ΤΑ ΚΑΝΑΡΙΝΙΑ, ΟΙ ΠΤΕΡΩΤΟΙ ΜΑΣ ΦΙΛΟΙ
[ΣΥΝΕΧΕΙΑ -1-]
Κ Α Τ Ο Ι Κ Ι Α
ΚΛΟΥΒΙΑ
Μέσα στο κλουβί, το καναρίνι είναι αιχμαλωτισμένο. Έχει περιορισμένη έκταση και η χρυσή αυτή φυλακή, πάντοτε αντιστρατεύεται την φύση. Εν τούτοις συνηθίζει. Είναι όμως απαραίτητο αυτή η φυλακή να μη του κάνει τον βίο αβίωτο. Να μη το στενοχωρή.
Τα κλουβιά είναι ή ξύλινα ή συρμάτινα. Προτιμούνται πάντοτε τα συρμάτινα, όπου εύκολα, δεν είναι δυνατόν να αναπτυχθούν ψείρες ή άλλα έντομα παράσιτα και διότι καθαρίζονται εύκολα. Μερικά είναι φτιαγμένα και από βέργες χαλκού ή αλουμινίου. Και αυτά είναι ακατάλληλα, γιατί, όταν βραχούν οξειδώνεται το χάλκωμα και είναι δηλητηριώδες. Τα από αλουμίνιον είναι κατάλληλα. Κατάλληλα κλουβιά επίσης είναι τα νικέλινα και τα μπρούτζινα, τα οποία δίνουν μεγαλύτερη χάρη στο ωραίο καναρίνι. Μερικά κλουβιά, αν και τα περισσότερα είναι μόνον με σύρματα είναι πολύ καλαισθητικά και ώμορφα. Εν τούτοις πολύ καλύτερα είναι αυτά, που έχουν τζάμια, γιατί, όταν λούζωνται τα καναρίνια, οι σταγόνες του νερού δεν ρυπαίνουν τα δωμάτια. Τα κρυστάλλινα ή γυάλινα περιφράγματα, εμποδίζουν επίσης και τους σπόρους της τροφής να πέφτουν στο πάτωμα του δωματίου και να το ρυπαίνουν. Το μόνο ελλάτωμά τους είναι ότι δεν αφήνουν τον αέρα να κυκλοφορή ελεύθερα.
Το καναρίνι χρειάζεται ένα κλουβί με πλάτος 25 πόντους και ύψος 30 πόντους. Τόσο τού φτάνει. Αλλά και μεγαλύτερο ακόμη, αν είναι, δεν πειράζει. Είναι απαραίτητα δύο κόρνια από ξυλαράκια στρογγυλά και βαμμένα για να κάθεται, όχι από καλαμάκια που νομίζουν μερικοί, γιατί εκεί μέσα χώνονται οι ψείρες ή άλλα ζωΰφια και εξορμούν κατόπιν την νύχτα και πίνουν το αίμα των πουλιών. Εκτός αυτού και ένας κύκλος με διάμετρο 10 πόντων, κρεμασμένος στο επάνω μέρος και αιωρούμενος, βοηθά το καναρίνι να παίζη. Θα είναι εφωδιασμένο με μία ποτίστρα, μία ταγίστρα και μία μπανιέρα για να κάνη το λουτρό του. Τα σημερινά κλουβιά έχουν τρεις ταγίστρες και μία ποτίστρα.
Κάτω το πάτωμα θα είναι κινητό και από γαλβανισμένο ντενεκέ ή τσίγκο και κατά τέτοιο τρόπο τοποθετημένο, ώστε να αφαιρήται, όταν λερώνεται, δηλαδή συρτό. Πάνω σ’ αυτό το συρτάρι, τοποθετούμε άμμο ψιλή γλυκειά, που είναι χρήσιμη για το καναρίνι, γιατί περιέχει ανθρακικόν ασβέστιον. Με μερικούς κόκκους, τρίβει τις τροφές στο πρόλοβό του και τις κομματιάζει. Όταν χωνέψη μερικούς, δένουν περισσότερο τα κόκκαλά του. Η άμμος δέχεται και τις κουτσουλιές και λερώνεται. Συνεπώς θα καθαρίζεται πολλές φορές την εβδομάδα και θα αλάσσεται, όταν λερώσει. Σήμερα η τρίτη ταγίστρα είναι γεμάτη από ανθρακικόν ασβέστιον.
Πού θα τοποθετούνται τα κλουβιά
Θα αποφεύγουμε να τοποθετούμε τα κλουβιά μέσα στα δωμάτια, όπου υπάρχουν στρωσίματα και ταπέτα, διότι θα λερώνονται από τα πιτσιλίσματα των νερών και τους σπόρους, που θα πέφτουν κάτω. Τα ταπέτα επίσης, εάν είναι στρωμμένα στο πάτωμα, πολύ εύκολα είναι δυνατόν, να συγκεντρώσουν ψύλλους και ψείρες. Από την άνοιξιν και πέρα, που καλλιτερεύει ο καιρός, τοποθετούμε το κλουβί κοντά στο παράθυρο ή και έξω από αυτό, διότι υπάρχει φως και ήλιος, απαραίτητα στοιχεία για τη ζωή του καναρινιού. Τον χειμώνα μπορούμε να το κρεμάσουμε σε κάποιο ζεστό δωμάτιο, μακρυά όμως από ρεύματα αέρος, γιατί είναι δυνατόν να κρυώση και να ψοφήση. Τον χειμώνα αγαπά τη θαλπωρή της θερμοκρασίας, γιατί κατάγεται από μέρη ζεστά και είναι ευαίσθητο στο κρύο. Δεν πρέπει όμως η θερμοκρασία νάναι και υπερβολική από τη σόμπα, γιατί ένα άνοιγμα της πόρτας, μπορεί να φέρη ψυχρό αέρα και να προσβάλη από κρυολόγημα το πουλάκι. Μέσα σε παγωμένα δωμάτια υποφέρει και χάνει την όρεξη να κελαϊδά. Κρυώνει και κουλουριάζεται. Μπορούμε ακόμη να τοποθετήσουμε το κλουβί σε ηλιόλουστη βεράντα, αρκεί το καλοκαίρι νάχη κάποια δροσιά.
Καθαριότητα του κλουβιού
Το καναρίνι πολύ εύκολα πιάνει ψείρα. Αν χρησιμοποιούμε καλαμάκια, που είναι άδεια από μέσα, είναι αδύνατον η ψείρα να μη χωθή στο κοίλωμα. Από εκεί ασφαλώς θα προσβάλλη το καναρίνι.
Πρέπει λοιπόν να επιθεωρούμε αυτά τα καλαμάκια, ή καλύτερα να τα αντικαταστήσουμε με βέργες σιδερένιες ή ξύλινες, ροκανισμένες και μπογιατισμένες. Τότε η ψείρα, δεν βρίσκει τόπο να καθίση.
Καθημερινώς θα αλλάσσουμε το νερό της ποτίστρας και θα πλένουμε τις ταγίστρες και όπως αναφέραμε, θα αντικαθιστούμε και την άμμο 2-3 φορές την εβδομάδα. Το δοχείο του λουτρού λερώνεται ακόμη περισσότερο. Θα το πλένουμε καθημερινώς και θα τοποθετούμε νερό καθαρό, δροσερό το καλοκαίρι. Το τελευταίο θα αποσύρεται, όταν κλωσσούν τα καναρίνια, γιατί το νερό κάνει κακό στα αυγά. Εννοούμε φυσικά το νερό του λουτρού.
Κάθε ένα μήνα, πρέπει να γίνεται απολύμανση του κλουβιού με ένα υγρό εντομοκτόνο φάρμακο που υπάρχουν από αυτά, που χρησιμοποιούμε για να σκοτώσουμε τις μυίγες και, αφού στεγνώσει καλά το κλουβί στον ήλιο, τότε να επαναφέρουμε το καναρίνι.
Μία καλή απολύμανση του κλουβιού, μπορεί να γίνη και με βραστό νερό. Βράζουμε το νερό σε καζάνι, το ρίχνουμε σε σκάφη και βουτούμε το κλουβί. Κατόπιν το σκουπίζουμε, όπως και τα σύνεργα του κλουβιού, τα οποία και αυτά θα απολυμάνουμε καλά, με καθαρό στεγνό πανί ή το κρεμνούμε στον ήλιο να στεγνώση. Έτσι ποτέ ψείρα δεν μπορεί να πλησιάση, η οποία όχι μονάχα πίνει το αίμα του καναρινιού, αλλά δεν το αφήνει ούτε να γεννήση με ησυχία, ούτε να κλωσσήση, γιατί αδυνατίζει και πιάνεται από κακοήθη αναιμία και ψοφά. Μη λησμονούμε ακόμη, ότι αν τυχόν χωθεί και κανένα τσιμπούρι, τότε κουβαλιώνται και αρρώστιες αθεράπευτες, όπως η σπειροχαιτίαση, που απ’ αυτή δεν γλυτώνει το καναρίνι, θα ψοφήση.
Έξω από το κλουβί θα υπάρχη ο λωτήρας [κουμπωτός με το κλουβί ] με καθαρό νερό, το οποίο θα αντικαθιστάται τακτικά.
ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΩΝ ΚΑΝΑΡΙΝΙΩΝ
Χρειάζεται ειδική κλούβα ή δωμάτιο;
Μέσα στο στενό περιβάλλον ενός κλουβιού, είναι αδύνατον να ζευγαρωθούν το αρσενικό με το θηλυκό, αν και οι περισσότεροι καναρινοτρόφοι, τοποθετούν μία φωληά μέσα στο κλουβί, την εφωδιάζουν με ωρισμένες τρίχες και πούπουλα και αναγκάζουν το θηλυκό να κλωσσήση εκεί μέσα, μαζύ με το αρσενικό που είναι η μόνη του κατοικία.
Οι συστηματικοί καναρινοτρόφοι, διατηρούν μεγάλες κλούβες για πολλά ζευγάρια, ειδικές, ευρύχωρες, όπου ευχάριστα διαμένουν τα καναρίνια και όχι μόνον ένα ζευγάρι, αλλά πολύ περισσότερα.
Τέτοιες κλούβες όμως οι περιστεροτρόφοι, επειδή κοστίζουν τις αποφεύγουν. Βρίσκουν λοιπόν ένα ευάερο και ευήλιο δωμάτιο, ανατολικό, όπου κυκλοφορεί άπλετα το φως. Μπροστά στα παράθυρα, από τα οποία πρέπει να αφαιρεθούν τα παραθυρόφυλλα και να μείνουν μόνον τα τζάμια, καλόν είναι να τοποθετούμε πλαίσια συρμάτινα πλεκτά, για να μπαίνη και να κυκλοφορεί ελεύθερος ο ατμοσφαιρικός αέρας, όταν ανάλογα με την θερμοκρασία που θα υπάρχη, ανοιγοκλείνονται τα παράθυρα. Μέσα στις κλούβες ή τα δωμάτια, είναι ευχάριστο για τα καναρίνια, να τοποθετούνται δοχεία με πρασινάδα. Επίσης τοποθετούμε και μικρά δενδρύλλια ή κλαδιά ξερά, τα οποία συνδέουμε αναμεταξύ τους με πήχες, που χρησιμεύουν για να πατούν τα κανάρια. Όχι είπαμε καλάμια, όπου δυνατόν, να χωθούν ψείρες και να πολλαπλασιαστούν, χωρίς καμμιά ενόχληση και να απομυζούν το αίμα των πουλιών, εξορμώντας την νύχτα.
Ανάμεσα από αυτά τα κλαδιά, τοποθετούμε καλαθάκια ημισφαιρικά, σαν φωληές, τα οποία δένουμε στερεά επάνω στα κλαδιά, όπου τα κανάρια φτιάχνουν τις φωληές τους. Τέτοια καλαθάκια-φωληές, υπάρχουν και εδώ. Οι φωληές αυτές, είναι δυνατόν να κατασκευασθούν και από σύρμα και να καπλαντισθούν από μέσα με χοντρό καναβάτσο.
Οι φωληές, αρκετές σε κάθε δωμάτιο και ανάλογες με τα ζευγάρια που υπάρχουν ή τα θηλυκά, τοποθετούνται επάν στα κλαδιά με αποστάσεις ενός μέτρου, γιατί τα θηλυκά είναι ζηλότυπα και θ’ αρχίσουν να τσακώνονται, όταν συμπίπτει το ένα να κλωσσά και το άλλο να ανατρέφη τα μικρά πιτσούνια του. Αποτέλεσμα θάχουμε, αν δεν επέμβη το αρσενικό, αυγά και πουλιά να πέφτουν επάνω στο πάτωμα και τα μεν πρώτα να σπάζουν, τα δε δεύτερα να σκοτώνονται, και έτσι διαρκώς νάχουμε ζημιές.
Κάτω στο πάτωμα του δωματίου, στρώνουμε 1-2 πόντους άμμο γλυκειά του ποταμού. Επίσης τοποθετούμε ταγίστρες αρκετές και σε διάφορα μέρη, με σπόρους και ποτίστρες κλεψιδροειδείς πάνω σε σκαμνιά για να πίνουν νερό. Δεν χρειάζεται να τοποθετήσουμε λουτήρες διότι όταν κλωσσούν, δεν πρέπει να λούζωνται.
Το διάλεγμα των γονιών
Όταν πρόκειται να σμίξουν τα καναρίνια, αλληλοζητούνται και χαριεντίζονται με τσιμπήματα. Αυτό είναι ευχάριστο, γιατί το αρσενικό βάζει όλη τη δύναμη της ψυχής του, το πάθος του, για να προσελκύση την αγαπημένη του με το κελάϊδισμά του. Επίσης καλό προτέρημα είναι το αρσενικό να περιτριγυρίζη τη φωληά του θηλυκού, όταν πρόκειται να γεννήση. Οι φροντίδες όμως του αρσενικού δεν περιορίζονται έως εδώ. Όταν το θηλυκό κλωσσά τα αυγά του, το αρσενικό φέρνει τροφή και το ταΐζει. Προτέρημα εξαιρετικό που αποδείχνει αγάπη και αλληλεγγύη. Αποδείχνει πίστη στη σύζυγο και μητέρα των παιδιών του.
Αλλά έχουμε και εξαιρέσεις. Όλα τα αρσενικά δεν έχουν την ίδια αφοσίωση. Μερικά αναζητούν το θηλυκό μόνον για ευχαρίστηση. Άλλα πάλιν αρσενικά παραμελούν και δεν θέλουν να γίνουν γονείς και μερικά θηλυκά εγκαταλείπουν συχνά τα αυγά μέσα στη φωληά τους. Υπάρχουν ακόμη άλλα που ξεχνούν να ταγίσουν τα μικρά τους ή τα τρέφουν κατά τέτοιο ελεεινό τρόπο, ώστε να ψοφούν. Τα παραμελούν σε αφάνταστο σημείο. Δεν τα ζεσταίνουν, δεν τα σκεπάζουν με τα φτερά τους και με λίγα λόγια, είναι κακοί γονείς, εκτός του ότι τα αφήνουν να πεθάνουν από την πείνα. Άλλες μητέρες τα τσιμπούν μέχρις αίματος, οπότε ψοφούν. Οι εξαιρέσεις αυτές, φυσικά είναι ελαττώματα. Αυτά λοιπόν τα κανάρια, που παρουσιάζουν τέτοια ελαττώματα, πρέπει να τα παρακολουθήσουμε και να τα αποκλείσουμε τον επόμενο χρόνο κατά το κλώσσημα, γιατί είναι ακατάλληλα. Διότι, αν τα αφήσουμε, θα μεταδόσουν και στα παιδιά τους αυτά τα ελαττώματα. Είναι μία βάση της επιτυχίας.
Το διάλεγμα της κανάρας είναι πολύ δύσκολο και, ας νομίζουν μερικοί, ότι κάθε κανάρα είναι κατάλληλη. Η ζωηρότης είναι το σπουδαιότερο γνώρισμα της υγείας. Οι χαριτωμένες στάσεις, η καλή όρεξη, είναι αρκετά καλά γνωρίσματα.
Όταν τα φτερά της δεν είναι πυκνά, όταν κελαϊδά και λαχανιάζει και κελάϊδισμα λέγοντας του θηλυκού, εννοούμε μερικά τιτιβίσματα, όταν τρομάζει εύκολα, δεν κάνει για αναπαραγωγή. Άλλο γνώρισμα βρίσκεται στο στήθος. Εάν έχει αδύνατο στήθος, τότε πάσχει από το στομάχι, που φέρνει την ατροφία.
Τα έντερά της δεν πρέπει να φαίνωνται και η κοιλιά της να μη προεξέχη.
Τα πολύ κόκκινα σημάδια στο κορμί, φανερώνουν πολλές φορές, ότι η κανάρα έχει κάποια εσωτερική πάθηση.
Όταν κάτω από το στέρνο, η κοιλιά παρουσιάζει χρώμα λίγο ως πολύ σκούρο, τότε είναι δυνατόν, να πάσχη από την αρρώστια του σκοτιού.
Όταν η κανάρα φοβάται, έχει κακό χαρακτήρα, αποστρέφεται το αρσενικό, ζηλεύει, όταν βρίσκεται με άλλα θηλυκά, καταστρέφει τη φωληά της, πετά τα αυγά της αποδώ και από εκεί, μη περιμένετε καμμιά προκοπή. Είναι κακή μητέρα και ποτέ δεν πρέπει να χρησιμοποιηθή για αναπαραγωγή.
Εάν επιθυμούμε να παράγουμε καναρίνια ωραία, γερά και παραγωγικά, χρειάζεται να παρακολουθήσουμε και την υγεία τους, αλλά και την ηλικία τους. Κανάρια που αρρωστούν κάθε τόσο από συνάχι, που είναι κατσούφικα και δεν κελαϊδούν, άφωνα δηλαδή, πρέπει να αποκλείωνται, όπως και κανάρια γέρηκα αρσενικά.
Η καταλληλότερη ηλικία για την ασφαλέστερη παραγωγή, είναι για μεν τα αρσενικά από 2-6 χρονών, για δε τα θηλυκά 1-5. Εν τούτοις, δεν είναι σπάνιο μερικά πουλιά να τεκνοποιούν και σε ηλικία κάτω από ένα χρόνο, αρσενικά και θηλυκά. Σ’ αυτό συντελεί και η φυσική τους ευεξία και η καλή και συστηματική διατροφή και γενικά η μεγάλη προσοχή και περιποίηση που τούς δίνουμε.
[ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου