Εκείνο το χάρτινο καραβάκι που έχεις στο κομοδίνο σου, σου θυμίζει τα ταξίδια που ήθελες να κάνεις και δεν έκανες. Τα λιμάνια εκείνα που αποζητούσες, αλλά επέλεξες να μην αποβιβαστείς.
Φοβήθηκες το άγνωστο, το τι θα συναντήσεις. Τους επιβάτες που σε επισκέφτηκαν. Κάτι σου πήραν, κάτι σου άφησαν. Τη σωσίβια λέμβο σου, που δεν χρησιμοποίησες όταν χρειάστηκε. Τις φουρτούνες και τις τρικυμίες που συνάντησες στη διαδρομή. Τα όνειρα εκείνα, που ναυάγησαν χωρίς επιστροφή. Τον ούριο άνεμο που άδικα περίμενες στην πορεία της ζωής.
Εκείνο το χάρτινο καραβάκι, σε ταξιδεύει σε οάσεις, σε μέρη μακρινά! Είναι η πίστη σου! Είναι η ελπίδα σου! Είναι το μέσο διαφυγής σου!
Εκείνο το χάρτινο καραβάκι που έχεις στο κομοδίνο σου ή ίσως… μέσα τη ψυχή σου…
Οι τεταμένες σχέσεις ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν αποτελούν έναν διαχρονικό παράγοντα ανασφάλειας για την Ασία. Η ραγδαία κλιμάκωση που καταγράφεται τους τελευταίους μήνες, όμως, φαίνεται να οδηγεί τις δύο χώρες σε αχαρτογράφητα νερά. Ο βασικός καταλύτης για αυτή την ένταση είναι η προσπάθεια της κεντρικής Ινδικής κυβέρνησης να θέσει την περιοχή του Κασμίρ υπό τον έλεγχό της. Μέχρι πρόσφατα, το Κασμίρ λειτουργούσε υπό ένα ειδικό καθεστώς, διατηρώντας σχετική αυτονομία για δεκαετίες. Η εξαίρεση αυτή συνδεόταν με το γεγονός ότι το Κασμίρ αποτελεί την μοναδική Ινδική περιοχή όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού ασπάζεται το Ισλάμ, και διασφαλιζόταν μέσω του Άρθρου 370 του Ινδικού Συντάγματος. Η επανεκλεγείσα κυβέρνηση του BJP υπό τον Πρωθυπουργό Narendra Modi κατάργησε το Άρθρο 370, οδηγώντας στο ξέσπασμα νέων βίαιων συγκρούσεων. Αν αναλογιστεί κανείς τη συνολική εικόνα, η κατάσταση στο Κασμίρ δεν διαφέρει πολύ από τις αντίστοιχες συγκρούσεις στο Χονγκ Κονγκ που απασχολούν τη διεθνή επικαιρότητα.
Ο θρησκευτικός εθνικισμός του Modi
Στις εθνικές εκλογές του Μαΐου, ο Πρωθυπουργός Modi και το κυβερνόν BJP κατάφεραν να εξασφαλίσουν μία εντυπωσιακή νίκη. Ξεχνώντας την πρώτη του προεκλογική εκστρατεία, όταν η οικονομική ανάπτυξη αποτελούσε το βασικό πρόταγμα, ο Modi δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει μία σκληρή ρητορική όχι μόνο κατά του Πακιστάν, αλλά ακόμα και των Μουσουλμάνων πολιτών της Ινδίας. Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν καθόλου παράξενη για όσους γνώριζαν την προηγούμενη ιστορία του ίδιου του Modi και του κόμματος BJP. Το BJP είναι ουσιαστικά ο πολιτικός βραχίονας της Ινδουιστικής οργάνωσης RSS, η οποία προωθεί τον θρησκευτικό εθνικισμό. Δημοσίως, ο Modi είναι υπερήφανο μέλος της RSS- άλλα μέλη της οποίας έχουν πολλάκις κατηγορηθεί για βίαιες επιθέσεις, ή και δολοφονίες, Ινδών Μουσουλμάνων.
Εντός αυτού του πλαισίου, η επιθυμία της κυβέρνησης του BJP να ελέγξει το Κασμίρ ευθυγραμμίζεται απόλυτα με τη συνολική πολιτική της, η οποία περιλαμβάνει και την αλλαγή παραδοσιακών τοπωνυμίων που παραπέμπουν στο Μουσουλμανικό παρελθόν της Ινδίας. Σύμφωνα με τους φόβους πολλών κατοίκων, η Ινδική κυβέρνηση στοχεύει εντέλει να μεταλλάξει τη δημογραφική πραγματικότητα στο Κασμίρ, αναγκάζοντας τους να μεταναστεύσουν. Παρά το γεγονός ότι η στρατηγική «απο-Ισλαμισμού» εντείνεται τα τελευταία χρόνια, προκαλώντας μεταξύ άλλων περαιτέρω τριβές με το Πακιστάν, η διεθνής κοινότητα μοιάζει να αδιαφορεί. Αυτή η απουσία από τα διεθνή μίντια απέχει πολύ από το συνεχιζόμενο ενδιαφέρον που επιδεικνύεται για άλλες παρόμοιες περιπτώσεις. Αντιθέτως, ο Modi θεωρείται ένας από τους πιο λαοφιλείς ηγέτες σε παγκόσμιο επίπεδο, με μία πραγματική στρατιά φανατικών υποστηρικτών. Αυτό δεν σημαίνει ότι η κυβέρνηση Modi δεν έχει φέρει ορισμένες θετικές μεταρρυθμίσεις στην Ινδία. Αξίζει, όμως, να μελετηθεί το αν, για παράδειγμα, κάποια αναπτυξιακά μέτρα μπορούν να αξιοποιηθούν πλήρως όταν ένα κράτος βρίσκεται σε μία αυξανόμενη κατάσταση εσωτερικού αναβρασμού, ενώ παράλληλα αντιμετωπίζει το ενδεχόμενο μίας γενικευμένης εξωτερικής σύγκρουσης.
Το Κασμίρ υπό πολιορκία
Οι πιο πρόσφατες εξελίξεις στο Κασμίρ φανερώνουν τη σκληρή στάση που έχει αποφασίσει να κρατήσει η Ινδική κυβέρνηση. Για εβδομάδες, οι Ινδικές αρχές είχαν διακόψει τη διαδικτυακή και τηλεφωνική πρόσβαση, είχαν κλείσει τα σχολεία και τα τζαμιά, ενώ οι διεθνείς οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην περιοχή έχουν καταγράψει πολυάριθμες καταγγελίες για την ασύμμετρη αντίδραση των αρχών έναντι των διαδηλωτών. Η καταπάτηση δικαιωμάτων δεν αποτελεί νέο φαινόμενο στο Κασμίρ. Σύμφωνα με μία πρόσφατη έκθεση του ΟΗΕ, τόσο οι Ινδικές αρχές, όσο και οι Πακιστανικές, τείνουν να παραβλέπουν ακόμα και βασικά κεκτημένα, με την παράτυπη κράτηση πολιτών και τη χρήση στρατιωτικών πυρών κατά αμάχων να συνιστούν συνήθεις πρακτικές. Πέραν αυτού, οι σχέσεις μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν- δύο πυρηνικών δυνάμεων- βρίσκονται στο χειρότερο επίπεδο μετά από αρκετά χρόνια. Και μέχρι στιγμής, καμία άλλη διεθνής δύναμη δεν εμφανίζεται διατεθειμένη να μεσολαβήσει υπέρ της αποκλιμάκωσης. Αν και δεν είναι η πρώτη φορά που τα δύο κράτη έφτασαν κοντά στην πυρηνική απειλή, οι σημερινές πολιτικές συγκυρίες δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αισιοδοξία.
Το τρίγωνο του φόβου
Πιο ανησυχητικά, η ευρύτερη ζώνη που βρίσκεται το Κασμίρ είναι στρατηγικής σημασίας όχι μόνο για το Νέο Δελχί και την Ισλαμαμπάντ, αλλά και το Πεκίνο. Ο «Οικονομικός Διάδρομος Κίνας- Πακιστάν», ένα κρίσιμο κομμάτι του σχεδιασμού για τη BRI, περνάει μέσα από τις διαφιλονικούμενες περιοχές στο ευρύτερο Κασμίρ. H Κίνα και το Πακιστάν έχουν καταλήξει σε μία συμφωνία για τον εδαφικό έλεγχο, ωστόσο, η Ινδία έχει στο παρελθόν πολεμήσει και με τα δύο κράτη εξαιτίας των διαφορών τους. Το ενδεχόμενο ενός νέου πολέμου μεταξύ Ινδίας και Κίνας είναι μάλλον μακρινό, εντούτοις, ο διπλωματικός ανταγωνισμός των δύο θα είχε δυσάρεστες συνέπειες, τόσο για την ασφάλεια στην περιοχή, όσο και την παγκόσμια οικονομία.
Η Αντα Καλλιτέρη, είναι πτυχιούχος του Τμήματος Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, Πάντειο Πανεπιστήμιο
new-economy.gr
Τίτλος-υπότιτλοι:new-economy.gr.
Σημαντική σημείωση: Οι απόψεις του κειμένου διαφέρουν (ενδεχομένως σημαντικά) από εκείνες του new-economy.gr και εκφράζουν αποκλειστικά τις απόψεις της συγγραφέως.
H υπομονή είναι αρετή, ακούνε συχνά τους μεγάλους να λένε αλλά δυσκολεύονται να το κάνουν πράξη. Ας το παραδεχτούμε όμως, σε κανέναν μας δεν αρέσει να περιμένει – πόσο μάλλον τα μικρά παιδιά που είναι από τη φύση τους ανυπόμονα, δεν έχουν μάθει ακόμα γιατί η υπομονή είναι σημαντική και ούτε έχουν αναπτύξει τις δεξιότητες εκείνες που χρειάζονται για να το πράξουν με επιτυχία.
Τα μικρά παιδιά ζουν τη στιγμή και θέλουν τα πράγματα “τώρα”, και επειδή δεν έχουν κατακτήσει πλήρως τη γλώσσα ή δεν έχουν την εμπειρία να καταλάβουν γιατί ή πότε τα πράγματα που θέλουν θα καταστούν διαθέσιμα ή πραγματοποιήσιμα, η υπομονή αποτελεί πραγματική πρόκληση. Παρόλα αυτά, η διδασκαλία της είναι σημαντική γιατί θα χρειαστεί τόσο στο σχολείο όσο και στη ζωή γενικότερα!
Τι είναι η υπομονή;
Η υπομονή είναι το ποιοτικό χαρακτηριστικό που φέρνει εσωτερική γαλήνη, και μαζί με την επιμονή, σχεδόν εγγυάται την επιτυχία σε οποιαδήποτε προσπάθεια και αν κάνουμε. Στο αντίθετο άκρο της, βρίσκεται η ανυπομονησία, η οποία συχνά προκαλεί νευρικότητα και απερισκεψία, ή μπορεί να οδηγήσει σε λάθος αποφάσεις ακόμα και στη δυστυχία.
Η υπομονή έχει πολλές πτυχές. Είναι η δύναμη ή η συνήθεια του να υπομένουμε τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες ή τον πόνο, με ηρεμία και θάρρος. Έχει να κάνει με την αυτοκυριαρχία και την ψυχραιμία στην αντιμετώπιση των εμποδίων ή των καθυστερήσεων. Είναι αυτή που μας επιτρέπει να μην είμαστε βιαστικοί και παρορμητικοί. Το να έχουμε υπομονή δεν είναι μόνο επιθυμητό, είναι αναγκαίο για να μπορέσουμε να ευτυχήσουμε και να προσαρμοστούμε με έναν υγιή τρόπο στην κοινωνία!
Η αξία της υπομονής στα παιδιά…
Η υπομονή είναι ένα ιδιαίτερα σημαντικό χαρακτηριστικό στα παιδιά και παίζει μεγάλο ρόλο στη διαδικασία ωρίμανσης. Είναι αυτή που τα βοηθάει να σκέφτονται και να επιλύουν προβλήματα, είναι αυτή που μειώνει την παρορμητικότητα και την ανυπομονησία και παράλληλα ενθαρρύνει τη συναισθηματική ενδυνάμωση του χαρακτήρα τους.
Έρευνες έχουν δείξει πως η ικανότητα ενός παιδιού να ελέγχει τις παρορμήσεις του και να καθυστερεί την άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών του, προβλέπουν σε σημαντικό βαθμό τη σχολική επιτυχία – χωρίς αυτές τις δεξιότητες τα παιδιά δυσκολεύονται να ακούσουν, να παρακολουθήσουν οδηγίες και να μάθουν.
Τα παιδιά θα ανακαλύψουν σύντομα πως σε πολλές περιπτώσεις θα πρέπει να δείχνουν υπομονή – να περιμένουν να ακούσουν το όνομά τους, να παίξουν ένα παιχνίδι, να περιμένουν τη σειρά τους στο πάρκο και μεγαλώνοντας, θα πρέπει να κάνουν υπομονή για να επιτύχουν αυτά που θέλουν και ονειρεύονται.
Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;
Αν και η υπομονή είναι κάτι που βελτιώνεται με τη φυσική ανάπτυξη του παιδιού, οι γονείς παίζουν σημαντικό ρόλο στη διδασκαλία της. Αρχικά, για να βοηθήσουν τα παιδιά να αναπτύξουν την ικανότητα της υπομονής, δε χρειάζεται να τρέχουν σε κάθε τους επιθυμία. Για να αποφύγουν τα παιδιά την προσκόλληση στην άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών και των θέλω τους, χρειάζεται να κατανοήσουν την αξία του να περιμένεις.
Για να συμβεί αυτό, οι γονείς μπορούν να αυξήσουν τον χρόνο μεταξύ του αιτήματος και της παράδοσης του επιθυμητού πράγματος. Μπορούν να χρησιμοποιούν συχνά τη λέξη “περίμενε” έτσι ώστε να αρχίζουν τα παιδιά να κατανοούν τη σημασία της. Για παράδειγμα, “Θα σου κάνω αυτό που ζητάς, αλλά θα χρειαστεί να περιμένεις ένα λεπτό”. Ο χρόνος αναμονής μπορεί σταδιακά να αυξάνει.
