Όταν ο Μποστ διαφήμιζε το Ρενώ Ντωφίν

Όταν ο Μποστ διαφήμιζε το Ρενώ Ντωφίν

Posted by sarant 

Το ιστολόγιο αγαπά τον Μποστ σε όλες του τις ενσαρκώσεις και τις πτυχές: γελοιογραφία, εικονογραφία, διήγημα, χρονογράφημα, ευθυμογράφημα, θέατρο, ζωγραφική, χειροτεχνήματα. Μια ακόμα πτυχή είναι και οι διαφημίσεις. Ο Μποστ ασχολήθηκε εντατικά με τη διαφήμιση από το 1959 ως το 1961, συνεργαζόμενος με τη διαφημιστική εταιρεία Αρμός που ανήκε στον Κώστα Παπαγιαννακόπουλο, τον αδερφο της γυναίκας του της Μαρίας, αν και συνέχισε σποραδικά να ασχολείται και τις επόμενες δεκαετίες.

Την πρώτη περίοδο ο Μποστ διαφήμισε κυρίως τρία πράγματα: τα χρώματα Φλόου-Κοτ, το αυτοκίνητο Ρενώ Ντωφίν και τη ναυτιλιακή εταιρεία Νομικός. Ένα δείγμα της απίθανης αυτής δουλειάς είχα παρουσιάσει εδώ πριν από εφτά χρόνια.

Εκείνες οι διαφημιστικές γελοιογραφίες άφησαν εποχή και αργότερα εκδόθηκαν σε άλμπουμ εκτός εμπορίου. Ο φίλος Γιώργος Σαρηγιάννης, πρόεδρος του συλλόγου αποφοίτων της Μεγάλης του Μποστ Σχολής, μου έστειλε αντίγραφο του βιβλίου αυτού, απ’ όπου κακοσκανάρισα μερικές από τις γελοιογραφίες που μου έλειπαν κι έτσι αποφάσισα να σπάσω το αρχικό άρθρο σε δύο ή τρία μέρη. Το πρώτο μέρος, με διαφημιστικές γελοιογραφίες του Μποστ για τα χρώματα Flow-Kote της Dupont,το δημοσιεύσαμε τον Γενάρη. Σειρά έχει σήμερα το δεύτερο μέρος, με μερικές διαφημίσεις για το μοντέλο Ντωφίν της Ρενώ.

Το μοντέλο Ντωφίν της Ρενώ ήταν ένα μάλλον οικονομικό αυτοκίνητο -βέβαια, για το ελληνικό κοινό, με τους δασμούς και με τη διαφορά του βιοτικού επιπέδου, ίσως να μην ήταν τόσο προσιτό. Στη διαφήμιση που θα δούμε, ο Μποστ εκμεταλλεύεται πρόσφατη αύξηση της τιμής των εισιτηρίων του λεωφορείου (από 1 δρχ. σε 1,20) και παρουσιάζει έναν επιβάτη που παινευει τη Ντωφίν, τάχα ότι βγαίνει φτηνότερη.

Το κείμενο της μπορντούρας (όμως ορθογραφημένο κανονικά, διοτι είναι πολύ δύσκολο να αντιγράφεις ανορθογραφίες):

Τι με νοιάζει διά τους άλλους
να τον βράσω εγώ τον νόμον.
μ’ έν γαλόνιον βενζίνης
μεταφέρω πέντε ατόμων.
κι επιπλέον καθημένου
και κρατούντος το βολάν
και το στρίμωγμα γλιτώνω
και γλιτώνω την ουράν.

Άντε πες στον ιδιοκτήτη
ναβρει αλλους καθ’οδόν
διότι υπάρχουν άλλα μέσα
που’χουν τέσσαρων ροδών.
Θα’ μαι βλαξ να του τα δίνω
να στερούμαι την τροφήν
όταν κάνουν ευκολίαι
και προσφέρουν τες Ντωφίν.
(Η αντιπροσωπεία που τα δίνει είναι στην οδός Γ’ Σεπτεμβρίου 43 ενταύθα).

Προσέξτε το στριμωξίδι μέσα στο λεωφορείο και τον δεύτερο τίτλο «Μία και είκοσι και εις τας σκάλας – πάλι φτηνότερα ζητάει η Κάλας», υπαινιγμός για τη Μαρία Κάλλας που ήταν τότε στο απόγειό της και την κατηγορούσαν ότι ζητούσε πολλά για να εμφανιστεί στην Ελλάδα.

Οι μελετητές της μποστικής ορθογραφίας, θα πρόσεξαν και το λογοπαίγνιο με το «εισιτύριο».

Στη δεύτερη διαφήμιση που θα δούμε, ο Μποστ επιστρατεύει και τον παράγοντα κάπνισμα: αν περιμενεις στη στάση και ανάψεις τσιγάρο και έρθει λεωφορείο, θα το χαραμίσεις. Κι έτσι, το εισιτηριο στην πραγματικότητα κοστίζει ακριβότερα για τους καπνιστές, 1.50 αντί για 1.20, οπότε γιατί να μην πάρεις Ντωφίν που έχει και τασάκι!

Ανέμελη εποχή, ούτε το μπατιριλίκι ενοχλούσε, ούτε το τσιγάρο μας πείραζε! Προσέξτε και τον θεϊκό δεύτερο τίτλο:
Μιάμιση και μιάμιση – μας τσαλακώνονται και οι πουκάμισοι!

Στην επόμενη φωτογραφία, ο ευτυχής ιδιοκτήτης της Ντωφίν περναει μπροστά από το αμαξοστάσιο και κοροϊδεύει τους οδηγούς και τους εισπρακτόρους (έτσι κλινόταν το αρχαίο αυτό ουσιαστικό) που μοιρολατρικά διαπιστώνουν ότι χάνουν τους καλύτερους πελάτες τους από τη Ντωφίν.

Στο κείμενο της μπορντούρας, πάλι λογαριασμοί:

Μια και είκοσι πάνε κι έλα
έκανε δυόμισι και μουρχόταν τρέλα
κι άλλα τόσα των απογευμάτων
να το τάλιρον φευγάτον.

Κάλλιο πέντε λοιπόν και στο χέρι
παρά δέκα λεωφορείων και καρτέρει.
Και να το περιμένεις να περάσει
κι αν ειναι άδειο θα σταθεί, αλλιώς θα προσπεράσει.

(ο τελευταίος στίχος παρωδεί το γνωστο σονέτο του Ουράνη).

Προσέξτε ότι ο τίτλος «Το παιδί με το Ντωφίνι» είναι υπαινιγμός για την κινηματογραφική ταινία «Το παιδί και το δελφίνι» του 1957.

Και κλείνω με μια διαφήμιση που μου αρέσει πάρα πολύ, κι ας κοροϊδεύει τα λαϊκά κέντρα. Ο Μποστ παρουσιάζει ένα λαϊκό πάλκο όπου το συγκρότημα του Βάγγου Διπλοπενέα παίζει ένα πεισιθάνατο σουξέ. Τραγουδάει η Σφαδάζ Χανούμ, λογοπαίγνιο που το βρίσκω άφθαστο.

Προσέξτε τη γυναίκα που παίζει πιάνο -κάτι που δεν ήταν απίθανο στα μεταπολεμικά λαϊκά κέντρα, ας πούμε στον Τσιτσάνη πιάνο έπαιζε η Ευαγγελία Μαργαρώνη. Προσέξτε επίσης τον τύπο στο βάθος αριστερά, που σηκώνει το τραπέζι με τα δόντια -κατι που θαρρώ πως το έχω δει σε φωτογραφία της εποχής, αν και όχι ζωντανό. Αχ Βαχ!

https://sarantakos.wordpress.com/