Το πάντα είναι το τώρα
Τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Η ζωή ξεκινάει με την πρώτη μας ανάσα και διαμορφώνεται ως την τελευταία. Δεν ξεκινάει όταν θεωρούμε πως έχουμε φτιάξει πια τις συνθήκες για να την απολαύσουμε (σύνταξη π.χ.;). Αν δεν επιδιώκουμε να ζούμε όπως θέλουμε από την πρώτη στιγμή, θα χάσουμε πάρα πολλά στην πορεία.
Κάποιος θα αντικρούσει ότι προσπαθούμε να δημιουργήσουμε τις συνθήκες μέσα στις οποίες θα μπορέσουμε μελλοντικά με ασφάλεια να απολαύσουμε όλα όσα μας αρέσουν και επιθυμούμε. Ταξίδια, χόμπι, χαλάρωση, οτιδήποτε είναι σημαντικό για μας. Σύμφωνοι, από προθέσεις καλά πάμε. Ωστόσο, σε τελική ανάλυση, έχουμε να κάνουμε με ένα αβέβαιο αύριο και με ένα σίγουρο σήμερα. Άρα πού καταλήγουμε;
Ενδεχομένως σήμερα να μην διαθέτουμε τα μέσα για να ζούμε ακριβώς με τον τρόπο που θα θέλαμε, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να κάνουμε σκόντο στις στιγμές απόλαυσης στην καθημερινότητά μας. Αν θέλουμε μια ευτυχισμένη ζωή, πρέπει καθημερινά να επιλέγουμε πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους. Και δεν μιλάω για υλικά αγαθά.
Μπορώ να δώσω παραδείγματα. Αν νιώθουμε πιεσμένοι από την καθημερινή ρουτίνα, αρκεί μια δραστηριότητα εκτός προγράμματος που μας ευχαριστεί. Θέλουμε να ομορφύνουμε το περιβάλλον μας εν καιρώ κρίσης; Δεν είναι η αγορά νέων αντικειμένων η μόνη λύση. Φαντασία, προσωπική εργασία και, γιατί όχι, ένας-δυο φίλοι που θα βοηθήσουν να μεταμορφώσουμε στο χώρο ό,τι είναι εφικτό. Επιθυμούμε καλύτερο εργασιακό κλίμα; Χρειάζεται δουλειά τόσο με τους άλλους όσο και τον εαυτό μας. Καλό είναι να μάθουμε να ακούμε, να βλέπουμε την ουσία, να διατηρούμε την ψυχραιμία μας, να χρησιμοποιούμε στέρεα επιχειρήματα, να βοηθάμε τους συνεργάτες, αλλά και να ζητάμε βοήθεια – με άλλα λόγια συνεργασία. Θέλουμε να φτιάξουμε οικογένεια; Το επιχείρημα των άσχημων οικονομικών είναι πολύ ισχυρό, μα αν περιμένουμε, επειδή αυτό μπορεί να αργήσει ν’ αλλάξει (θ’ αλλάξει;), πιθανότατα το όνειρό μας δεν θα γίνει ποτέ πραγματικότητα. Αξίζει τον κόπο να ζούμε στη μιζέρια, στη διαρκή αναμονή και στη μη ολοκλήρωση;
Ξεχνάμε… Ξεχνάμε το εφήμερο της ύπαρξής μας και πασχίζουμε να φτάσουμε κάπου εγκλωβισμένοι σε δουλειές και συνήθειες που δεν μας ταιριάζουν, αλλά που έχουμε αφήσει να μας πείσουν ότι είναι μονόδρομος για να επιτύχουμε τους στόχους μας. Στο τέλος ξεχνάμε και ποιοι ήταν αυτοί. Διαψεύδονται όλα, χάνονται όλα… Αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό δεν το προκαλεί κάποιος άλλος. Εμείς οι ίδιοι επιτρέπουμε να συμβεί. Γκρινιάζουμε, εστιάζουμε στο τι μας λείπει, αγχωνόμαστε για το αύριο, βλέπουμε αρνητικά τη ζωή και… κάπου τη χάνουμε.
Πατήστε ένα pause κι εστιάστε σ’ ετούτην εδώ τη στιγμή. Τώρα δα. Ναι, τώρα που διαβάζετε αυτές τις αράδες. Πού είστε, τι κάνετε, πώς νιώθετε; Αυτή η στιγμή είναι ζωή! Υπάρχετε, κι αυτό που κάνετε, που είστε, έχει επίδραση σ’ εσάς και στους άλλους. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα, αλλά το τώρα είναι που διαμορφώνει το πάντα!
Υ.Γ. Δεν τα ξέρω όλα. Αναζητώ, τα γράφω εδώ και σας τα λέω για να τ’ ακούω…
https://fakida.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου