ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΛΕΙΣΤΗΚΑΝ ΣΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΤΟΥΣ…
Και οι άνθρωποι κλείστηκαν στα σπίτια τους. Θηράματα των ίδιων τους των εαυτών, με θύτη τον ανεξέλεγκτα διαδεδομένο ιό. Αδιέξοδη επιλογή η απομόνωση. Σφραγισμένες πόρτες, εγκλωβισμένες ψυχές.
Λιγοστοί οι περιπατητές στους δρόμους, σκυθρωποί, ανέκφραστοι, δεν τολμούν καν να κοιτάξουν το διπλανό, σάμπως με τα μάτια ή το νεύμα μπορείς να μεταδώσεις την ασθένεια. Απομακρύνονται βιαστικά.
Η μοναξιά έχει απλώσει τα πλοκάμια της παντού, στα έρημα σοκάκια, στα κλειστά κτίρια και στις σφραγισμένες ψυχές των ανθρώπων. Εγκλωβισμένοι στους τέσσερις τοίχους της ψυχής τους, αναζητούν με κάθε τρόπο την αιτία επιλογής του πρωταγωνιστικού τους ρόλου σε αυτήν την ταινία επιστημονικής φαντασίας. Ο σεναριογράφος άγνωστος, άγνωστη η πλοκή και αβέβαιος ο επίλογος. Συνωμοσίες, υποθέσεις, θεωρίες χωρίς αποτέλεσμα και χωρίς εμφανή σκοπό.
Τικ… τοκ… ο ήχος των δεικτών μετρά τα απομεινάρια των χαμένων ονείρων. Αντίστροφη μέτρηση, καραντίνα, η περίοδος των ψευδαισθήσεων μόλις έληξε. Η στυγνή πραγματικότητα αρπάζει τα ηνία και σε υποχρεώνει να δεις κατάματα την αλήθεια. Η άλλοτε φυγή από τις πλάτες της ρουτίνας σε προσγειώνει αλύπητα στο παρόν. Σε ρουφάει στη δίνη του τώρα, με ανελέητο το κυνηγητό των λεπτών και των δευτερολέπτων να σε καταδιώκει ασταμάτητα. Τόσος άπλετος χρόνος να κείτεται μπρος στα μάτια σου και να μην ξέρεις πώς να τον διαχειριστείς.
Για άλλη μια φορά, αρχικά καλωσορίζεις την ξεκούραση, ψυχή και σώμα, την ανάπαυλα, τη χαλάρωση. Άλλωστε την είχες τόσο ανάγκη με τον γνώριμο πανζουρλισμό και τους ρυθμούς της καθημερινότητας. Έπειτα αρχίζεις να μαραζώνεις, να βουλιάζεις, η μοναξιά σε κατακλύζει. Παλεύεις να δεις πώς θα ξεφύγεις από το φαύλο κύκλο του εγκλωβισμού. Χαμένος στο δικό σου αναγκαστικό μικρόκοσμο. Δεν αντέχεται τόση ησυχία και ηρεμία.
Τρέχεις γρήγορα να κρυφτείς. Κοιτάς τους τοίχους, το ταβάνι, χάνεσαι μες τη σιωπή. Νύχτωσε… οι ήχοι ατονούν, σιωπούν. Παραμερίζουν τον πολύτιμο χώρο στο σκοτάδι, για να σκεπάσει το θόρυβο από το φως. Μια κραυγή σκίζει την απραγία της σιωπής, πλανιέται στον αέρα, μια απελπισία, ένας αραχνοΰφαντος μαρασμός, ένα ουρλιαχτό αντιλαλεί. Το ουρλιαχτό του χαμένου σου εαυτού που δεν μπορεί άλλο να κρυφτεί και στέκεται δειλά εμπρός σου.
Ένα μπερδεμένο κουβάρι σκέψεων και πόνου θεριεύει ύπουλα και επιτακτικά, θυμίζοντάς σου όλα εκείνα που θέλεις να ξεχάσεις, όλα εκείνα που είχες καταχωνιάσει, όλα αυτά που είχες βολευτεί. Κάπου εκεί μες το χαμό, σε αναγνωρίζεις κρυμμένο σε μια γωνιά. Λογομαχείς, αντιδράς, αρχικά λιποτακτείς! Δεν μπορείς όμως να ξεφύγεις, υποχωρείς, συμβιβάζεσαι. Σου δίνεις το λόγο, αρχίζεις ουσιαστικά να ακούς, να κατανοείς, σε αποδέχεσαι και το ταξίδι της αυτοανακάλυψης μόλις ξεκινά.
Τώρα καλείσαι να συστηθείς ξανά, να σε γνωρίσεις από την αρχή, να αναζωπυρώσεις τις σχέσεις τριγύρω σου ή να συνειδητοποιήσεις ότι οφείλεις να τις αφήσεις να φύγουν, να απελευθερωθείς, να επαναπροσδιοριστείς.
Ο χρόνος συνεχίζει να κυλά, αλλά δεν είσαι μόνος πια, έχεις τον εαυτό σου παρέα, αγκαλιά. Και οι άνθρωποι βγήκαν από τα σπίτια τους… ο ιός άφησε σε κάποιους συντρίμμια με το πέρασμά του στις ψυχές τους, και σε άλλους φύτεψε πολύχρωμα λουλούδια στις καρδιές τους…
Από Stella
https://gynaikaeimai.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου