Σήμερα να θυμηθώ να ζήσω. Να θυμηθώ να μη με ξεχάσω πάλι

 Μη σε ξεχάσεις ξανά. Το οφείλεις στον εαυτό σου.

Σε ένα από τα πολλά μου τετράδια, διάβασα την ξεθωριασμένη με το πέρασμα των χρόνων  φράση “Σήμερα να θυμηθώ να ζήσω. Να θυμηθώ να μη με ξεχάσω πάλι.” Προσπάθησα να θυμηθώ πότε το είχα γράψει αυτό. Πάει καιρός.

Μετά από καιρό κατέληξα πως δεν ήμουν αυτό που  είμαι. Δεν ήμουν όπως ήθελα να φαίνομαι. Οι άμυνές μου κάπου στην πορεία έγιναν πιο πολλές κι άλλοτε πιο λίγες. Αυτό ίσως κάπως να αιτιολογεί την ασταθή και κυκλοθυμική συμπεριφορά μου.

Κλεισμένη σε τέσσερις τοίχους και ξαπλωμένη σε ένα πάτωμα. Περικυκλωμένη από αποτσίγαρα και γράμματα που ποτέ δεν έστειλα. Η μουσική έχει αυτή την θλίψη της νοσταλγίας, μιας νοσταλγίας που θα συνεχίσει να υπάρχει αν δεν την διώξεις από μέσα σου. Παντού γύρω μου καθρέφτες και όμως ούτε σε έναν από αυτούς δεν αναγνωρίζω τον πραγματικό εαυτό μου. Που χάθηκες; Που είναι το χρωματιστό, υπέροχο μυαλό σου; Η παιδική σου αυτή αφέλεια; Σε αλλάξανε ή άλλαξες κι έμαθες να κατηγορείς τους άλλους;

Προσπαθείς να βρεις απαντήσεις και επικρατεί ένα χαοτικό κενό. Γίνεται να είναι χαοτικό το κενό; Στη φυσική, ως κενό ορίζεται η απόλυτη απουσία ύλης σε μια περιοχή χώρου. Είσαι κενός άμα νιώθεις το κενό; Και αναφέρομαι στο συναισθηματικό κενό. Με την ίδια λογική, στην πραγματικότητα το συναισθηματικό κενό δεν είναι συναίσθημα, αλλά η απουσία αυτού;

Ψάχνεις να βρεις που άφησες το χαμένο σου κομμάτι. Και το χαμένο σου κομμάτι δεν είναι χαμένο απλά δεν παραδέχεσαι το ότι ζεις στο παρελθόν και όχι στο τώρα.

Και κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιείς πως αυτή η ψυχή που με τόσο κόπο δημιούργησες είναι απούσα. Και αναγκάστηκες να χάσεις ολοκληρωτικά τον εαυτό σου για να νιώσεις το πόσο σου λείπει. Όλα από εγωισμό. Γιατί φοβάσαι μην ξεχάσεις.

Κι όμως το να προχωράς δεν σε κάνει απαραίτητα να ξεχνάς. Κι όσο παραμένεις στάσιμη, θα παραμένει πάντα ένας κόμπος σαν βαρίδι στην ψυχή σου.

Σήμερα, λοιπόν, ξύπνησα, φίλησα την φιγούρα στους καθρέφτες μου λέγοντας πως πάω να συναντήσω τον παλιό μου εαυτό. Έγινα αυτό που ήθελα και είμαι αυτό που φαίνομαι. Σήμερα θυμήθηκα να ζήσω το σήμερα. Σήμερα δεν με ξέχασα πάλι.

 https://bedblatherskite.wordpress.com/