Επίσης, οι γονείς μπορούν να χρησιμοποιήσουν ευκαιρίες μέσα από την καθημερινότητα για να διδάξουν την υπομονή, όπως το να περιμένουν το ασανσέρ να έρθει, ή να περιμένουν υπομονετικά στη σειρά του σούπερ μάρκετ, ή στο αμάξι για να φτάσουν στον προορισμό τους κλπ. Η συμπεριφορά των γονιών σε τέτοιες καταστάσεις είναι ιδιαίτερα σημαντική δεδομένου πως λειτουργούν ως πρότυπα για τα παιδιά. Όταν δείχνουν οι ίδιοι υπομονή ακόμα και σε καταστάσεις που νιώθουν εξαντλημένοι από την αναμονή, τα παιδιά παρακολουθούν και μαθαίνουν τη σημασία και την αξία της.
Το χρονόμετρο ή το ρολόι μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά στην κατανόηση του χρόνου και της προσμονής για πράγματα που δεν είναι ακόμη διαθέσιμα. Για παράδειγμα, “Το φαγητό θα είναι έτοιμο σε δέκα λεπτά. Όταν δηλαδή ακούσεις το χρονόμετρο να χτυπάει ή όταν δεις το ρολόι να φτάνει σε αυτό το σημείο”.
Οι γονείς μπορούν να δίνουν τη δυνατότητα επιλογής στα παιδιά για να ενθαρρύνουν την προσμονή στην ικανοποίηση των θέλω τους. Για παράδειγμα, “Μπορείς να έχεις ένα μπισκότο τώρα, ή μπορείς να έχεις δύο μπισκότα αν περιμένεις μέχρι μετά το φαγητό”. Αυτού του τύπου οι επιλογές, θα ενθαρρύνουν τα παιδιά να ελέγχουν τις παρορμήσεις και τις επιθυμίες τους έτσι ώστε να λάβουν μεγαλύτερη ανταμοιβή σε μεταγενέστερο χρόνο – ένα πολύ σημαντικό μάθημα που θα τους ευνοήσει στη μετέπειτα ζωή τους.
Όταν τα παιδιά γίνονται ιδιαίτερα απαιτητικά και ζητούν κάτι να γίνει αμέσως, είναι σημαντικό οι γονείς με ήρεμο τρόπο χωρίς φωνές και εντάσεις, να εξηγήσουν για ποιο λόγο δεν είναι σε θέση να εκπληρώσουν το αίτημά τους άμεσα. Μπορούν να προσφέρουν ή να προτείνουν κάτι στο παιδί για να κάνει στο μεσοδιάστημα, και να εκπληρώσουν το αίτημα την ώρα που είπαν ότι θα το κάνουν επιβραβεύοντας την υπομονετική συμπεριφορά με σκοπό να την ενθαρρύνουν.
Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, οι γονείς μπορούν να τους εξηγήσουν με λόγια την αξία της υπομονής. Να τους βοηθήσουν να κατανοήσουν πως κανένα μεγάλο επίτευγμα δεν δημιουργήθηκε ποτέ ακαριαία. Κάθε μεγάλο επίτευγμα είναι πάντοτε συνάρτηση της υπομονής. Ο υπολογιστής που χρησιμοποιούμε, το αμάξι που οδηγούμε, τα βιβλία που είναι στα ράφια μας και άλλα τόσα, είναι δικό της αποτέλεσμα. Η υπομονή είναι η γέφυρα που συνδέει το όραμα με το τέλος της διαδρομής και χωρίς αυτήν, τίποτα μεγάλο και σπουδαίο δεν μπορεί να επιτευχθεί!
«Η αγάπη είναι μια ψευδαίσθηση», φώναξε η Κέιτ στον καλύτερό της φίλο της Άρμανι. Η Κέιτ είχε ακριβώς την καρδιά της σπασμένη από τον μακροπρόθεσμο εραστή της Charles. Ο Charles και η Kate ήταν ο φθόνος των φίλων τους, ξέρεις αυτά τα ζευγάρια που θα σε κάνουν να αισθάνεσαι ζηλιάρης γιατί δείχνουν πάντα το PDA που ήταν η Kate και ο Charles μέχρι να χωρίσουν περίπου οκτώ μήνες πριν και η Kate αρνήθηκε να προχωρήσει.
Η Armani προσπαθούσε να παρηγορήσει και να ευχαριστήσει την Kate από την καρδιά, αλλά κουράστηκε να δει τον καλύτερό της φίλο να σφουγγίζει και να χάσει καλά πράγματα εξαιτίας ενός άνδρα που έχει προχωρήσει. Μπήκαν σε ένα θερμό επιχείρημα όταν κάλεσε την Kate να έρθει μαζί για ένα πάρτι γενεθλίων ίσως η αγάπη να την βρει, αλλά η Kate είχε προφανώς παραιτηθεί από την αγάπη και πιστεύει ότι είναι απλώς μια ψευδαίσθηση.
Σε έναν κόσμο όπου οι γάμοι συντρίβονται καθημερινά, οι καρδιές σπάνε και τα παιδιά μεγαλώνουν μόνοι γονείς, σας κάνει να αμφισβητήσετε αν η αγάπη υπάρχει πραγματικά και με τους πόνους που πηγαίνουν γύρω σας, υπάρχει η πιθανότητα να πιστεύετε ότι όπως και η Kate η αγάπη είναι μια ψευδαίσθηση.
Σύμφωνα με το wf-lawyers.com, ανακαλύφθηκε ότι το ποσοστό γάμου στις ΗΠΑ είναι 6,8 ανά 1.000 συνολικά πληθυσμούς και το ποσοστό διαζυγίου είναι 3,2 ανά 1.000 που είναι σαν το μισό από εκείνους που παντρεύτηκαν! Είναι συγκλονιστικό πόσο ο ρομαντισμός και η αγάπη ξεφεύγουν μετά από μερικούς μήνες λέγοντας ότι το κάνω. Οι ίδιοι άνθρωποι που ορκίζονται να αγαπούν ο ένας τον άλλον μέσα από παχύ και λεπτό αρχειοθετούνται για διαζύγιο μόλις λίγους μήνες μετά.
Jada και Will Smith
Βλέπουμε πολλή συντριβή γάμων αλλά συγχρόνως πολλοί γάμοι ευδοκιμούν ταυτόχρονα. Ο Barack και ο Michelle Obama θα γιορτάσουν 27 χρόνια τον Οκτώβριο, ο Will και η Jada Smith έχουν παντρευτεί για 22 χρόνια, η Angela Bassett και η Courtney B. Vance έχουν παντρευτεί για 22 χρόνια και οι Beyonce και Jay-Z, ακόμη και με πάνω και κάτω, έχουν δεσμευτεί ο ένας από τον άλλον από τότε που παντρεύτηκαν το 2008.
Μισέλ και Μπαράκ Ομπάμα
Κάθε ένα από αυτά τα ζευγάρια έχει διαφορετικές ιστορίες για να πει, έχουν όλα τα επάνω και τα κάτω τους μερικούς ακόμη πολεμούσαν την απιστία στους συνεργάτες τους, αλλά έσπασαν και βγήκαν δυνατά, η αλήθεια είναι ότι η αγάπη υπάρχει, αλλά οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να κάνουν το έργο.
Δεν σας ζητώ να υπομείνετε έναν συνεργάτη εξαπάτησης ή ενδοοικογενειακή βία, η ψυχική σας υγεία είναι πολύ σημαντική και δεν χρειάζεται να πεθάνετε στο όνομα της αγάπης. Ο λόγος για τον οποίο πολλοί γάμοι συντρίβονται είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι έτοιμοι να βάλουν το έργο, οι άνθρωποι έρχονται με προσδοκίες και όταν οι προσδοκίες τους δεν πληρούνται απλώς θέλουν να πάνε.
Η αγάπη υπάρχει και απαιτεί πολλές θυσίες για να λειτουργήσουν οι σχέσεις.
Βλέπω μαύρο και μπλε. οι σκιές που αντανακλούν σε μένα και στην αρχαία ψυχή μου έχουν λίγα λόγια, αλλά τα λόγια του μίσους και της άγνοιας, και οι λαοί της μη αποδοχής στην άψογη απάντηση στον ουρανοτρόπο ομφαλό. Αν κοιτάω αρκετά μέσα από τοίχους και μέσα από πόρτες και σοκάκια, μπορώ να δω έναν αστυνομικό της κυκλοφορίας που προσπαθεί να ελέγξει την κυκλοφορία σε ένα κουρασμένο κύριο βράδυ, όπου ένας μετρητής μικρών μεθυσμένων ανδρών κάπως προκαλεί κουρτίνες κάτω από τα μάτια του. Αλλά τι λέει; Εκτός από το συνηθισμένο κούνημα και blabbering ότι μόνο το λυκόφως είναι εκεί για να ακούσει για σας. Σχεδόν αυτό είναι το ίδιο με τους ανθρώπους που ψεκάζουν την επιθυμία και την αμαρτία τους σε ένα χρυσό κουτί, το οποίο μόνο όταν βλέπουν στο έντονο φως που αντανακλά μια ακτίνα είναι γεμάτο από αφθονία άνθρακα, με λίγα λουλούδια στο μεταξύ,
Αν μπορούσε να μιλήσει διαχρονικά ή να σκοτώσει τον εφευρέτη του, τον οποίο πιστεύω ότι θα μπορούσε να είναι ένας ταραγμένος γέρος εμπνευσμένος από τα νερά της λίμνης κατά το ηλιοβασίλεμα σε μια πεδιάδα της ερήμου, ίσως δεν θα είχε υποστεί το φθόνο, την εγκατάλειψη , το μίσος, το όνομα, από ανθρώπους που ίσως προσπαθούν να ανοίξουν τα μάτια τους και να τους βάλουν, για έναν λόγο που θα μπορούσε να είναι λίγο άλλος από την αυτο-εντύπωση και τη δημιουργία μιας ενσάρκωσης, που μιλάνε πριν κοιμηθούν και πριν τις εξετάσεις των παιδιών και όταν η εταιρία τους φουσκώνει ή η γραφή τους πηγαίνει από κακό σε χειρότερο. Θα είχε καταστραφεί σε κομμάτια και θα ενεργούσε ως σύμβολο του πλησίον της μαύρης δύναμης και θα γέλασε καθώς αυτό το σώμα θα μεταφερθεί στην κόλαση.
Μια ιστορία από μένα, έτσι για τα καλοκαίρια που αφήσαμε πίσω..
Ήταν ένας Αύγουστος, χρόνια πριν. Τότε, είχα πάει να περάσω τις καλοκαιρινές μου διακοπές στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς. Γραφικό και πανέμορφο πάντα, όχι τόσο «τουριστικό» και πολύχρωμο ούτε και διευρυμένο σαν όπως σήμερα. Έμενα σε ένα μεγάλο δίπατο παλιό αρχοντικό δίπλα στην θάλασσα, κοντά στην άκρη του λιμανιού. Ένας στενός τσιμεντένιος δρόμος με χώριζε από τα νερά της. ‘Έτυχε να δω αυτή την φωτογραφία εκείνου του σπιτιού και τα θυμήθηκα και σας τα λέω αυτά. Να, δείτε το:
Τότε, μπροστά από το σπίτι δεν υπήρχαν αυτά τα πλοιάρια τα πολυεστερικά που βλέπετε στην εικόνα, ούτε ο τόπος έλαμπε τα βράδυα από τα πολυτελή τα φώτα.. Μια λάμπα μοναχά στην άκρη του δρόμου που έριχνε ανεμικό το φως της ένα μικρό γύρο, πολλές οι σκιές και στην θάλασσα απέναντί του, ίσα κανα δυο βαρκούλες, παλιές, από τις ξύλινες. Πιο δίπλα, γεμάτο, όπως ως τα σήμερα, το λιμανάκι του χωριού από τα πολυτελή τα ιστιοφόρα, μεγάλα και μικρότερα, φερμένα απ’ όλο τον κόσμο, που άραζαν στον όρμο μετά από τα μακρινά τους τα ταξίδια.
Από την σιδερένια την καγκελόπορτα του σπιτιού – εκεί στα πλαϊνά του- ξεκίναγε ένα μονοπάτι που στ’ αριστερά του είχε τον κήπο του – θυμάμαι το δέντρο του το πανύψηλο – και οδηγούσε πίσω στα δεξιά του στην αυλή και ακόμη πιο πίσω, ίσα πάνω σε ύψωμα, στην παλιά την στέρνα που μαζεύει το νερό της βροχής για τις ανάγκες του νοικοκυριού και των ανθρώπων του… Στερεμένος ο τόπος από γλυκό νερό.
Τα πρωινά με το που ξύπναγα κι αγνάντευα από το μπαλκόνι την θάλασσα και τον ορίζοντα, κατέβαινα τρέχοντας σ’ αυτήν για την πρώτη βουτιά..Μετά έπινα τον καφέ μου στον κήπο ή πήγαινα στον παλιό τον καφενέ στην πάνω μεριά του μικρού του λιμανιού να τον πιω, αντίκρυ στις εικόνες των διάσημων που είχαν περάσει από κει και σκέπαζαν τους τοίχους του.. Χάζευα συχνά, θυμάμαι, μια του Πήτερ ο Τουλ που μου άρεσε περισσότερο από τους άλλους. Κι ύστερα, γύρναγα στο σπίτι, φορούσα το μαγιώ, ζωνόμουν την ζώνη με το μαχαίρι το ναυτικό και το δίχτυ στην άλλη μεριά, φόραγα τα βατραχοπέδιλα, έβαζα και την μάσκα και χανόμουν με τις ώρες στην θάλασσα να εξερευνήσω τα βράχια της, τους υφάλους και τον βυθό της, να χαζέψω τους αστερίες της και τ’ άλλα της τα ωραία τα πλάσματα, να χαϊδέψω τους κήπους της, να μαζέψω απ’ αυτήν τους αχινούς κι ο, τι άλλο έβρισκα και μ’ άρεσε.. Είναι ο τρόπος μου αυτός που χαίρομαι την θάλασσα, αυτός που εννοώ όταν λέω ¨πάω για μπάνιο». Ακόμη και σήμερα, αναλογικά.
Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, το είχα αλωνίσει εκείνο το λιμανάκι και πιο πέρα στην βραχώδη μύτη της άλλης άκρης, τον απάνεμο κολπίσκο, τον άδειο από τα πλοία. Κρυστάλλινα τα νερά παντού ακόμη και κει που αράζαν’ τα πλοία, πεντακάθαρος ο βυθός της θάλασσας κι όλος από τριζάτη άμμο. Πέρα στον κολπίσκο, που είχε πολύν από τον πλούτο που μ’ άρεσε, είχα ανακαλύψει και μια σπηλιά στον πυθμένα της θάλασσας που σαν έμπαινα σε αυτήν και κολυμπούσα ίσα στο μήκος της, έφτανα μετά από κάμποσο στην ανηφορική έξοδό της κι από κει στα ψηλά του βράχου στην στεριά, στην άλλη άκρη του τόπου από όπου έμενα. Πολλές ήταν οι φορές που από κει γύρναγα πεζή στο σπίτι, αφού πρώτα χαιρόμουν ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο της αεικίνητης κυρά Τασίας, στο κέντρο του μικρού λιμανιού. Κι ύστερα, η μεταμεσημεριάτικη σιέστα, το καφεδάκι τ΄απογεύματα με την παρέα ή με το βιβλίο μου, άντε και μια βόλτα πάνω στα καλντερίμια του χωριού, και τα βράδυα όλοι μαζί, οι της παρέας και με άλλους ξένους και του τόπου, για ποτό και χορό στον κήπο.
Μια τέτοια βραδυά ήταν που στο τελείωμα μιας ακόμη γιομάτης ωραίας μέρας τα έπινα, με μια μεγάλη συντροφιά κάτω στον κήπο. Η νύχτα είχε προχωρήσει, η κουβέντα είχε ανάψει, οι ιστορίες έδιναν και έπαιρναν κι εγώ είχα πιεί περισσότερο από αρκετά…. Δεν ξέρω πως το είπα τότε και ούτε πως τους έπεισα πόσο ωραία θα ήταν να πηγαίναμε νυχτερινή τσάρκα με ένα πλοίο και να κολυμπήσουμε νυχτιάτικα στην θάλασσα. Ας όψονται οι βότκες.. Βέβαια, δεν περίμενα ούτε εγώ, ούτε πιστεύω, οι περισσότεροι από μας οτι θα μπορούσε και να γίνει, μιας κι ούτε πλοίο είχα, και ούτε ήξερα νάχε κανείς στην παρέα. Που όμως, δεν τους ήξερα και καλά ολουνούς κι άλλους, καθόλου. Σαν με ρωτήσαν’ όμως, κανα δυό τους, αν και γινόταν να συμβεί, αν στ’ αλήθεια, θα έμπαινα να κολυμπήσω νύχτα στα νερά, εγώ η κυρά, απάντησα ναι. ‘Όταν λοιπόν αργότερα, μου είπαν οτι είναι η ώρα να φύγουμε για το κολύμπι που έλεγα και οτι το πλοίο ήταν έξω και μας περίμενε, αιφνιδιάστηκα. Τα είχα ήδη αποξεχασμένα, όσα λέγαμε πριν.. Κουβέντες του αέρα πάνω στην μέθη..Αλλά, τις είχα πει. Κι όλοι τους, με περιμέναν’.
Ζαλισμένη από την απρόσμενη εξέλιξη, πήγα και φόρεσα το μαγιό- δεν με έπαιρνε να κάνω κι αλλιώς- και έτσι ανεβήκαμε σε ένα μεγάλο καΐκι που μας περίμενε έξω από τον κήπο και βγήκαμε στη θάλασσα.. Δεν ήξερα τι κι αν θα έκανα. Είπα, στον εαυτόν μου οτι θα το αποφάσιζα τελευταία στιγμή. Και, τους είπα, σαν με ρώτησαν, να πάμε πέρα, στον μικρό τον κολπίσκο με την σπηλιά. Έτσι και έγινε.
Εκεί που άραξε το πλοίο στα βαθειά, παντού βασίλευε η νύχτα κι η στεριά στο πουθενά. Σκοτάδι ολόγυρα, τ’ αστέρια μακρινά πάνω στον ουρανό και το φεγγάρι άφαντο.. Κι η θάλασσα ν΄απλώνεται μαύρη κι ακίνητη. . Απόλυτη η κάλμα. Πολλοί από την παρέα κάνανε πίσω. Θα μέναν’ στο πλοίο. Η αφεντιά μου, τ’ αποφάσισα να πέσω. Τα νερά τα ήξερα από τα πριν και τον βυθό της, επίσης. Άλλως τε, εγώ ήμουνα εκείνη που το είχε ξεκινήσει όλο αυτό. Κοίταξα την μαυρίλα της πάνω ψηλά από το σκαρί και βούτηξα μέσα της..
Το νερό ήταν υπέροχα δροσερό μα, σαν ανέβηκα στην επιφάνεια, την ένοιωσα την θάλασσα βαρειά πως ήταν. Μια περίεργη, παράξενη αίσθηση. Τόσο βαρειά και πυκνόρρευστη σαν να κολυμπούσα σε λάδι.. Μα, την ήξερα νάναι τόσο ανάλαφρη… Τι, στο καλό, αναρωτήθηκα.. Άπλωσα τα χέρια μου, να την νοιώσω να περνάει μες από τα δάχτυλά μου. Και, τότε το είδα.. Αστέρια ξεπήδαγαν’ μες από την κίνησή μου. Ανάμεσα από τα δάχτυλά μου έρεαν αστέρια! Αν ήταν δυνατόν!! Στάθηκα ορθή μέσα της και άρχισα να στριφογυρίζω σαν να χόρευα ένα βαλς, ας πούμε. Ω! Κάθε κίνησή μου διαγραφόταν γύρω της από τα αστέρια της θάλασσας.. Αχνάρια μου αστροφωτισμένα! Μαγεύτηκα!
Κι άρχισα να φωνάζω στους άντρες που κολύμπαγαν πιο κει. .. Κοιτάτε, έχει αστέρια!. Σπέρνω την θάλασσα μ΄ αστέρια!
Και, τους άκουσα να μου απαντούν: Α! ..Πλαγκτόν είναι, πλαγκτόν είναι, δεν είναι τίποτα!
Πλαγκτόν!! Είχα διαβάσει γιαυτό στα βιβλία, μα δεν ήξερα, δεν είχα δει ποτέ μου πόσο πανέμορφα γίνονται τα νερά της θάλασσας σαν ανακινείται! Έφερα τον νου μου στην σπηλιά..Πω πω!! Αν κολύμπαγα κείνη την ώρα μέσα της, θα της πήγαινα τον ουρανό!
Κι ήταν ανάγκη τούτοι να μου το εξηγήσουν επιστημονικά.. Νομίσαν’ ίσως πως φοβόμουν ενώ εγώ ήμουν θαμπωμένη από την ομορφιά!! Αχ! Γιατί δεν μ’ άφηναν λίγο ακόμη να ζήσω στην μαγεία ενός θαύματος; Απογοητεύτηκα .. Άντρες, σου λέει μετά..
Ούτε που ήθελα να ανέβω στο πλοίο. Τόσο υπέροχα ήταν στην θάλασσα! Τώρα, το πως ανέβηκα, αυτό είναι μια πονεμένη ιστορία.. Που με κάνει να γελάω μέχρι τα σήμερα! Ήταν που το καράβι ήταν ψηλό και δεν έφτανα να πιαστώ από τους επάνω, ήταν και που δεν είχα μάθει να ανεβαίνω με σκοινιά, ήταν κι εκείνη η ρημάδα η πρόκα που εξείχε στο ξύλινο το πλευρό του πλοίου..Αυτήν έλαχε και βρήκα στην ανεβασιά μου και με έξυσε για τα καλά καθώς άλλοι με έσπρωχναν και άλλοι με τράβαγαν να ανεβώ.! Ιλαροτραγωδία!!Η κόκκινη χαρακιά της πάνω μου, πάντως, με στόλιζε για καιρό μετά.. Μικρό, όμως, το κακό! Κι η όλη εμπειρία, μοναδική!!
Και, για κάθε περίπτωση, το μάθημά μου, μετά από κείνη την νύχτα, το πήρα!
Σας αφήνω, με ένα τραγούδι αγαπημένο, σε στίχους του ποιητή μας, του Νίκου του Καββαδία, τιμής ένεκεν μιας και μεγάλωσε στο Φισκάρδο της Κεφαλλονιάς, αποδοσμένο από την μοναδική φωνή της Μαρίζας Κωχ και σε μουσική σύνθεση της ίδιας.
Και μακάρι για όλους μας ναρθούν κι άλλα καλοκαίρια στην ζήση μας και να τα περνάμε όμορφα, έτσι όπως τα ποθούμε και μ’ άλλα όμορφα κι ανέλπιστα!
Εκείνο το καλοκαίρι, λοιπόν, το είχα αλωνίσει εκείνο το λιμανάκι και πιο πέρα στην βραχώδη μύτη της άλλης άκρης, τον απάνεμο κολπίσκο, τον άδειο από τα πλοία. Κρυστάλλινα τα νερά παντού ακόμη και κει που αράζαν’ τα πλοία, πεντακάθαρος ο βυθός της θάλασσας κι όλος από τριζάτη άμμο. Πέρα στον κολπίσκο, που είχε πολύν από τον πλούτο που μ’ άρεσε, είχα ανακαλύψει και μια σπηλιά στον πυθμένα της θάλασσας που σαν έμπαινα σε αυτήν και κολυμπούσα ίσα στο μήκος της, έφτανα μετά από κάμποσο στην ανηφορική έξοδό της κι από κει στα ψηλά του βράχου στην στεριά, στην άλλη άκρη του τόπου από όπου έμενα. Πολλές ήταν οι φορές που από κει γύρναγα πεζή στο σπίτι, αφού πρώτα χαιρόμουν ένα λουκούλλειο γεύμα στο εστιατόριο της αεικίνητης κυρά Τασίας, στο κέντρο του μικρού λιμανιού. Κι ύστερα, η μεταμεσημεριάτικη 
σιέστα, το καφεδάκι τ΄απογεύματα με την παρέα ή με το βιβλίο μου, άντε και μια βόλτα πάνω στα καλντερίμια του χωριού, και τα βράδυα όλοι μαζί, οι της παρέας και με άλλους ξένους και του τόπου, για ποτό και χορό στον κήπο.
