–To have attractive lips, pronounce words of kindness.
–To have beautiful eyes, look at what beautiful people have in them.
–To stay thin, share your meals with those who are hungry.
–To have beautiful hair, let a child pass his hand every day in it.
–To have a beautiful maintenance, walk knowing that you are never alone, because those who love you and loved you accompany you.
–People, more than objects, need to be repaired, tended, revived, claimed and saved; never reject anyone.
–Think about it; if one day you need a hand helping, you will find one at the end of each of your arms.
–The Beauty of a Woman is not in the clothes she wears, her face or her way of fixing her hair. The Beauty of a Woman is seen in her eyes, for it is the open door on her heart, the source of herlove.
–The Beauty of a Woman is not in her makeup, but in the true beauty of her soul. It is the tenderness that she gives, love, passion that expresses and gives cadence to her Beauty.
******************************************
Μυστικά ομορφιάς από την Όντρεϊ Χέπμπορν
–Για να έχεις ελκυστικά χείλια, πρόφερε λόγια καλοσύνης.
-Για να έχεις όμορφα μάτια, κοίταξε τι όμορφο έχουν οι άνθρωποι μέσα τους.
-Για να μένεις λεπτός, μοίρασε το γεύμα σου, με αυτούς που είναι πεινασμένοι.
-Για να έχεις όμορφα μαλλιά, άφησε ένα παιδί να περνά κάθε μέρα το χέρι του, μέσα σ’ αυτά.
-Για να έχεις μια όμορφη κορμοστασιά, περπάτα γνωρίζοντας πως δεν είσαι ποτέ μόνος, γιατί αυτοί που σε αγαπούν και σε αγάπησαν σε συνοδεύουν.
Οι άνθρωποι, πιο πολύ και από τα αντικείμενα, χρειάζονται στήριξη, φροντίδα, αναζωογόνηση, διεκδίκηση και σωτηρία, ποτέ μην απορρίπτεις κανέναν.
-Σκέψου και αυτό, αν μια μέρα χρειαστείς ένα χέρι να σε βοηθήσει, θα βρεις ένα, στην άκρη του κάθε σου χεριού.
-Η Ομορφιά μιας Γυναίκας δεν είναι στα ρούχα που φοράει, στο πρόσωπο της ή με πιο τρόπο φτιάχνει τα μαλλιά της. Η Ομορφιά μιας Γυναίκας φαίνεται στα μάτια της, γιατί είναι η ανοιχτή πόρτα στην καρδιά της, η πηγή της αγάπης της.
-Η Ομορφιά μιας γυναίκας δεν είναι στο μέικ-απ της, αλλά στην αληθινή ομορφιά της ψυχής της. Είναι η τρυφερότητα που δίνει, η αγάπη που εκφράζει και δίνει ρυθμό στην Ομορφιά της.
.
«Τίποτα δεν είναι αδύνατο, η ίδια η λέξη το λέει, είμαι δυνατή!»
Audrey Hepburn
.
Audrey Hepburn singing, «Moon River».
Η Όντρεϊ Χέπμπορν τραγουδά, «Το Φεγγαρένιο Ποτάμι».
Μια νέα τεράστια μετα-ανάλυση μελετών, που περιελάμβανε περισσότερα από 290 εκατομμύρια άτομα, επιβεβαίωσε ότι η επαφή του ανθρώπου με το πράσινο μπορεί να σώσει από πλήθος προβλημάτων υγείας, ακόμη και από πρόωρο θάνατο.
Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι το «πράσινο φάρμακο» είναι το καλύτερο φάρμακο για πλήθος νόσων!
Είναι επίσημο και με επιστημονική υπογραφή: η ζωή κοντά στη φύση έχει σημαντικά και πολλά (πάρα πολλά) οφέλη για την υγεία. Μια νέα μεγάλη μετα-ανάλυση μελετών αποκαλύπτει ότι το να περνάμε ώρες στην εξοχή ή έστω σε χώρους πρασίνου μέσα στις πόλεις μειώνει τον κίνδυνο για:
διαβήτη τύπου 2,
καρδιαγγειακά νοσήματα,
πρόωρο θάνατο από όλα τα αίτια,
πρόωρη γέννα,
ποιοτικός νυχτερινός ύπνος
άγχος και
υψηλή αρτηριακή πίεση.
Σύμφωνα με τη μελέτη που διεξήχθη από ερευνητές του Πανεπιστημίου της East Anglia και αφορούσε περισσότερα από 290 εκατομμύρια άτομα, πληθυσμοί που ζουν σε χώρες με περισσότερους χώρους πρασίνου δηλώνουν συνολικά ότι έχουν καλύτερη υγεία.
Όπως ανέφερε η Κουίβα Τούχιγκ-Μπένετ από την Ιατρική Σχολή Norwich του Πανεπιστημίου της East Anglia, κύρια συγγραφέας της μελέτης, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Environmental Research», «το να περνάμε χρόνο στη φύση σίγουρα μας κάνει να νιώθουμε υγιέστεροι, ωστόσο μέχρι σήμερα δεν ήταν πλήρως κατανοητή η μακροπρόθεσμη επίδραση που έχει στην υγεία η επαφή με το πράσινο. Συγκεντρώσαμε στοιχεία από περισσότερες από 140 μελέτες, οι οποίες περιελάμβαναν πάνω από 290 εκατομμύρια άτομα, για να δούμε αν πραγματικά η φύση δίνει «ώθηση» στην υγεία».
Ευεργετική η «δασοθεραπεία»
Η ερευνητική ομάδα μελέτησε στοιχεία από 20 χώρες, συμπεριλαμβανομένων της Βρετανίας, των ΗΠΑ, της Ισπανίας, της Γαλλίας, της Γερμανίας, της Αυστραλίας και της Ιαπωνίας – σε αυτή την τελευταία το «Shinrin yoku» ή αλλιώς η «δασοθεραπεία» αποτελεί πολύ δημοφιλή πρακτική.
Ως χώρος πρασίνου ορίστηκε τόσο ο ανοιχτός χώρος με φυσική βλάστηση όσο και οι αστικοί χώροι πρασίνου όπως τα πάρκα. «Ανακαλύψαμε ότι το να περνά κάποιος χρόνο σε χώρους πρασίνου ή το να ζει κοντά στη φύση συνδέεται με πολλαπλά, διαφορετικά και σημαντικά οφέλη για την υγεία. Η επαφή με τη φύση μειώνει τον κίνδυνο για διαβήτη τύπου 2, για καρδιαγγειακά νοσήματα, πρόωρο θάνατο, πρόωρη γέννα, ενώ αυξάνει και τη διάρκεια και ποιότητα του νυχτερινού ύπνου. Συγχρόνως τα άτομα που ζουν κοντά στη φύση εμφανίζουν επίσης μειωμένη διαστολική αρτηριακή πίεση, καρδιακό παλμό και στρες. Είναι αξιοσημείωτο ότι ένα από τα άκρως ενδιαφέροντα ευρήματά μας ήταν πως η επαφή με τη φύση μειώνει σημαντικά τα επίπεδα κορτιζόλης στο σάλιο – πρόκειται για έναν από τους κύριους δείκτες στρες» σημείωσε η κυρία Τούχιγκ-Μπένετ.
Η ερευνήτρια προσέθεσε ότι στην Ιαπωνία η «δασοθεραπεία» είναι πολύ δημοφιλής – πολλοί άνθρωποι περνούν χρόνο στο δάσος ως μια μορφή θεραπείας. «Η μελέτη μας δείχνει ότι οι Ιάπωνες μάλλον ξέρουν τι κάνουν!».
Η ρίζα του… καλού
Σύμφωνα με τους ερευνητές, «παρότι εξετάσαμε πολύ μεγάλο όγκο μελετών σχετικά με τη σύνδεση μεταξύ χώρων πρασίνου και υγείας, δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς προκαλεί αυτή τη σύνδεση. Είναι πιθανό ότι τα άτομα που ζουν κοντά στη φύση έχουν περισσότερες ευκαιρίες για φυσική δραστηριότητα αλλά και για ανάπτυξη κοινωνικών σχέσεων. Παράλληλα, η έκθεση σε πληθώρα διαφορετικών βακτηρίων τα οποία εντοπίζονται στη φύση μπορεί να έχει σημαντικά οφέλη για το ανοσοποιητικό σύστημα, μειώνοντας τις φλεγμονές».
Οι επιστήμονες που διεξήγαγαν τη νέα τεράστια μετα-ανάλυση ελπίζουν ότι τα ευρήματά τους θα ωθήσουν τους γιατρούς να συνταγογραφούν περισσότερη… επαφή με τη φύση στους ασθενείς τους (και ίσως έτσι τελικώς και λιγότερα φάρμακα). Ελπίζουν παράλληλα ότι θα ωθήσουν και τις αρμόδιες αρχές να δημιουργούν περισσότερους χώρους πρασίνου στις τσιμεντουπόλεις, αφού αποδεικνύεται περίτρανα ότι το «πράσινο φάρμακο» είναι το καλύτερο φάρμακο.
Όπως υποσχεθήκαμε στο τελευταίο μας άρθρο «Ταξίδι στο Ναύπλιο, μέρος α’» θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας στο Ναύπλιο με μια βουτιά στο Τολό και την ιστορία του, επίσκεψη στο Λαογραφικό Μουσείο και το Μουσείο Παιδικής Ηλικίας και συζήτηση με την κ. Ιωάννα Παπαντωνίου, ιδρύτρια του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος, γαλακτομπούρεκο και ψωμί από τον φούρνο Κωστόπουλο, μια μοναχική ανάβαση στο φρούριο της Ακροναυπλίας, ένα υπέροχο γεύμα με κρεατικά στον Στάβλο και η γλυκιά ιστορία του ιδιοκτήτη του κ. Νίκου, παγωτό από τον Κουστένη, κουβέντα με τη Δήμητρα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Ιππολύτη, πρωινό στο ξενοδοχείο και μια επίσκεψη στην Ιερά Μονή Παναγίας Κατακεκρυμμένης-Πορτοκαλούσας Άργους πριν την επιστροφή μας στην Αθήνα.
Μια βουτιά στο Τολό
Το δεύτερο μέρος του ταξιδιωτικού αφιερώματος στο Ναύπλιο θα το ξεκινήσουμε με μια βουτιά στη θάλασσα του Τολού, έτσι για να δροσιστούμε λιγάκι! Το Τολό είναι ένα παραθαλάσσιο χωριό σε μικρή απόσταση από το Ναύπλιο, χτισμένο πολύ κοντά στη θάλασσα. Όπως διαβάσαμε, στοιχεία για τον κόλπο του Τολού αναφέρονται ήδη από τον Όμηρο. Το σημερινό Τολό οικοδομήθηκε κοντά στα ερείπια της αρχαίας πόλης. Η περιοχή πέρασε από φράγκικη, βενετική και οθωμανική κατοχή, ενώ το λιμάνι τον 17ο αι. χρησίμευσε ως ορμητήριο της εκστρατείας των Βενετών εναντίον του Τουρκοκρατούμενου Ναυπλίου, μιας και ήταν το πιο ασφαλές λιμάνι της περιοχής.
Το Τολό έχει αντίκρυ τρία νησάκια, το Κορωνήσι, τη Ρόμβη και το Δασκαλιό. Την περίοδο της Τουρκοκρατίας στο Δασκαλιό λειτούργησε κρυφό δασκαλείο στο οποίο μάθαιναν στα παιδιά τη γλώσσα και την ιστορία μας. Αργότερα στο Τολό παραχωρήθηκε γη σε πρόσφυγες από την Κρήτη, οι οποίοι στράφηκαν προς τη θάλασσα και δημιούργησαν ένα μικρό ψαράδικο χωριό. Το χωριό αυτό το 1916 έγινε η κοινότητα Τολού. Στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στο Τολό εγκαταστάθηκε Ναυαρχείο του γερμανικού και ιταλικού στόλου και οι κάτοικοι υπέφεραν πολύ. Από τα μέσα του 20ου αι. το Τολό μετατράπηκε σε ένα διαρκώς εξελισσόμενο τουριστικό θέρετρο.
Ο Ρούπερτ σε νέες θαλασσινές περιπέτειες!Η αμμώδης παραλία του Τολού, με συννεφιασμένο καιρό, ό,τι πρέπει για να ξαπλώσουμε χωρίς φόβο να καούμε απ’ τον ήλιο!
Στην αμμώδη παραλία του Τολού μας περίμενε μια θάλασσα ζεστή, χωρίς πέτρες, με καθαρό νερό, κατάλληλη για οικογένειες μιας και είναι ρηχή για αρκετά μέτρα ώστε να μπορούν να παίζουν τα παιδιά. Μπορεί κανείς να απλώσει την πετσέτα του στην άμμο, αλλά υπάρχει και οργανωμένος χώρος με ξαπλώστρες και ομπρέλες. Τριγύρω υπάρχουν μαγαζιά για καφέ και φαγητό. Απολαύσαμε το μπάνιο μας, ξαπλώσαμε στις πετσέτες μας και οργανώσαμε το υπόλοιπο της ημέρας μας…
Χαιρετώντας μέσα από τα κυματάκια…
Επίσκεψη στο Λαογραφικό Μουσείο Ναυπλίου
Αφού κάναμε το μπάνιο μας στη θάλασσα γυρίσαμε στο ξενοδοχείο Ιππολύτη του ομίλου Neoklasiki Group που μας φιλοξενούσε και ετοιμαστήκαμε για μια ακόμα περιήγηση στην πόλη, η οποία θέλαμε να είναι μουσειακή. Έτσι, επιλέξαμε να επισκεφθούμε το Λαογραφικό Μουσείο και το Μουσείο Παιδικής Ηλικίας, τα οποία ανήκουν στο Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα (ΠΛΙ).
Το Λαογραφικό Μουσείο του Ναυπλίου βρίσκεται σε ένα δρομάκι της παλιάς πόλης του Ναυπλίου. Όπως διαβάσαμε σε πληροφοριακή πινακίδα στην έκθεση του Λαογραφικού Μουσείου, οι συλλογές του περιλαμβάνουν γύρω στα 27.000 αντικείμενα, κυρίως ελληνικές τοπικές φορεσιές και τμήματά τους, αλλά και αντικείμενα τέχνης, θεάτρου και χειροτεχνίας. Στην έκθεση παρουσιάζονται «σε μια τολμηρή ελεύθερη εγκατάσταση» η οποία έχει στόχο να τονίσει την πολυμορφία της συλλεκτικής φιλοσοφίας του ιδρύματος.
Το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα «Βασίλειος Παπαντωνίου» διαβάσαμε πως ιδρύθηκε το 1974 με έδρα το Ναύπλιο. Στόχος του είναι η διάσωση, η μελέτη και η προβολή του νεότερου ελληνικού πολιτισμού.
Η μόνιμη έκθεση εκτείνεται στο ισόγειο και στους δύο ορόφους του κτιρίου. Ο τίτλος της είναι «Συλλογές: ταξίδι στον χώρο και στον χρόνο». Στο ισόγειο βρίσκεται και το πωλητήριο του μουσείου. Όπως ανεβαίναμε τη σκάλα για την μόνιμη έκθεση, είδαμε μια κατασκευή με τους συντελεστές του μουσείου, κάτι που μας άρεσε πολύ μιας και έκανε τους ανθρώπους εμφανές μέρος της μουσειακής εμπειρίας και αντανακλούσε το οικογενειακό κλίμα που είμαστε σίγουροι πως χαρακτηρίζει το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα.
Στην αρχή της έκθεσης στο ισόγειο του μουσείου.Νυφικό φόρεμα του 1870.Η κατασκευή με τους συντελεστές του μουσείου, τον ανθρώπινο παράγοντα πίσω από την έκθεση που επισκεφθήκαμε.
Στην μόνιμη έκθεση του Λαογραφικού Μουσείου είδαμε να αναπαριστώνται στιγμές της ιστορίας μας -από τον 19ο έως τον 21ο αι.- με ζωντανό και τολμηρό τρόπο, με κούκλες ντυμένες με φορεσιές και ρούχα της εποχής και δωμάτια επιπλωμένα με παλιά έπιπλα.
Στον πρώτο όροφο του Λαογραφικού Μουσείου…Αναμνηστικό μαντήλι με τον ήρωα Μάρκο Μπότσαρη από τη Σύρο.Κούκλες με ελληνικές τοπικές ενδυμασίες.
Στα κείμενα της έκθεσης διαβάσαμε, μεταξύ άλλων, για την ιστορία του Ναυπλίου και τη σημαντική προσωπικότητα του Ιωάννη Καποδίστρια. Είδαμε και τον ίδιο τον Ιωάννη Καποδίστρια να ζωντανεύει μπροστά μας με μια φιγούρα-ομοίωμα τοποθετημένη μέσα σε ένα γραφείο της εποχής εκείνης.
Ο Ιωάννης Καποδίστριας «φιλοξενείται» στον δεύτερο όροφο του Λαογραφικού Μουσείου.Στον δεύτερο όροφο του μουσείου…Ρολόι με φιλελληνικό θέμα του 19ου αι.
Συζήτηση με την κ. Ιωάννα Παπαντωνίου, ιδρύτρια του ΠΛΙ
Στο Λαογραφικό Μουσείο συναντήσαμε την κ. Ιωάννα Παπαντωνίου, ιδρύτρια του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος. Της ζητήσαμε να της κάνουμε μερικές ερωτήσεις για το Μουσείο Παιδικής Ηλικίας το οποίο θα επισκεπτόμασταν μετά και εκείνη μας έκανε την τιμή να δεχθεί.
Η κ. Ιωάννα Παπαντωνίου είναι η ιδρύτρια του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος «Βασίλειος Παπαντωνίου». Το ίδρυμα, όπως και όλο το έργο του ιδρύματος, μας είπε πως έχουν γίνει στη μνήμη του πατέρα της, ο οποίος ήταν ένας από τους ιδρυτές της γνωστής εταιρείας «Κύκνος» με προϊόντα ντομάτας. Η κ. Ιωάννα Παπαντωνίου υπήρξε σκηνογράφος-ενδυματολόγος.
Στην αρχή της έκθεσης του Λαογραφικού Μουσείου.Η κ. Ιωάννα Παπαντωνίου, σε φωτογραφία από την κατασκευή με τους ανθρώπους του ΠΛΙ, η οποία βρίσκεται μέσα στο Λαογραφικό Μουσείο.Η κ. Ιωάννα Παπαντωνίου με τον Κάρολο Κουν το 1975 (πηγή).
Η κυρία Παπαντωνίου μας είπε πως το Μουσείο Παιδικής Ηλικίας είναι το πρώτο στο είδος του στην Ελλάδα και πως έχει πάρει ευρωπαϊκό βραβείο για το «Μουσείο της χρονιάς». Ιδρύθηκε το 1989 και λέγεται «Σταθμός» επειδή βρίσκεται στον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, και συγκεκριμένα στο παλιό μηχανοστάσιο. Ο δήμος παραχώρησε το χώρο στο ΠΛΙ για πολλά χρόνια.
Για ένα χρονικό διάστημα το μουσείο λειτούργησε πολύ καλά, με ποικίλη εκθεματική ύλη, αλλά αργότερα άρχισε να γίνεται εκεί ένα κέντρο ναρκομανών. Έτσι, αναγκάστηκαν να κλείσουν το μουσείο για πολλά χρόνια. Όταν ο δήμαρχος έβαλε μια τάξη στην κατάσταση που επικρατούσε, ανακαίνισε εν μέρει τον χώρο.
Ο Σταμάτης Ζάνος, σταθερός συνεργάτης του ιδρύματος, έκανε μια πρόταση η οποία ήταν πολύ κόντρα στο τί υπήρχε μέσα στο χώρο, αλλά άρεσε στην κ. Παπαντωνίου τόσο πολύ, που τον άφησε να το κάνει. Ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί ο εξωτερικός χώρος, ο οποίος θα είναι ένα είδος λαβύρινθου. Τα παιδιά ως «κατόρθωμα» θα πρέπει να περάσουν τον λαβύρινθο για να μπουν στο μουσείο.
Η κ. Παπαντωνίου μας επισήμανε πως είναι πολύ δύσκολη η επισκευή των βαγονιών, επειδή είχαν βανδαλιστεί τόσο πολύ. Τώρα έχουν καταφέρει να το φέρουν σε μια καλή κατάσταση, και προχωράνε αργά, αλλά σταθερά. Προς το παρόν η έκθεση σταματάει σε ένα ορισμένο σημείο, αλλά μόλις φτιαχτούν τα βαγόνια θα είναι σε όλο τον χώρο.
Η κ. Παπαντωνίου μας είπε ακόμα πως τα παιχνίδια που διαθέτουν είναι 45.000. Μέσα στην έκθεση εκτίθεται ένα μικρό μέρος της συλλογής. Οι συλλογές έχουν δημιουργηθεί σιγά σιγά, με αντικείμενα του ΠΛΙ, αλλά και δωρεές. Τα βαγόνια τα επισκευάζουν πολύ καλά επειδή θέλουν εκεί να είναι η αποθήκη των συλλογών.
Πηγαίνοντας προς το Μουσείο Παιδικής Ηλικίας «Ο Σταθμός»
Η έκθεση που θα δούμε στο Μουσείο Παιδική Ηλικίας είναι μόνο ένα μικρό μέρος που καλύπτει το σκεπτικό της έκθεσης «Παιδιόθεν». Ρωτήσαμε την κ. Παπαντωνίου για τα εκπαιδευτικά προγράμματα για τα οποία φημίζεται το μουσείο και μας είπε πως τα εκπαιδευτικά προγράμματα είναι αυτό που τους «ζούσε», αλλά με την παρούσα κατάσταση της πανδημίας δεν ξέρουν τί θα γίνει. Εκπαιδευτικά προγράμματα έκαναν και στο Λαογραφικό Μουσείο. Για τα εκπαιδευτικά προγράμματα είναι υπεύθυνη η Κασσιανή Πλατή, η οποία κάνει πρωτοποριακά πράγματα. Κάπως έτσι κλείσαμε τη συζήτησή μας -εμείς ευχόμαστε να μπορέσουν σύντομα να λειτουργήσουν ξανά όλα τα πρωτότυπα και ενδιαφέροντα προγράμματα που διαβάσαμε πως κάνει το μουσείο!
Επίσκεψη στο Μουσείο Παιδικής Ηλικίας «Ο Σταθμός»
Συνεχίσαμε τη μουσειακή μας πορεία με κατεύθυνση το Μουσείο Παιδικής Ηλικίας «Ο Σταθμός», για το οποίο μας είχε μιλήσει η κ. Ιωάννα Παπαντωνίου. Φτάνοντας στο χώρο του, στον παλιό σταθμό των τρένων από τα οποία παίρνει και το όνομά του, είδαμε τα βαγόνια τα οποία ετοιμάζονταν για να στεγάσουν τη συλλογή του μουσείου. Μπήκαμε στο μικρό κτίσμα το οποίο φιλοξενεί αυτή τη στιγμή το μουσείο και συναντήσαμε την υπεύθυνή του κ. η οποία μας εξήγησε το σκεπτικό της έκθεσης.
Πηγαίνοντας προς την είσοδο του μουσείου.Η μόνιμη έκθεση ονομάζεται «Παιδιόθεν».
Η έκθεση εκτείνεται σε δύο επίπεδα, τον κάτω όροφο και έναν μικρότερο πρώτο όροφο-μπαλκόνι. Τα εκθέματα είναι τοποθετημένα σε προθήκες στους τοίχους, ενώ υπάρχουν και διάφορα αντικείμενα κρεμασμένα από το ταβάνι. Η έκθεση βασίζεται στη συλλογή του Πελοποννησιακού Λαογραφικού Ιδρύματος, η οποία περιλαμβάνει παιδικά παιχνίδια και αντικείμενα και των δύο φύλων -ενδυμασίες, αντικείμενα σχετικά με τη διατροφή και την υγιεινή, σχολικά είδη κ.α.-, αντικείμενα σχετικά με την εθιμική πλαισίωση σταθμών στη ζωή των παιδιών όπως η γέννηση και η βάφτιση, καθώς και τη συμμετοχή των παιδιών στην κοινωνική ζωή αγροτικών κυρίως κοινοτήτων, αλλά και αντικείμενα λαϊκού θεάτρου όπως ο Καραγκιόζης και το κουκλοθέατρο.
Οι προθήκες με τα εκθέματα βρίσκονται περιμετρικά της αίθουσας.Χαρταετοί και κατασκευές κρέμονται από το ταβάνι.
Στον πάνω όροφο υπάρχει η συλλογή με παιχνίδια δύο κοριτσίων, της Ρένας και της Μαρίας-Ρόζας, οι οποίες γεννήθηκαν το 1938 και το 1948 αντίστοιχα. Σύμφωνα με τα εκθεσιακά κείμενα τα παιχνίδια τους δείχνουν τις προτιμήσεις των κοριτσιών της εποχής. Ο πάνω όροφος είναι επομένως μια γυναικεία υπόθεση!
Το θέμα της προσθήκης του πάνω ορόφου είναι τα παιχνίδια δύο κοριτσιών.Ο πάνω όροφος είναι ένα μπαλκόνι που βλέπει προς την υπόλοιπη έκθεση.
Η έκθεση είναι φτιαγμένη με μια σύγχρονη μουσειολογική προσέγγιση, η οποία δίνει μεγάλη έμφαση στα μουσειοπαιδαγωγικά προγράμματα. Για το λόγο αυτό το κεντρικό μέρος του κτίσματος περιλαμβάνει μικρά καθίσματα για τα παιδιά. Τα κείμενα της έκθεσης είναι τυπωμένα σε λοξές επιφάνειες οι οποίες παραπέμπουν σε κύβους τοποθετημένους ο ένας πάνω στον άλλον, δημιουργώντας μια παιδική και παιχνιδιάρικη ατμόσφαιρα. Η έκθεση χρησιμοποιεί την τεχνολογία, έχοντας όλες τις λεζάντες των εκθεμάτων σε ψηφιακή μορφή, σε τάμπλετ τα οποία μπορεί να περιεργαστεί ο επισκέπτης.
Στον κεντρικό χώρο γίνονται τα μουσειοπαιδαγωγικά προγράμματα.Τα κείμενα της έκθεσης είναι τυπωμένα πάνω σε μια κατασκευή που θυμίζει στιβαγμένους κύβους.Όλες οι λεζάντες της έκθεσης είναι ψηφιοποιημένες και μπορεί κανείς να πλοηγηθεί σε αυτές μέσω τάμπλετ που υπάρχουν μόνιμα δίπλα στις προθήκες.
Για γλυκό στον φούρνο Κωστόπουλου
Mε όλα αυτά τα ωραία που είδαμε μας άνοιξε κάπως η όρεξη… Αλλά πρώτου πάμε κάπου για να φάμε θελήσαμε να βρούμε κάτι αναμνηστικό για την Αθήνα. Και επειδή είμαστε ως γνωστόν γλυκατζήδες, αποφασίσαμε να κατευθυνθούμε προς έναν φούρνο, για τον οποίον είχαμε ακούσει πως φτιάχνει φανταστικό γαλακτομπούρεκο!
Στο δρόμο προς τον φούρνο οι δρόμοι μας διασταυρώθηκαν με άμαξες…
Ο φούρνος προς τον οποίον κατευθυνθήκαμε ήταν ο οικογενειακός φούρνος Κωστόπουλου, με παράδοση από το 1978, λίγο έξω από την παλιά πόλη του Ναυπλίου. Στο χώρο που επισκεφθήκαμε βρίσκεται το πρατήριο, ενώ το κεντρικό κατάστημα βρίσκεται εδώ και σαράντα χρόνια στο κοντινό χωριό Αδάμι Αργολίδας. Από εκεί παίρνει και το όνομά του “Adami”. Η οικογένεια, τέσσερα αδέρφια και η μαμά, όπως μας είπαν, φτιάχνει τα πάντα μόνη της. Μας κέρασαν ένα ταψάκι γαλακτομπούρεκο και ένα μεγάλο ζυμωτό ψωμί, και τους ευχαριστούμε πολύ!
Το γαλακτομπούρεκο του φούρνου ΚωστόπουλουΕκτός από γαλακτομπούρεκο βρήκαμε και τσιζκέικ, κι άλλα πολλά…Τα δωράκια μας, γαλακτομπούρεκο και ψωμί λαδιού, οι σπεσιαλιτέ του φούρνου!
Μια μοναχική ανάβαση στο φρούριο
Αφού πήραμε τα δωράκια μας από το φούρνο, ο Γιώργος ήθελε να ανέβει προς το κάστρο, αλλά η Ελίζα ήταν κουρασμένη. Οπότε, κάθισε σε ένα παγκάκι και απόλαυσε το σούρουπο. Ο Γιώργος έκανε μια μικρή μοναχική ανάβαση, και όταν γύρισε της αφηγήθηκε τα εξής:
Αποφάσισα να συνδυάσω την όμορφη θέα με τη σωματική άσκηση ώστε να κάψω και θερμίδες και να ανοίξει και η όρεξη! Άρχισα να ανεβαίνω από την πινακίδα που λέει προς φρούριο Παλαμιδίου και όσο ανέβαινα η θέα γινόταν όλο και πιο όμορφη! Συνάντησα άλλους να ανεβαίνουν, άλλους να κατεβαίνουν και άλλους να κάνουν γυμναστική ανεβοκατεβαίνοντας με πιο έντονο ρυθμό και αθλητικά ρούχα. Όταν έφθασα πάνω πήρα μια βαθιά ανάσα, απόλαυσα τη θέα και κατέβηκα με κάποιες θερμίδες μείον, τις οποίες θα αναπλήρωνα με τα ωραία φαγητά του Στάβλου, της ταβέρνας στην οποία θα πηγαίναμε μετά. Η ανάβαση δεν ήταν κάτι δύσκολο, σιγά σιγά τα ανεβαίνεις ακόμα και με μέτρια φυσική κατάσταση, οπότε την προτείνουμε σε κάθε επισκέπτη!
Για κρεατικά στο Στάβλο και η ιστορία του πιο γλυκού εξώδικου
Έχοντας πλέον βραδιάσει, κατευθυνθήκαμε προς μια ταβέρνα, η οποία φημίζεται για τα κρέατά της, και ειδικά την προβατίνα και τις σούβλες της. Πρόκειται για τον Στάβλο, μια θρακοταβέρνα ιδανική για παρέες, αλλά και οικογένειες, σε ένα ήσυχο και καθαρό περιβάλλον, με πραγματικά πεντανόστιμο φαγητό. Καθίσαμε στο τραπέζι μας και συζητήσαμε με τον ιδιοκτήτη κ. Νίκο, ο οποίος μας αφηγήθηκε την ιστορία του.
Πηγαίνοντας προς τον Στάβλο, λίγο έξω από την παλιά πόλη του Ναυπλίου.
Μας είπε πως όλα ξεκίνησαν από ένα εξώδικο. Αλλά ας το πάρουμε από την αρχή… Με τη γυναίκα του είναι ένα ζευγάρι που ήρθε από την Αθήνα, κάνοντας αποκέντρωση, επειδή τους δόθηκε η δυνατότητα να έχουν μια εργασία εκτός της Αθήνας. Ήρθαν στο Ναύπλιο για να έχουν μια καλύτερη ποιότητα ζωής οι ίδιοι και τα τρία παιδιά τους. Ο κ. Νίκος μας είπε πως το χόμπι τους ήταν να καλούν κόσμο, να ψήνουν και να περνάνε όμορφα. Δεν είχαν τη δυνατότητα να βγαίνουν έξω όταν φιλοξενούσαν κόσμο, κι έτσι έκαναν μπάρμπεκιου στο σπίτι. Πάνω απ’ όλα τους άρεσε η καλή παρέα.
Την πρώτη μας μέρα στο Ναύπλιο συζητήσαμε με τον κ. Νίκο, γίναμε φίλοι και φάγαμε παϊδάκια προβατίνας. Μας κάλεσε να έρθουμε ξανά την επόμενη μέρα για πλήρες γεύμα και δεχθήκαμε με χαρά!Παϊδάκια προβατίναςΣπιτικό τζατζίκι
Είχαν, που λέτε, μια γειτόνισσα, η οποία ενοχλούνταν από τον καπνό του μπάρμπεκιου. Τους έστειλε λοιπόν ένα εξώδικο, το οποίο ο κ. Νίκος έχει σε κορνίζα στο μαγαζί του, μιας και ήταν η αφορμή να κάνει αυτό που αγαπούσε επάγγελμα. Άκουσε από έναν φίλο του πως ήταν διαθέσιμος ο συγκεκριμένος χώρος, αλλά στην αρχή δεν το πήρε στα σοβαρά, καθώς δεν ήξερε από επαγγελματική κουζίνα. Η γυναίκα του όμως τον έπεισε να κάνουν το βήμα αυτό. Ένα βήμα στο άγνωστο… Για να μπορούν να πουν στα παιδιά τους ότι τουλάχιστον προσπάθησαν.
Η κορνίζα με το πιο «γλυκό» εξώδικο!
Το μαγαζί μετράει πλέον πέντε χρόνια, με πάρα πολλά όνειρα, πάρα πολύ μεράκι, πάρα πολλή αγάπη. Το μόνο που είχαν ως δεδομένο ήταν τί θέλουν οι ίδιοι ως πελάτες και πώς τους άρεσε να τους εξυπηρετούν και να τους προσεγγίζουν. Είχαν, όπως ανέφερε ο κ. Νίκος, το ένστικτο του ερασιτέχνη. Τον πρώτο χρόνο είχαν χρέη να ξεχρεώσουν, τον δεύτερο έφτιαξαν την επαγγελματική κουζίνα, τον τρίτον έφτιαξαν τον εξωτερικό χώρο, και σήμερα το μαγαζί είναι πραγματικά υπέροχο.
Στην αυλή του Στάβλου.
Είχαν ένα όνειρο, να φέρουν το χωριό στην πόλη, παϊδάκια στα κάρβουνα μέσα στο Ναύπλιο. Ήθελαν να τρως πολύ καλό και ποιοτικό κρέας, σωστά ψημένο, και ταυτόχρονα το μαγαζί να είναι καθαρό, σύγχρονο και ελκυστικό. Έκαναν το χόμπι τους δουλειά και τα κατάφεραν… Εμείς δοκιμάσαμε διάφορα και ήταν όλα πεντανόστιμα!
Η θράκα ετοιμάζεται!Κοντοσούβλι και κοκορέτσι.
Ο κ. Νίκος μας είπε πως ο χαρακτήρας του μαγαζιού του είναι να είναι μια ανακάλυψη λίγο έξω από την παλιά πόλη… Ένα κρυφό διαμαντάκι, προσθέσαμε εμείς! Γι’ αυτό το λόγο δεν κάνει πολλές διαφημίσεις. Ο κόσμος το ανακαλύπτει και το αγαπάει πολύ! Κι εμείς το αγαπήσαμε και γίναμε και φίλοι με τον κ. Νίκο! Τον ευχαριστούμε πολύ για το απολαυστικό γεύμα μας.
Στην υγειά σας!Σαλάτα με σύκο και ψητό μανούρι.Τοπικό τυροπιτάρι με φέτα και αφράτο ζυμάρι.Φέτα με φύλλο κρούστας και μέλι.Κοντοσούβλι χοιρινό.Χοιρινή μπριζόλα.
Για τελείωμα του ωραίου μας γεύματος φάγαμε δροσιστικό καρπούζι, αποχαιρετήσαμε τον νέο μας φίλο και κατευθυνθήκαμε πίσω προς την παλιά πόλη για τί άλλο; Ένα γλυκάκι για το κλείσιμο της ημέρας!
Γυρίζοντας προς την παλιά πόλη του Ναυπλίου, με σημείο προσανατολισμού το κάστρο!Κάνοντας τη βραδινή μας βόλτα συναντήσαμε πάπιες……και γίναμε και μ’ αυτές φίλοι!
Παγωτό από τον Κουστένη
Χωθήκαμε στα στενάκια της παλιάς πόλης και φτάσαμε στο κατάστημα παγωτού «Κουστένης». Το κατάστημα βρίσκεται από το 1980 στο Ναύπλιο και στο συγκεκριμένο σημείο από το 2001. Είναι μια οικογενειακή επιχείρηση δύο αδερφών, η οποία είναι ιδιαίτερα αγαπητή στο Ναύπλιο! Έχει μάλιστα κατάστημα και στην Αθήνα, όπως μας είπαν. Μας κέρασαν μια ποικιλία γεύσεων παγωτού, από κλασική βανίλια έως κανταΐφι, και ήταν όλες τέλειες!
Ο ένας από τους δύο αδερφούς Κουστένη.Εκτός από παγωτό, στον Κουστένη θα βρει κανείς και γλυκά και κεράσματα.Με ένα κουτί παγωτό για να το απολαύσουμε στο ξενοδοχείο!Παγωτό στο δωμάτιο του ξενοδοχείου Ιππολύτη!
Πίσω στο ξενοδοχείο για κουβεντούλα με τη Δήμητρα
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο Ιππολύτη συναντήσαμε στη ρεσεψιόν τη Δήμητρα, η οποία μας μίλησε για τον τουρισμό στο Ναύπλιο. Η Δήμητρα μας είπε πως εργάζεται στο ξενοδοχείο από το 2005, ενώ η καταγωγή της είναι από τη Σπάρτη.
Η Δήμητρα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου Ιππολύτη.
Ρωτήσαμε τη Δήμητρα για τον τουρισμό στο Ναύπλιο και μας είπε πως έχει κόσμο όλο τον χρόνο. Η περισσότερη κίνηση είναι από τον Μάρτιο μέχρι τέλος Οκτωβρίου, αλλά και τον χειμώνα. Υπάρχουν επίσης άνθρωποι από εταιρείες που έρχονται. Φέτος πήγαν κάπως ανάποδα τα πράγματα, σε όλους, αλλά στον τουρισμό περισσότερο απ’ όλα, επειδή ο κόσμος φοβάται να ταξιδέψει. Τα γκρουπ με ηλικιωμένους, οι οποίοι είναι ευπαθής ομάδα, δεν μπορούν να έρθουν.
Πιστοποιητικό από το Υπουργείο Τουρισμού για το ότι στο ξενοδοχείο τηρούνται όλοι οι κανόνες υγιεινής για την προστασία από τον Κοροναϊό.
Η Δήμητρα μας είπε πως στο Ναύπλιο έρχονται και Έλληνες και ξένοι τουρίστες. Από το εξωτερικό έρχονται παρά πολλοί Γάλλοι, Ολλανδοί, Άγγλοι, κάποιοι Ιταλοί, πάρα πολλοί Γερμανοί. Έρχονται και επισκέπτες από Σουηδία, Νορβηγία και άλλες βόρειες χώρες. Έρχονται επίσης πάρα πολλοί τουρίστες από Αμερική, Καναδά και Αυστραλία. Δεν έρχονται πολλοί επισκέπτες από Κίνα, περισσότερο με κρουαζιέρες ή για μονοήμερα. Επίσης δεν έρχονται πολλοί επισκέπτες από Βαλκανικές χώρες. Ευχηθήκαμε στη Δήμητρα και σε όλους τους εργαζόμενους στον τουρισμό να ξεπεραστεί γρήγορα η δύσκολη κατάσταση και να ανακάμψει ο τουρισμός στη χώρα μας, αλλά και παντού, και ανεβήκαμε στο ωραίο μας δωμάτιο για να ξεκουραστούμε για την επόμενη μέρα της επιστροφής στην Αθήνα.
Πρωινό στο ξενοδοχείο Ιππολύτη
Το πρωί απολαύσαμε για άλλη μια φορά το υπέροχο πρωινό του ξενοδοχείου. Οι ευγενικές και εξυπηρετικές υπάλληλοι μας σέρβιραν στα πιάτα μας, τηρώντας όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις, κι εμείς καθίσαμε και πάλι δίπλα στην πισίνα, για να οργανώσουμε την τελευταία μας επίσκεψη και την επιστροφή μας στην Αθήνα. Όσα φάγαμε ήταν για άλλη μια φορά φρέσκα και πεντανόστιμα!
Οι υπάλληλοι μας σέρβιραν από τον μπουφέ φορώντας γάντια και μάσκα.Φρέσκο τηγανόψωμο και μυρωδάτο κέικ στον μπουφέ του ξενοδοχείου.Κουλουράκια και βουτήματα, μια ένα προσθήκη στον μπουφέ!Φρέσκοψημένες πίτες και πίτσες.Σπιτικές μαρμελάδες και πραλίνα για το γιαούρτι ή τα ψωμάκια μας.
Επίσκεψη στην Ιερά Μονή Παναγιάς Κατακεκρυμμένης-Πορτοκαλούσας και συζήτηση με την κ. Ματίνα
Φεύγοντας από το Ναύπλιο και πρώτου επιστρέψουμε στην Αθήνα, θέλαμε οπωσδήποτε να επισκεφθούμε ένα μοναστήρι. Έτσι, επιλέξαμε την Ιερά Μονή Παναγιάς Κατακεκρυμμένης δυτικά της πόλης του Άργους και κατευθυνθήκαμε προς τα εκεί με το αυτοκίνητο.
Η Ιερά Μονή Παναγιάς Κατακεκρυμμένης-ΠορτοκαλούσαςΣτην είσοδο
Όπως διαβάσαμε, η Ιερά Μονή είναι χτισμένη σε έναν απόκρημνο βράχο. Ονομάζεται Κατακεκρυμμένη επειδή μια εικόνα της Παναγίας βρέθηκε στη σπηλιά κάτω από τον ναό. Μια ισχυρή λάμψη οδήγησε τους χριστιανούς στη σπηλιά ή ένας ευσεβής χριστιανός, ύστερα από όνειρο, οδήγησε τους πιστούς στο σημείο αυτό. Η μονή ονομάζεται και Πορτοκαλούσα λόγω ενός παλιού εθίμου, σύμφωνα με το οποίο οι Αργείοι έριχναν πορτοκάλια στα νεόνυμφα ζευγάρια που επισκέπτονταν τη μόνη κατά την πανήγυρή της στα Εισόδια της Θεοτόκου (21 Νεομβρίου).
Η ιστορία της μονής είναι πολύ παλιά. Υπάρχει γραπτή μαρτυρία του 10ου αι. η οποία πληροφορεί για μια γυναικεία μονή της Παναγίας στο Άργος. Η μονή επανιδρύεται το 1700 ως ανδρώα και η δράση της συνεχίζεται μέχρι το 1856 οπότε γίνεται ενοριακός ναός.
Το καμπαναριό του 1907.
Η μονή συνδέεται με πολλά γεγονότα της προεπαναστατικής και μετεπαναστατικής περιόδου. Στη μονή λειτούργησε το πρώτο σχολείο του Άργους το 1798, στο οποίο υπήρξε μαθητής ο Παλαιών Πατρών Γερμανός. Ως σχολείο λειτούργησε και μετά το 1821.
Κατεβαίνοντας προς το κρυφό σχολειό.Αναπαράσταση στο χώρο που βρισκόταν το κρυφό σχολειό της περιόδου 1781-1821 στο υπόγειο της μονής.Ο βράχος στον οποίον βρέθηκε η εικόνα της Παναγίας.
Στη μονή συναντήσαμε την κ. Ματίνα η οποία μας μίλησε με προθυμία για την μονή. Μας είπε πως στη μονή έρχεται μια κυρία η οποία κάνει δωρεάν μαθήματα πλεξίματος στις μαμάδες που φέρνουν τα παιδιά τους στο κατηχητικό, το οποίο βρήκαμε μια πολύ όμορφη ιδέα… Τα παιδιά κάνουν με τον μοναχό Ιωσήφ ζωγραφική, μιας και είναι αγιογράφος.
Η κ. Ματίνα μας έδειξε την θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που βρέθηκε στο βράχο και την έχει χτυπήσει κεραυνός στο πρόσωπο.
Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που βρέθηκε στο βράχο και την έχει χτυπήσει κεραυνός στο πρόσωπο.
Η κ. Ματίνα μας είπε πως έρχεται πολύς κόσμος στο μοναστήρι και πως κάνουν και λειτουργίες και βαφτίσεις, μνημόσυνα, τα πάντα. Οι άνθρωποι έρχονται από το Άργος και το Ναύπλιο, αλλά και από την Αθήνα.
Δημιουργία του πάτερ Ιωσήφ με θέμα την Αποκάλυψη.
Έπειτα η κ. Ματίνα μας έδειξε τα λείψανα των αγίων, του Αγίου Χαραλάμπους, του Αγίου Παντελεήμονος και το πόδι του Αγίου Αθανασίου. Επίσης, μας έδειξε ένα διακοσμητικό δέντρο, τάμα μια γυναίκας από την Αθήνα, η οποία είχε καρκίνο και έγινε καλά με τη βοήθεια της Παναγίας.
Τα λείψανα των ΑγίωνΈνα δεντράκι τάμα μιας γυναίκας που θεραπεύτηκε από τον καρκίνο.
Στη συνέχεια η κ. Ματίνα μας ανέφερε το έθιμο να φέρνουν και να ρίχνουν πορτοκάλια στη γιορτή της μονής στις 21 Νεομβρίου. Μας κάλεσε να έρθουμε κι εμείς, και με πολύ αγάπη την αποχαιρετήσαμε και πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Οι νέοι μας φίλοι, τα σκυλάκια της μονής!Η μονή έχει και έναν παπαγάλο!Η θέα από τον υπαίθριο χώρο της μονής.
Κάπως έτσι θα κλείσουμε το ταξίδι μας αυτό… Επόμενη στάση, η Αίγινα! Μείνετε συντονισμένοι!
