Τα δέκα αγαπημένα βιβλία της χρονιάς

Μιας που φέτος δεν συμμετείχα σε καμία αναγνωστική πρόκληση, γιατί ήθελα να αφήσω τον ψυχαναγκασμό μου να αναπαυθεί, σκέφτηκα πως θα έπρεπε τουλάχιστον να συμμαζέψω σε μία ανάρτηση όσα βιβλία μου άρεσαν περισσότερο την φετινή χρονιά. Για μερικά από αυτά έχω ήδη μιλήσει σε προηγούμενες αναρτήσεις, ενώ για μερικά άλλα όχι. Για την ακρίβεια, τα περισσότερα από τα παρακάτω βιβλία δεν τα έχω αναφέρει σχεδόν καθόλου στο blog και αυτή μου η έλλειψη με κάνει να αναρωτιέμαι σοβαρά γιατί στο καλό μιλούσα όλη την χρονιά, αν όχι για αυτά; Τέλος πάντων, έστω και τώρα, την τελευταία στιγμή, μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω για μερικά πολύ όμορφα και αξιόλογα έργα που φυσικά προτείνω σε όλους σας.

Un homme qui dort (A man Asleep) του Georges Perec

Θα βαρεθείτε να με ακούτε/διαβάζετε να μιλάω/γράφω για αυτόν τον τρελό αφάνα που γράφει αριστουργήματα, γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται να σταματήσω να το κάνω! Ήδη από πέρυσι με το πανέξυπνο Χορείες Χώρων είχα συμπεριλάβει τον Georges Perec στους αγαπημένους μου συγγραφείς. Η ανάγνωση του ακόμη αμετάφραστου Un homme qui dort ήρθε απλά να επιβεβαιώσει τα ίδια λεγόμενα. Πόσες σελίδες χρειάστηκε; Λιγότερες από εκατό, σίγουρα, για να δημιουργήσει ένα αξεπέραστο έργο που ακροβατεί ανάμεσα στην κατάθλιψη και τον μηδενισμό. Περιθωριακός, πανέξυπνος και ταλαντούχος, ο γατόφιλος Perec απευθύνεται στον εαυτό του μέσα από εσένα. Άκουσέ τον!

Ο ένας και μοναδικός Georges Perec

Ο Στόουνερ του John Williams

Ο Στόουνερ κυκλοφόρησε το 1963, αλλά μόλις φέτος μεταφράστηκε στα ελληνικά από την Αθηνά Δημητριάδου για την σειρά Aldina των εκδόσεων Gutenberg. Είναι ένα βιβλίο που γράφτηκε για να γίνει κλασικό και ο χρόνος επιβεβαιώνει την αξία του με το παραπάνω. Πολλοί το χαρακτήρισαν ως το βιβλίο της χρονιάς και, αν δεν υπήρχε το σπουδαίο Un homme qui dort, θα υποστήριζα και εγώ το ίδιο.

Σπίτι από φύλλα του Mark Z. Danielewski

Επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, ας υπογραμμίσουμε ότι η Αθηνά Δημητριάδου, που μετέφρασε τον Στόουνερ, μετέφρασε επίσης και ένα άλλο τρανό και φοβερό μυθιστόρημα, το Σπίτι από Φύλλα του Mark Z. Danielewski. Εξαντλημένο εδώ και χρόνια, το Σπίτι είναι ο κρυφός, και φανερός πολλές φορές, πόθος κάθε βιβλιόφιλου. Είναι ένα από τα σπουδαιότερα μεταμοντέρνα κείμενα που έχουν γραφτεί τα τελευταία χρόνια και είναι πραγματικά πολύ κρίμα που δεν επανακυκλοφορεί στα ελληνικά. Αν ποτέ οι εκδόσεις Πόλις αποφασίσουν να το ξαναβγάλουν, μην χάσετε ούτε στιγμή και τρέξτε να το πάρετε. Δεν είναι απλά ένα μυθιστόρημα τρόμου για τον χώρο, αλλά ένας τρομακτικός απολογισμός για την μοναξιά που αισθανόμαστε μπροστά στο άγνωστο.

Η εναρκτήριος φράση του Σπιτιού

Ο Αγώνας του Karl Ove Knausgård

Ζωή να έχει ο Karl Ove, έξι τόμους αυτοβιογραφία δεν θα διάβαζα ούτε για τον Lou Reed. Είμαι στο τρίτο βιβλίο, το οποίο τολμώ να χαρακτηρίσω ακόμα καλύτερο από τα πρώτα δύο, και στην βιβλιοθήκη μου υπάρχουν ήδη το Autumn και το Winter, τα δύο πρώτα βιβλία της επόμενης τετραλογίας του. Αν αυτό δεν σας λέει κάτι, τότε μπορώ από μόνη μου να σας το κάνω πιο απλό: είναι καταπληκτικός, ακόμα και όταν δεν πρέπει να είναι. Ο μονήρης αυτός βόρειος με το παρουσιαστικό ροκ σταρ και την καρδιά μικρού παιδιού πατάει στα βήματα του Proust και, πανάθεμά τον, τα καταφέρνει περίφημα!

Η αρρώστια του θανάτου της Marguerite Duras

Περισσότερο ακόμα και από τον Εραστή μου άρεσε αυτό το μικρό, μόλις εβδομήντα σελίδων, αριστούργημα. Ένας ιδιαίτερος έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε έναν άνδρα και μια γυναίκα. Δεν υπάρχουν ονόματα, τόποι και χρονικές επισημάνσεις, μονάχα οι δυο τους και ο μαγευτικός τρόπος της Duras να περιγράφει όσα οι άλλοι δεν μπορούν. Δυστυχώς είναι και αυτό εξαντλημένο. Αν το βρείτε όμως πουθενά, μην διστάσετε να το πάρετε και να το διαβάσετε αυτοστιγμεί. Θα σας κερδίσει από την πρώτη του πρόταση.

Συνεχίζετε να μιλάτε, μόνος στον κόσμο όπως το ποθείτε. Λέτε ότι ο έρωτας σας φαινόταν πάντα άτοπος, ότι δεν καταλάβατε ποτέ, ότι πάντα αποφύγατε να αγαπήσετε, ότι θέλατε πάντα να είστε ελεύθερος να μην αγαπάτε. Λέτε ότι είστε χαμένος. Λέτε ότι δεν ξέρετε τι χάσατε και που χαθήκατε. Αυτή δεν ακούει, κοιμάται.

Σέργιος και Βάκχος του Μ. Καραγάτση

Είναι άραγε δυνατόν να υπάρξουν αγαπημένα χρόνου χωρίς ένα του Καραγάτση; Μπορεί να μην κατάφερα να αποτελειώσω τα άπαντά του φέτος, αλλά είμαι πανευτυχής γιατί διάβασα τουλάχιστον αυτό το βιβλίο. Όλη η ιστορία του Βυζαντίου χωράει σε δύο πολύτιμους τόμους όπου ο δαιμόνιος Καραγάτσης αφηγείται τα γεγονότα με ιστορική ακρίβεια και μυθιστορηματική διάθεση. Ακόμα και αν δεν είστε τύπος που συναρπάζεται από την ιστορία, και ίσως κάπου μέσα σας την βαριέστε – συμβαίνουν και αυτά, ο Σέργιος και ο Βάκχος είναι σίγουρο ότι θα σας δώσουν ένα μάθημα που θα σας μείνει αξέχαστο. Δεν αδικώ έναν φίλο που μου λέει πως από αυτό το βιβλίο έμαθε ιστορία, είναι πράγματι αλήθεια!

Εδώ ο Καραγάτσης κοιτάει με το ύφος του Γρηγόρη

Η ζωή είναι αλλού του Milan Kundera

Παρόλο που φέτος διάβασα τρία βιβλία του Milan Kundera, την Αβάσταχτη ελαφρότητα, το Αστείο και το Η ζωή είναι αλλού, τις καλύτερες εντυπώσεις μου άφησε το τελευταίο. Το Η ζωή είναι αλλού είναι η ιστορία ενός ήρωα – αντιήρωα που επαναστατεί προς τα λάθος άτομα, γιατί ουδέποτε κατάφερε να ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος, και παρέμεινε για όλη την σύντομη ζωή του ένας βλάκας και μισός. Ο Γιάρομιλ είναι μακράν από τους πιο αντιπαθητικούς λογοτεχνικούς χαρακτήρες που έχω διαβάσει ποτέ και το Η ζωή είναι αλλού ένα από τα καλύτερα βιβλία που έχω διαβάσει για φέτος. Πείτε μου πως τα καταφέρνει ο Kundera;

Γεια σου, Ασημάκη του Κωστή Παπαγιώργη

«Περιεχόμενο του βιβλίου θέλω να είναι το πένθος• αλλά πιλότος το βλέμμα ενός ανθρώπου που, κι αν δεν τον αγάπησαν όσο του άξιζε, παραμένει ολοζώντανος μέσα μου». Ημιβιογραφία του Χρήστου Βακαλόπουλου από την πένα του Κωστή Παπαγιώργη. Πριν ακόμα διαβάσω αυτό το βιβλίο ήξερα ότι θα μου αρέσει, αφενός γιατί αναφέρεται σε έναν αγαπημένο μου λογοτέχνη και αφετέρου γιατί ότι είχα διαβάσει από τον Παπαγιώργη, κυρίως αποσπάσματα, με είχε εντυπωσιάσει. Στην περίπτωση του Γειά σου, Ασημάκη, εντυπωσιάστηκα από τον μεστό λόγο του διανοητή συγγραφέα και συγκινήθηκα από το ποιος ήταν εκείνος ο ξερακιανός καλλιτέχνης που είχε αδυναμία στον Παπάζογλου και τον Σαββόπουλο.

Κωστής Παπαγιώρης

Το γράμμα μιας άγνωστης του Stefan Zweig

Ο Stefan Zweig μαζί με τον Knausgård ήταν οι αποκαλύψεις της φετινής χρονιάς, ο καθένας φυσικά για το δικό του προσωπικό στυλ. Το γράμμα μιας άγνωστης είναι αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος, το γράμμα μιας ανώνυμης γυναίκας στον εραστή της. Χωρίς καμία υπερβολή, από αυτές που τόσο αγαπούν και καταχρώνται οι σημερινοί συγγραφείς, ο Zweig εξιστορεί μια από τις πιο όμορφες ιστορίες αγάπης που έχω διαβάσει, μονόπλευρη αλλά αγάπη. Γιατί τί είναι μια ζωή που ζεις μόνος σου, ανώνυμα μέσα στις σκιές, αποστασιοποιημένα από όσα ποθείς και φοβάσαι να κατακτήσεις; Δεν είναι ζωή. Και αυτό είναι ένα υπέροχο βιβλίο.

Νύχτες κάτω από την πέτρινη γέφυρα του Leo Perutz

Ας είμαι ειλικρινής, το αγόρασα καθαρά για το εξώφυλλό του. H ασύγκριτα όμορφη φωτογραφία του Jiří Všetečka ξεπερνά ακόμη και τις παραδοσιακά καλαίσθητες επιλογές εξωφύλλων από τις εκδόσεις Πόλις. Όσο ενδιαφέρον όμως είναι το εξωτερικό, αλλά τόσο, ίσως και περισσότερο, είναι το εσωτερικό του βιβλίου. Δεκατέσσερα διηγήματα συνθέτουν μία μοναδική ιστορία αγάπης, ενώ ταυτόχρονα μας ξεναγούν στην Πράγα του 17ου αιώνα, στην Εβραική κοινότητα και την εποχή της βασιλείας. Εξαιρετικές σε κάθε λεπτομέρειά τους, οι Νύχτες κάτω από την πέτρινη γέφυρα είναι το δεύτερο βιβλίο του Leo Perutz που μεταφράζετε στα ελληνικά. Ελπίζω σύντομα να μεταφραστούν και τα υπόλοιπα δικά του!

«Στις σκοτεινές ώρες της ημέρας, όταν η σύγχυση του χρόνου με βαραίνει σαν εφιάλτης», είπε ο αυτοκράτορας, «και γύρω μου ο κόσμος συνεχίζει να ζει με την απιστία, την καχυποψία, το ψέμα και την προδοσία του, τότε η σκέψη μου καταφεύγει σε σένα, είσαι η παρηγοριά μου. Με σένα όλα είναι διάφανα. Όταν είμαι μαζί σου μου φαίνεται ότι κατανοώ την ροή του κόσμου, ότι είμαι ικανός να διακρίνω τη δολιότητα και το ψέμα, να δω την απιστία στο βάθος της καρδιάς του. Είναι φορές που σε καλώ, δεν τα καταφέρνω όμως, σε καλώ μεγαλόφωνα, χωρίς ωστόσο να με ακούει κανείς – αλλά εσύ δεν έρχεσαι. Γιατί δεν έρχεσαι; Τί σε κρατά όταν σε καλώ; Τί σε δεσμεύει;» (σελ.106)

Αυτά ήταν τα δικά μου αγαπημένα. Ελπίζω η επόμενη χρονιά να φέρει αντίστοιχα τόσο όμορφα και ξεχωριστά βιβλία. Περιμένω να διαβάσω τα δικά σας αγαπημένα στα σχόλια. Εύχομαι καλή χρονιά σε όλους με χαμόγελα, αγκαλιές και πολλά πολλά βιβλία!

https://stylerivegauche.wordpress.com/

sweet jane eyre