ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
Το κινητό ηχεί επίμονα. Άγνωστος αριθμός.
-Ποιος είναι;
-Χρόνια πολλά! Καλά Χριστούγεννα!
-Μα…
-Εγώ είμαι, δεν με θυμάσαι;
Σιωπή… Πώς να ξεχάσω; Δεν θέλω να θυμάμαι όμως. Το φτερούγισμα, το χτυποκάρδι, την ηδονή. Τώρα φαίνονται σαν ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο λεύκωμα της καρδιάς μου. Τότε όμως, η φλόγα περίσσευε.
-Τι νέα; Όλα καλά;
-Όλα καλά… ψιθυρίζω
Η γνώριμη φωνή πυροδοτεί άλλες εικόνες στη μνήμη. Τα γέλια μας, τα ξενύχτια μας, την ξεγνοιασιά. Ήμασταν νέοι κι ωραίοι. Ανέμελοι κι έτοιμοι να στύψουμε τη ζωή.
-Σε σκεφτόμουν… συνεχίζεις
Ανατριχιάζω με την σκέψη ότι θα πεις και κάτι άλλο και θ’ αγγίξεις κι άλλες ευαίσθητες χορδές. Τι ομπρέλα προστασίας έχει ο νους μας, που απ’ τα περασμένα θυμάται μόνο τις όμορφες στιγμές; Όλες πέρασαν μπροστά απ’ τα μάτια μου.
-Να βρεθούμε να πιούμε ένα χριστουγεννιάτικο καφέ;
Χτύπημα κάτω απ’ τη μέση. Ήξερες πόσο αγαπούσα τις γιορτές. Κι εκεί γύρισε το μυαλό! Τη χαρά των ημερών αυτών που ποτέ σου δεν σεβάστηκες, τις ποδοπάτησες σαν αποκαΐδια.
-Τι λες; επιμένεις
Ένιωσα μεμιάς όλο τον πόνο που ‘χα κρύψει βαθιά μέσα μου τόσα χρόνια. Την απόρριψη. Την συνειδητοποίηση του να είσαι ‘’δεύτερη’’. Χαμογέλασα.
-Λυπάμαι! Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω. Να είσαι πάντα καλά!
Έκλεισε η γραμμή. Έκλεισε κι αυτό το κεφάλαιο. Μια γλυκιά ανακούφιση με έλουσε και συνέχισα να φτιάχνω τους κουραμπιέδες μου. Καλά Χριστούγεννα!
Της Στέλλας Σωτήρκου
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου