Τα μισά απ’ όσα μου έταξες, να είχες κάνει πράξη…
Τα έλεγες ωραία, σου το δίνω!
Ήταν στιγμές που ένιωθα πως διάβαζες τις σκέψεις μου, ό,τι ήθελα ν’ ακούσω, όπως έπρεπε να ειπωθεί.
Ήταν φορές που σε κοιτούσα κι ένιωθα τόσο τυχερή… πως ήσουν στ’ αλήθεια αυτό που πάντα έψαχνα.
Ήταν φορές που έλεγα, δεν μπορεί, μου κάνει πλάκα ο Θεός!
Τελικά όντως μου έκανε…
Λόγια… όμορφα λόγια, αγκαλιά με “καθαρά” βλέμματα και μάτια ευθεία κολλημένα στα δικά μου.
Όρκοι… όρκοι κι υποσχέσεις κι αμέτρητα “θα” να βομβαρδίζουν ανελέητα την καρδιά μου.
Όνειρα… όνειρα που βάφτιζες “κοινά” και που θύμιζαν παραμύθι.
Και πόσο παραμύθι ήταν αλήθεια…
Κι αφού εδραίωσες τη θέση σου δίπλα μου και μέσα μου με τα μεγάλα σου λόγια, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, ήρθε η στιγμή που έπρεπε να κάνεις πράξη όλα τα όμορφα που έλεγες, όλα τα όμορφα που έταζες. Ήρθε η ώρα ν’ αποδείξεις πόση αλήθεια κρυβόταν στους παράδεισους που ζωγράφιζες με τις λέξεις σου.
Μα ήταν η στιγμή που απέδειξες περίτρανα πόσο μόνο λόγια ήσουν, πόσο εύκολα υπέγραφες και μοίραζες “επιταγές” χωρίς αντίκρισμα.
Ήρθε η στιγμή που απέδειξες πόσο λίγος ήσουν!
Τα έλεγες ωραία, σου το δίνω!
Μα τα λόγια είναι εύκολα, στις πράξεις φαίνεται η αλήθεια.
Αλήθεια, είπα; Ανήκε κι αυτή η λέξη στο πλούσιο λεξιλόγιό σου, μα αναρωτιέμαι, είχες διαβάσει την ακριβή ερμηνεία της στο λεξικό;
Τα έλεγες ωραία, σου το δίνω!
Μα η ομορφιά βρισκόταν μόνο στα χείλη σου, η καρδιά σου αποδείχτηκε άδεια, όπως οι κούφιοι όρκοι σου.
Γιατί μόνο ένας άνθρωπος με κενή καρδιά, μπορεί να παίζει με συναισθήματα, γιατί τα συναισθήματα -όχι μόνο τα δικά μας, αλλά και των άλλων- δεν είναι παιχνίδι.
Κι αφού αποδείχτηκε πόσο κατώτερος των περιστάσεων ήσουν τελικά, πήρες το δρόμο σου κι εγώ τον δικό μου.
Και δεν σου κρύβω πως καμιά φορά χαμογελώ στη θύμησή σου, όταν τα μεγάλα σου λόγια μου έρχονται στο νου. Ωραία τα έλεγες ρε μπαγάσα!
Μα αλήθεια, πόσο αλλιώς θα ήταν τα πράγματα, αν έστω τα μισά απ’ όσα είχες τάξει, μπορούσες να τα κάνεις πράξη…
https://gynaikaeimai.gr/
Κική Γιοβανοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου