Νύχτα
Τις φλέβες σου διψώ
Κι όσο με παραλύει ο κάματος,
ακάματος,
την γλώσσα μου βουτώ
στο μεταφυσικό σου κόκκινο
Μας γεύομαι
Με στήθια καρίνας
μας ανασαίνω
μάταια
Σφυγμό δεν βρίσκω
Σκίζω το σχέδιο πλου
γίνουμαι βρέφος
γίνουμαι σπόρος και μαστός
ακόμα κι άντρας γίνουμαι
Σφυγμό δεν βρίσκω
Χείλια αφήνω
νεκτάρια
κι απόθητα
στον ακρωτήριο βράχο μας
Σκόρπια μαδέρια
που θα σφίξουν
σε χρόνο υγρό
Λίγο ακόμα
και λίγο πιο κοντά
στο θάλπος του ήλιου
το εμμηναγωγό
θα λιώσω το κερί
απ τα φτερά του έρωτα
κι ίσως τα σώσει η θυσία τούτη
Τα ανταλλάζω
με τα λιγνά μου πόδια
που ανοίγουν λάκκους ελέους
Νύχτα
Μια απάτη είσαι
Κοινή
Μη χαίρεσαι
Διψώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου