2 και 3. ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ ΨΙΛΟΒΕΛΟΝΗΣ του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΤΖΗΚΥΠΡΑΙΟΥ

Γιώργος Χατζηκυπραίος

(Σ 2 και 3)           ΒΗΣΣΑΡΙΩΝ  ΨΙΛΟΒΕΛΩΝΗΣ

Αυτά τα ήξερε καλά ο Βησσαρίωνας και τα θεωρούσε πολύ φυσικά. Δεν ήθελε ν’ αλλάξει τίποτα. Ούτε επιθυμούσε τις μεγάλες αλλαγές. Το σύστημα λειτουργούσε πολύ καλά και επ’ αγαθώ όλων των αετονύχηδων. Η φιλοσοφία του, πάνω σ’ αυτά τα θέματα ήταν απλή και φρόντιζε να την μεταδίδει και στον γιο του, τον Αστέρη, ποτίζοντας τον με τα νάματα της οικογένειας Ψιλοβελώνη.

-Ένα θα σου πω: Σε τούτον τον κόσμο υπάρχουν δυο ειδών άνθρωποι, οι ξύπνιοι και τα θύματα. Αν δεν είσαι ατσίδα, χαμάλης θα καταντήσεις μακάρι να σπούδασες καρδιοχειρουργός. Τελεία και παύλα!

Κοσμοθεώρημα σίγουρο και ασφαλές που τον απάλλασσε από τις τύψεις. Δεν τηρούσε τους νόμους της πολιτείας αλλά τηρούσε με ευλάβεια τους νόμους της εκκλησίας. Άλλωστε εκεί τα πράγματα ήταν απλά. Τον παπά δεν τον ενδιέφερε από πού έπεφταν τα λεφτά στο πανέρι… αρκεί να έπεφταν. Απλά είχαν κάποιες απαιτήσεις για νηστείες και τακτική προσέλευση στον οίκο του Κυρίου για την μεταλαβιά. Κατά τ΄ άλλα, οι νόμοι της εκκλησίας να τηρούνται και όλα ζάχαρη…

Όλα κι όλα! Την εκκλησία δεν την παρέλειπε ποτέ. Κάθε Κυριακή φορούσε τα καλά του και με την κυρία Ματούλα, την συμβία του, αλαμπρατσέτα έπιαναν μπροστινές θέσεις φροντίζοντας να ρίχνουν επιδεικτικά τον οβολό τους στο πανέρι. Γνωστός στην ενορία ο κύριος Βησσαρίων με τον παπά να τον διακρίνει μέσα στο πλήθος, αφιερώνοντας του ένα πλατύ χαμόγελο που επιβράβευε την αγαθοεργό δράση της φιλόπτωχης… ύαινας!

Έτσι όλοι οι ενορίτες είχαν να λένε: Άνθρωπος του θεού ο Βησσαρίωνας.

Όχι του θεού, της εκκλησίας! Κι οι δυο το ίδιο κάλπικοι και ιδιοτελείς!

Αυτός προσέφερε την παρουσία και τον οβολό του κι αυτή του παρείχε τον μανδύα του ανθρώπου του θεού

Ο καλός αυτός άνθρωπος λοιπόν, περίμενε το υποψήφιο θύμα με τον δικηγόρο του παρέα για να προσφέρει την ¨διευκόλυνση¨. Τον έβαζε να υπογράψει συναλλαγματικές για το χρέος και φρόντιζε να προεισπράξει τους τόκους, οι οποίοι ήταν αβάσταχτοι. Ο φουκαράς για λίγο αντιδρούσε αλλά στο τέλος υπέκυπτε. Βλέπεις, για να φτάσει στις ¨διευκολύνσεις¨ του κυρίου Βησσαρίωνα πάει να πει ότι είχαν κλείσει όλες οι άλλες πόρτες. Γκρίνιαζε λίγο ότι τον γδέρνει αλλά τι να κάνει κι αυτός υποχωρούσε στην τοκογλυφία ένεκα… η κρίση της αγοράς. Από κει και πέρα αναλάμβανε δράση ο δικηγόρος με τον συμβολαιογράφο. Ξεχώριζαν τα καλά κομμάτια της περιουσίας του κακομοίρη και έβαζαν την υποθήκη, έπεφταν οι υπογραφές και ο υποψήφιος άστεγος έπαιρνε το χρήμα από τον φιλόπτωχο κύριο.

Μη σου φαίνεται καθόλου περίεργο κυρά – Σούλα, τους συμπαθεί τους φτωχούς ο κύριος Βησσαρίων!

Για πολλούς απ’ αυτούς είναι ο ίδιος υπαίτιος για την φτώχεια τους.

Είναι κι αυτός ένα κομμάτι του συστήματος που χρεοκόπησε τη χώρα. Μόνο που αυτός κι οι άλλοι σαν κι αυτόν, παίρνουν τα μικρά κομμάτια. Οι καρχαρίες λειτουργούν σαν σκούπες με διπλό μοτέρ… Βλέπεις αυτοί έχουν πίσω τους και το πολιτικό σύστημα που φροντίζει να νομοθετεί την εξασφάλιση των θησαυρών τους. Εκεί που μοιάζουν όλοι τους είναι εις την φιλόπτωχον δράσιν (εδώ η καθαρεύουσα είναι απαραίτητη… πείθει τα κορόιδα)

Αγαθοεργό ίδρυμα η ανορθωμένη Καπνικαρέα του κυρίου καρχαρία; Δωρεές στην ενορία η Ματούλα του κυρίου Βησσαρίωνα. Όχι τίποτα σημαντικό. Έδινε τ’ αποφόρια τους μαζί με κάτι παλιά παιχνίδια του γιου τους, του Αστέρη. Τα ίδια πράγματα δηλαδή αλλά σε διαφορετική κλίμακα.

Πηγή μεγάλης υπερηφάνειας για την οικογένεια ήταν ο Αστέρης. Έφερε το όνομα του παππού και επάνω του είχαν αποτεθεί όλες οι ελπίδες του πατρός Ψιλοβελώνη για συνέχιση των προσοδοφόρων δραστηριοτήτων… ορατών τε και αοράτων!

Πόσο αοράτων? Όσο δεν μπορείς να φανταστείς, κυρά- Σούλα μου. Γι’ αυτό φροντίζει ο λογιστής της επιχείρησης τον οποίο ο κύριος Βησσαρίων αμείβει ηγεμονικά. Τα λεφτά του γυρίζουν πίσω στο πολλαπλάσιο. Ο λογιστής μαζί με τον δικηγόρο είναι το απαραίτητο στοιχείο μιας επιχείρησης με σκοτεινές δραστηριότητες. Χωρίς αυτούς το μαγαζί είναι βάρκα ακυβέρνητη στο πέλαγος. Έχει λοιπόν τον δικηγόρο για να εξασφαλίζει τα λεφτά του και τον λογιστή για να τα… εξαφανίζει. Το ιδανικό θα ήταν να τους είχε και τους δυο στο ίδιο πρόσωπο γι’ αυτό και πάλευε να πείσει τον Αστέρη να πάει στο οικονομικό της Νομικής. Εκεί θα τον μάθαιναν πώς να κάνει νόμιμα τα παράνομα και ο ίδιος θα τον μάθαινε πώς να κάνει τους ανθρώπους θύματα. Σοφές δουλειές!

Τον δασκάλευε από μικρό για να μη χάνει τον στόχο του με τις σαχλαμάρες που του έλεγαν στο σχολείο ότι τάχα πρέπει να υπολογίζει τους συνανθρώπους του κι άλλες τέτοιες ακατανόητες χαζομάρες…

Αυτός του τα ‘λεγε απλά για να τα καταλαβαίνει:

-Κοίτα τον εαυτό σου κι άσε τους άλλους να πνίγονται. Θαρρείς ότι θα γυρίσει κανείς να σε κοιτάξει, άμα την πατήσεις? Να είσαι σίγουρος ότι όλοι τους θα χαρούν! Έτσι είναι ο κόσμος και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να τον αλλάξεις. Μπορείς όμως να τον εκμεταλλευτείς. Τις πιο πολλές φορές το κέρδος έρχεται από την κακία και την βλακεία των ανθρώπων.

Κατάλαβες τώρα γιατί δεν πρέπει να λυπάσαι τον βλάκα που έρχεται και σε παρακαλάει? Δεν τον βλέπεις? Είναι ένα θύμα και μισό κι αν δεν του τα φας εσύ θα βρεθεί κάποιος άλλος ξύπνιος να τον ξεπουπουλιάσει καθώς εσύ θα παριστάνεις τον τάχα μου ηθικό. Τέρμα! Ηθικός ίσον βλάκας!!!

Δεν είδες τι έγινε με ‘κείνον τον κοντό που είχε έρθει πέρσι? Του έβαλα στο χέρι ένα διώροφο κι ένα οικόπεδο και πολύ καλά έκανα! Επιτρέπεται να έχει τόση περιουσία ένας βλάκας?

Ανέκαθεν έτσι διαχειρίζονταν τους ¨βλάκες¨ ο κύριος Βησσαρίων! Υποθήκευε την περιουσία του φουκαρά την οποία ¨μετά την παρέλευση του νομίμου χρόνου¨ φρόντιζε να πλειστηριάσει στα γρήγορα και το χρήμα πήγαινε σ’ ένα λογαριασμό που είχε σε Ελβετική τράπεζα, χωρίς να κάνει κρότο στην φορολογική του δήλωση. Εκεί φαίνονταν σαν ένας δύσμοιρος εμποράκος που τα ‘φερνε βόλτα με το ζόρι. Ούτε και στην Ελβετική τράπεζα κάθονταν για πολύ. Ένας χρηματιστής εκεί τα έφτιαχνε χρυσό και τα παράχωνε σε μια πελώρια θυρίδα που από μακρού διατηρούσε η οικογένεια Ψιλοβελώνη.

Άντε βρες τα!!!

Ο Αστέρης έδειχνε να καταλαβαίνει απόλυτα το πνεύμα της οικογένειας και να ενστερνίζεται τις απόψεις του πατέρα του. Δίκιο είχε ο άνθρωπος, σ’ αυτήν την ζωή υπάρχουν μόνο ατσίδες και θύματα και ο ίδιος ήταν από γενιά ικανών ιεράκων… Το πόσο πολύτιμος ήταν φρόντιζε να το τονίζει και η μάνα του που ολημερίς τον κανάκευε κάνοντάς τον να νοιώθει πως είναι το βασιλόπουλο του παραμυθιού. Του ‘λεγε πόσο ανώτερος ήταν απ’ όλους τους άλλους ανθρώπους που θα ‘πρεπε να σκύβουν στο πέρασμά του. Εκεί που ήταν ιδιαίτερα αυστηρή ήταν στο θέμα των γυναικών!

- Να τις προσέχεις τις μουσίτσες. Το μόνο που τις νοιάζει είναι να σε τυλίξουν και να σε κουκουλώσουν

Πάρε παράδειγμα από τον προκομμένο τον Σάκη της θειάς σου της Ευτυχίας. Που το βρήκε αυτό το τσουλί και το παντρεύτηκε?!! Και τι δεν έκανε ο θείος σου ο Κώστας για να τον ξεμπλέξει! Μέχρι λεφτά πήγε και της έδωσε αλλά αυτή, η σουρλουλού, του τα πέταξε στα μούτρα. Βλέπεις ήθελε να τυλίξει τον Σάκη, αυτό το καλό παιδί που έτσι απονήρευτο που ήταν βρέθηκε παντρεμένος μ’ αυτήν την ξεβράκωτη. Τι να κάνει κι θείος σου ο Κώστας τον ξέγραψε από παιδί του κι ούτε να τον ξαναδεί στα μάτια του. Να δω χωρίς την ευχή των γονιών του, τι ζωή θα κάνει?!!

Μια χαρά ζωή έκανε ο Σάκης και χωρίς την ευχή των ξερατών που έτυχε να τον φέρουν στη ζωή!

Αλλά για τον Αστέρη το δίκιο ήταν με το μέρος της μάνας του. Βλέπεις τ’ αγόρια στα θέματα που αφορούν τις γυναίκες, έχουν τις μάνες τους σαν ευαγγέλιο και πίστεψε με κυρά Σούλα μου, δεν υπάρχουν πιο μισογύνισσες από τις μάνες των αγοριών. Άσχετα με το τι λένε στα πρωινά καφεδάκια ότι τάχα μου λατρεύουν τις νύφες τους και ότι αυτές δεν ανακατώνονται στην ζωή του ζευγαριού κι αλλά τέτοια να περνάει η ώρα. Αν το μάτι τους είχε χέρια θα την είχαν πνίξει εκατό φορές τη νύφη…

Έτσι ντοπαρισμένος απ΄ το σπίτι του, ο Αστέρης, βρέθηκε στο οικονομικό της νομικής να μαθαίνει όσα του έλεγαν οι καθηγητές και να τα προσαρμόζει σ’ αυτά που τον ορμήνευε ο πατέρας του. Ένα μαθητευόμενο αρπακτικό με επιστημονικό υπόβαθρο. Ότι καλύτερο μπορούσε να περιμένει η οικογένεια Ψιλοβελώνη καθώς και η Ελβετική τράπεζα που κάθε πρωτοχρονιά έστελνε μια εξάδα κρασιά στον κύριο Βησσαρίωνα μπας και τον χάσει από πελάτη..

Και μη φανταστείς ότι ο Αστέρης ήταν κανένα φυτό. Α πα πα! Στο πανεπιστήμιο συμμετείχε σ’ ένα σωρό δραστηριότητες. Τον είχε τραβήξει μάλιστα μια θεατρική ομάδα που είχε να κάνει με τον Ιονέσκο

Εκείνες τις καρέκλες τις είχαν παίξει εκατό φορές και κάθε φορά έβρισκαν καινούριους τρόπους να εκφραστούν. Από την πολλή αφαίρεση είχαν αφήσει άδεια την σκηνή και παρίσταναν τους θεατές στην πλατεία, για να βιώσουν όλοι μαζί την αίσθηση της πλήρους αφαίρεσης. Δεν πάταγε λοιπόν κανένας να δει το έργο, έτσι… για να μην τους χαλάσουν τον αφαιρετικό διαλογισμό. Αυτός που χειροκρότησε με ενθουσιασμό την εμπνευσμένη.. μη παράσταση ήταν ο Αστέρης, που εν τω μεταξύ είχε πιάσει κουβεντούλα με την Λούση, μια ξανθούλα που όσο κι αν μπογιατίζονταν, για να μοιάζει με απογοητευμένη γριά, δεν μπορούσε να κρύψει το πανέμορφο προσωπάκι της. Είχαν πιάσει μια γωνιά και συζητούσαν για την αρχοντοχωριατιά του εξπρεσιονιστικού θεάτρου με την Λούση να εξαπολύει μύδρους εναντίων της εμπορευματοποίησης της τέχνης. Δεν είχε και καμιά σοβαρή λύση για το πως θα ζήσουν οι καλλιτέχνες αν δεν κατάφερναν να γεμίσουν την αίθουσα, αλλά όταν είσαι είκοσι ετών δεν κάθεσαι να σκεφτείς τέτοια πεζά θέματα. Αυτό το σκέφτονταν ο Αστέρης που, όσο να πεις, ήταν πιο προσγειωμένος από τα κηρύγματα του πατέρα του. Έθεσε σοβαρά το θέμα της επιβίωσης και για να μην αγριευτεί η Λούση και του κόψει την καλημέρα της βρήκε κάποιες συμβιβαστικές λύσεις ανάμεσα σε τέχνη και επιβίωση πράγμα που την εντυπωσίασε. Σιγά - σιγά έγιναν κολλητοί οι δυο τους και φυσικά δεν άργησε να έρθει και το αίσθημα, το οποίο ενέσκηψε σφοδρό στέλνοντας τον Ιονέσκο στα αζήτητα. Άλλαξε και η θεματολογία των θεατρικών αναζητήσεων με πιο ανάλαφρα δημιουργήματα, πράγμα που τους οδήγησε να αναλύσουν τον αποτυχημένο έμπορο του Γκολντόνι σαν αντιπροσωπευτικό έργο για την Ελληνική πραγματικότητα…

>>>>>> ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Γιώργος Χατζηκυπραίος