνους που μάχονται στα νοσοκομεία μας, νύχτα μέρα…
Της Στέλλας Σωτήρκου
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου