Vojislav Ilić – Ο ΚΗΡΥΚΑΣ ΤΗΣ ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ
Στους γκρεμισμένους τοίχους του κουφοξυλιά φυτρώνει
απ’ όπου απαίσιο σκούξιμο μια κουκουβάγια βγάζει…..
Στο κάστρο του Βελιγραδιού ακόμα ο πύργος στέκει
και του καιρού το πέρασμα τ’ ανιαρό μετράει.
Tης Λευτεριάς αγωνιστές μ’ ανήκουστα μαρτύρια
ζήσαν τις ύστατες στιγμές κάτω απ’ τη σκεπή του.
Κοντά στον κρύο Δούναβη και στα θολά νερά του
ακούγονται οι στεναγμοί από τον μαύρο πύργο.
Στους γκρεμισμένους τοίχους του κουφοξυλιά φυτρώνει
απ’ όπου απαίσιο σκούξιμο μια κουκουβάγια βγάζει.
Κάποτε, σε παλιούς καιρούς, οι κλειδαριές ετρίξαν
κι ο φύλακας στην άβυσσο έσπρωξε έναν ξένο.
Αλλά αυτός περήφανα σηκώνει το κεφάλι,
στην όψη του η κούραση, στα μάτια φλόγα Νότου.
Ήταν ο Ρήγας, γιος του Μάη, της λιόφωτης Ελλάδας,
βλαστός Ελλήνων μαχητών Πλαταιών και Μαραθώνα.
Το δεξί χέρι σήκωσε (στο στήθος του το άλλο)
κι έτσι μιλά στους φύλακες που τον περικυκλώσαν:
«Σεις μισητοί Οθωμανοί, το σώμα μου ας σκεπάσει
η σκοτεινιά, το πνεύμα μου όμως θα ζει για πάντα.
Το πνεύμα αυτό ο κήρυκας θα γίνει στα Βαλκάνια,
να μη δειλιάσουν οι λαοί μέρα λαμπρή να δούνε.
Θα πέσουν τα σαράγια σας, αλλά θα μείνει ο πύργος
να καρτερεί νέα εποχή, που η αγάπη χτίζει».
Τότε απ’ τα τείχη αετός γκρίζος φτεροκοπάει
και μ’ έναν πάταγο πετά μέσα στην άγρια νύχτα.
και του καιρού το πέρασμα τ’ ανιαρό μετράει.
Tης Λευτεριάς αγωνιστές μ’ ανήκουστα μαρτύρια
ζήσαν τις ύστατες στιγμές κάτω απ’ τη σκεπή του.
Κοντά στον κρύο Δούναβη και στα θολά νερά του
ακούγονται οι στεναγμοί από τον μαύρο πύργο.
Στους γκρεμισμένους τοίχους του κουφοξυλιά φυτρώνει
απ’ όπου απαίσιο σκούξιμο μια κουκουβάγια βγάζει.
Κάποτε, σε παλιούς καιρούς, οι κλειδαριές ετρίξαν
κι ο φύλακας στην άβυσσο έσπρωξε έναν ξένο.
Αλλά αυτός περήφανα σηκώνει το κεφάλι,
στην όψη του η κούραση, στα μάτια φλόγα Νότου.
Ήταν ο Ρήγας, γιος του Μάη, της λιόφωτης Ελλάδας,
βλαστός Ελλήνων μαχητών Πλαταιών και Μαραθώνα.
Το δεξί χέρι σήκωσε (στο στήθος του το άλλο)
κι έτσι μιλά στους φύλακες που τον περικυκλώσαν:
«Σεις μισητοί Οθωμανοί, το σώμα μου ας σκεπάσει
η σκοτεινιά, το πνεύμα μου όμως θα ζει για πάντα.
Το πνεύμα αυτό ο κήρυκας θα γίνει στα Βαλκάνια,
να μη δειλιάσουν οι λαοί μέρα λαμπρή να δούνε.
Θα πέσουν τα σαράγια σας, αλλά θα μείνει ο πύργος
να καρτερεί νέα εποχή, που η αγάπη χτίζει».
Τότε απ’ τα τείχη αετός γκρίζος φτεροκοπάει
και μ’ έναν πάταγο πετά μέσα στην άγρια νύχτα.
Ο Πύργος Νεμπόισα έγινε ένα από τα πιο σκοτεινα σύμβολα του Βελιγραδίου. Ο πιο διάσημος αιχμάλωτος του Πύργου Νεμπόισα ήταν ο Ρήγας Φεραίος, ένας Έλληνας επαναστάτης, που σκοτώθηκε στον Πύργο Νεμπόισα το 1798.
Ο Πύργος Νεμπόισα αποτελεί το μοναδικό καλοδιατηρημένο μεσαιωνικό κτίριο μέσα στο Φρούριο του Βελιγραδίου. Χτίστηκε γύρω στο 1460 και ανήκει στο παλαιότερο είδος των οχυρωματικών πύργων με κανόνια.
Όταν χτίστηκε αντιπροσώπευε ένα σημαντικό επίτευγμα για την αρχιτεκτονική της εποχής. Κτίστηκε με σκοπό να υπερασπιστεί την πόλη από τους Τούρκους.
Με μία ευρύτερη έννοια αντιπροσώπευε τμήμα του αμυντικού συστήματος – «το προπύργιο της Χριστιανοσύνης» που είχε για δεκαετίες με επιτυχία σταματήσει τις Τουρκικές εισβολές στην Κεντρική Ευρώπη.
Λίγους αιώνες αργότερα, όταν έχασε την στρατιωτική του σημασία μετατράπηκε σε μπουντρούμι.
Στο τέλος του 18ου αιώνα και τις πρώτες δεκαετίες του 19ου αιώνα αποτελούσε ένα σύμβολο της τουρκικής καταπίεσης και μια τοποθεσία αφανισμού χριστιανών πολεμιστών από τα Βαλκάνια κατά τη διάρκεια της μακραίωνης οθωμανικής κυριαρχίας.
https://efisoul63.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου