ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΚΑΤΑ ΚΑΝΟΥΜΕ
ΤΑ ΣΚΑΤΑ ΣΟΥ
ΕΔΩ ΕΧΕΙ ΨΩΜΙ. Η ιστορία ξεκινάει από κείνες τις κοκκινιές που τράβαγε η δασκάλα στο τετράδιό μας στο Δημοτικό. Τόσο βαθιές που έπαιρναν μπάλα και την πίσω σελίδα. Αν η εργασία σου ήταν πίνακας, το κόκκινο θα ήταν το κυρίαρχο θέμα. Το κείμενό σου η γαρνιτούρα.
Μεγαλώνοντας, αυτό το κοκκινάδι λες και χαράχτηκε στην ψυχή μας. Πώς είναι ο προβολέας στον κινηματογράφο; Ό,τι ταινία και να παίξει, το κοκκινάδι θα βγαίνει στο πανί. Γιατί είναι χαραγμένο στη λάμπα.
Το κοκκινάδι όμως είναι μέρος της ζωής σου. Όπως και της λάμπας σου. Είτε το θες είτε όχι. Όσο και να χτυπιέσαι, ζωή χωρίς κοκκινάδι δε βγαίνει. Στην αρχή της μάνας σου, μετά της δασκάλας σου, μετά του γείτονα, μετά το δικό σου. Δέξου το και θα ηρεμήσεις. Αγάπησέ το και θα λυτρωθείς.
Το σπίτι σου έχει δύο πόρτες. Όπως κι η ζωή σου. Την καλή, από κει που σού'ρχονται οι μουσαφιραίοι, και την πρόχειρη, από κει που βγάζεις τα σκουπίδια. Κι οι δύο δικές σου είναι. Άσε που η καλή χρωστάει το λούσο της στην πρόχειρη. Τράβα βγάλε τα σκουπίδια με τα ζουμιά απ'το σαλόνι και θα καταλάβεις.
Πλήρης θα είσαι μόνο όταν αποδεχτείς τη μουτζούρα σου. Τη σκοτεινή σου πλευρά τη λένε οι ειδικοί. Πες το και σκατά. Τα σκατά σου λοιπόν είσαι εσύ. Πάντα θα είσαι. Όσο και να χτυπιέσαι. Όσο πιο πολύ τα θάβεις τόσο πιο πολύ θα βρομάνε. Την κοπριά τη βάζουν πάνω. Στην αρχή βρομάει, αλλά μετά γίνεται η καλύτερη τροφή.
Στα όπα είμαστε όλοι πρώτοι. Τα σκατά είναι το ζουμί της ζωής. Οι μάγκες τ'αγαπάνε. Τα συζητάνε, τα μοιράζονται, τα αερίζουν. Δεν τα κουκουλώνουν. Ξέρουν ότι πάνω απ'όλα είναι δικά τους. Γι'αυτό και τα τιμούν. Και τα αγαπούν.
ΟΙ ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΑΦΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΣΚΑΤΑ. ΑΥΤΑ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ.
Ο Πικάσο πριν βγάλει τα σκατά του ήταν ένας καλός ζωγράφος. Μετά έγινε αυτό που έγινε. Όταν άλλαξε την είσοδο της πολυκατοικίας του κι υποδεχόταν τους επισκέπτες απ'τον ακάλυπτο. Κι ο Νταλί κι ο Λοτρέκ κι ο Βαν Γκογκ κι όλοι οι κορυφαίοι που πέρασαν και θα περάσουν.
Έλεος με τη βιτρίνα του Facebook και της δηθενιάς. Ανοίγεις και βλέπεις παντού λαμπερές φάτσες, λες και ζούμε όλοι στο Χόλυγουντ. Μια απέραντη βιτρίνα. Πού είναι τα σκατά σου, ρε; Πού'ναι ο πόνος σου, πού'ναι ο θυμός σου, πού'ναι η ανημποριά σου, πού'ναι η αμαρτία σου, πού'ναι το κουσούρι σου, πού'ναι η ανεπάρκειά σου; Αυτά είναι η λεβεντιά σου. Μ'αυτά να επιπλώσεις το σπίτι σου. Για σένα. Άσε τους άλλους. Τότε μόνο το σπιτικό σου θα είναι μοναδικό. Γιατί θα είσαι εσύ.
Γι'αυτό έχεις έρθει. Για να αγαπήσεις τα σκατά σου. Πάρ'το χαμπάρι.
Τό'πε κι αυτό ο Χριστός:
''Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου