1η ΤΑΞΑΣ: Φεύγει από το Σετφανοβίκειο – Σε ποια περιοχή μεταφέρεται η έδρα της μετά τις καταστροφικές πλημμύρες
Νέα δεδομένα για την τελική επιλογή των Βάσεων που θα φιλοξενήσουν τα ελικόπτερα της Αεροπορίας Στρατού έχουν προκύψει έπειτα από τις μελέτες των ειδικών επιστημόνων για την ασφάλεια οπλικών συστημάτων, υλικών και εγκαταστάσεων, έχοντας πάντα ως βάση τις επιχειρησιακές ανάγκες σύμφωνα με τον σχεδιασμό του ΓΕΕΘΑ.Η Στρατιωτική Ηγεσία, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Onalert.gr, φαίνεται να καταλήγει στην χρησιμοποίηση του στρατιωτικού αεροδρομίου στο Σέδες Θεσσαλονίκης ως Βάση των καινούργιων ελικοπτέρων UH-60 Black Hawk, τα οποία αποκτά η Αεροπορία Στρατού.
Σύμφωνα με τις εισηγήσεις που έχει δεχτεί το Στρατιωτικό Επιτελείο από την αρμόδια επιτροπή, η οποία ερευνά όλες τις παραμέτρους για τις νέες Βάσεις της Αεροπορίας Στρατού, το στρατιωτικό αεροδρόμιο στη Θέρμη πληροί όλες τις προυποθεσεις προκειμένου να αποτελέσει τη «φωλιά» των Black Hawk.
Τόσο σε επιχειρησιακό επίπεδο, με γνώμονα τη θέση του αεροδρομίου, όσο και σε επίπεδο κλιματολογικών και μορφολογικών δεδομένων, καθώς έπειτα από την καταστροφική πλημμύρα στο Στεφανοβίκειο Μαγνησίας κύριο ζητούμενο αποτελεί η ασφάλεια των ελικοπτέρων, των υλικών, του οπλισμού και συνολικά των εγκαταστάσεων. Η αρχική πρόταση για χρησιμοποίηση της Βάσης της Αεροπορίας Στρατού στην Αλεξάνδρεια Ημαθίας ως έδρα των καινούργιων Black Hawk απορρίφθηκε με βάση και τις εισηγήσεις των ειδικών επιστημόνων που μελετούν το βαθμό επικινδυνότητας απέναντι σε ακραία καιρικά φαινόμενα.
Το στρατιωτικό αεροδρόμιο στο Σέδες, εκτός από τη μορφολογική του θέση, διαθέτει μια σειρά από πλεονεκτήματα, όπως την εγγύτητα με την 71η Αερομεταφερόμενη Ταξιαρχία στη Νέα Σάντα Κιλκίς, το Πεδίο Βολής στο Λιτόχωρο Πιερίας αλλά και το γεγονός ότι μπορεί να υποστηρίξει και τις Μονάδες του Δ’ Σώματος Στρατού στη Θράκη.
Το αεροδρόμιο του Σέδες στη Θέρμη Θεσσαλονίκης έχει ως έδρα η 350 Πτέρυγα Κατευθυνόμενων Βλημάτων της Πολεμικής Αεροπορίας. Πρόκειται για τη μητρική Μονάδα του συστήματος αεράμυνας Patriot, η οποία ελέγχει συνολικά όλα τα συστήματα αεράμυνας της Πολεμικής Αεροπορίας και συγκεκριμένα 6 Μοίρες Κατευθυνόμενων Βλημάτων καθώς και τις Μοίρες S-300 και TOR-M1 με έδρα την Κρήτη.
Η χρησιμοποίηση του στρατιωτικού αεροδρομίου του Σέδες από την Αεροπορία Στρατού, δεν συνεπάγεται πάντως την μετακίνηση της 350 ΠΚΒ.
Στη Χρυσούπολη Καβάλας τα Kiowa Warrior
Επιπλέον – όπως αρχικά είχε αναφέρει το Onalert.gr – το Στρατιωτικό Επιτελείο προσανατολίζεται και στην χρησιμοποίηση από την Αεροπορία Στρατού του αεροδρομίου στη Χρυσούπολη Καβάλας, όπου εδρεύει Αεροπορικό Απόσπασμα της Πολεμικής Αεροπορίας. Το αεροδρόμιο της Χρυσούπολης φαίνεται ότι προκρίνεται τελικά ως έδρα των αναγνωριστικών ελικοπτέρων Kiowa Warrior αλλά και των UAV Patroller.
Η εγγύτητα με τα χερσαία σύνορα της χώρας και τις περιοχές όπου έχουν αναπτυχθεί οι Μονάδες του Δ’ Σώματος Στρατού, του πιο ισχυρού σχηματισμού του Στρατού Ξηράς, αποτελούν ένα από τα βασικά κριτήρια επιλογής της Χρυσούπολης ως Βάση των Kiowa Warrior, τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε αποστολές υποστήριξης των τεθωρακισμένων και μηχανοκίνητων Μονάδων του Έβρου. Επιπλέον η Χρυσούπολη βρίσκεται κοντά στα Πεδία Βολής σε Πετρωτό Ξάνθης, Ψηλό Στάλο και Αετό Έβρου, στα οποία μπορούν να εκπαιδευτούν τα πληρώματα των Kiowa με πραγματικά πυρά.
Σύμφωνα με τον σχεδιασμό τα επιθετικά ελικόπτερα AH-64A και AH-64D Apache του 1ου και 2ου ΤΕΕΠ θα παραμείνουν στην 110 Πτέρυγα Μάχης στη Λάρισα, όπου μεταφέρεται και η έδρα της 1ης ΤΑΞΑΣ. Στη Λάρισα αναμένεται να κατασκευαστούν οι απαραίτητες εγκαταστάσεις για τη φιλοξενία των ελικοπτέρων ενώ θα υπάρχει μέριμνα και για το προσωπικό.
Τέσσερα ελικόπτερα UH-60 Black Hawk θα μεταφερθούν στο αεροδρόμιο των Μεγάρων, στο οποίο παραμένουν τα CH-47 Chinook του 4ου ΤΕΑΣ και τα ΝΗ-90 του 2ου ΤΕΑΣ, του 2ου Συγκροτήματος Αεροπορίας Στρατού. Τα συγκεκριμένα Black Hawk θα διαθέτουν ειδική διαμόρφωση προκειμένου να καλύψουν ανάγκες της Διοίκησης Ειδικού Πολέμου και θα ανήκουν στην Μοίρα Αεροπορικών Ειδικών Επιχειρήσεων.
Στα Μέγαρα προβλέπεται μια σειρά από έργα, όπως η κατασκευή νέων υπόστεγων για την φιλοξενία των ελικοπτέρων όσο και για τη συντήρηση τους, η κατασκευή νέου πύργου ελέγχου αλλά και η ενεργοποίηση του δεύτερου διαδρόμου, ο οποίος δεν χρησιμοποιείται. Σκέψεις υπάρχουν για κατασκευή μιας μικρής Βάσης στην Κρήτη, η οποία θα φιλοξενεί ελικόπτερα Chinook, ώστε να βρίσκονται κοντά στην 5η Ταξιαρχία «ΚΡΗΤΩΝ», η οποία αν και αερομεταφερόμενη δεν υποστηρίζεται έως τώρα από ελικόπτερα σε κοντινή απόσταση.
Σ’ αυτή τη ζωή που κλήθηκα να αντιμετωπίσω και να ζήσω τις όμορφες κι άσχημες, δύσκολες κι εύκολες στιγμές της, ελάχιστα το επέτρεψα. Μου πήρε κάποια χρόνια να δω, πως η αγάπη που εμένα με κολάκευε, δεν ήταν τίποτα άλλο, παρά ένας χειρισμός και κυρίως μια διαβεβαίωση. Ξέρω πως δεν είμαι η μόνη, αλλά οι γυναίκες στη γενιά μου, το βιώσαμε και άλλες πιο έντονα και αποπνικτικά, δε λένε να απαλλαχτούν απ’ αυτό το φαινόμενο. Το λυπηρό είναι πως συναντώ ακόμη άλλα κορίτσια πολύ νεότερα από μένα, που ζουν και συμβιώνουν με καταπιέσεις του ίδιου τους του εαυτού και με το να παρέχουν ελευθερία χώρου και κινήσεων στο δυνάστη τους.
Δεν αρκεί ένα χαστούκι, ένα όπως λένε, απαλό είτε πιο σκληρό, για να μας κάνει να δούμε και να ξεκαθαρίσουμε τοπία, που μέσα απ’ την αιθαλομίχλη της ψυχής τους δρουν ξεκάθαρα στα δικά μας ολοφάνερα ανασφάλειας και κυρίως μειωμένης αυτοεκτίμησής μας. Τα δείγματα της δικής μας χαμηλής αυτοπεποίθησης, τους τα κάνουμε έκδηλα και όντως αυτοί, ό,τι πρέπει για τα εγωιστικά τους κίνητρα, δρουν, αντιδρούν κι επιδρούν βάναυσα και φορτικά. Εμείς οι ίδιες δε θα τους αφήσουμε τη θέση δίπλα μας, για να μας αλλοιώσουν χαρακτήρα και συνείδηση και ένα παραπάνω, να γίνουν οι κύριοι διεκδικητές της μετάλλαξης, του ίδιου μας του ψυχισμού και της αυτοκυριαρχίας μας.
Αποδεδειγμένα, όσο με αφορά, όποιος θέλησε είτε να μ’ αλλάξει είτε να προσχωρήσει στα δικά μου εδάφια ψυχής, νου, καρδιάς, δίχως την άδειά μου, τώρα μετρά και τα κλάσματα δευτερολέπτου μακριά μου. Βλέπετε μικρή η κοινωνία και όλα μαθαίνονται. Μα ένα παραπάνω, σ’ αυτές τις άχρηστες και ακανόνιστες αξίας και ιδανικών ψυχές, θα τις ευχαριστήσω τώρα πια, γιατί μου ‘δωσαν ένα γερό μάθημα. Να με σέβομαι, να με υπολογίζω κι ιδίως να μ’ αγαπάω.
Μη φοβηθείτε να πείτε και να διεκδικήσετε τα θέλω και τα όνειρά σας, ενάντια στα πρέπει τα δικά τους που ποτέ δε θα ‘ναι καθώς πρέπει, απλά θα ‘ναι εκείνα που θα τους συμφέρει και θα τους κάνει να νιώθουν τάχα πιο δυνατοί δίπλα σας. Δε θα το επιτρέψετε σε κανέναν, γιατί απλά και μόνο αξίζετε ΤΑ ΑΡΙΣΤΑ! Αφήστε τα καλύτερα να ‘ρθουν γι’ αυτούς κι εσείς να εύχεστε για τα Άριστα που σας αξίζουν.
Κατάγομαι απ΄ τη λατρεία της ψυχής μου και της καρδιάς μου, την πανέμορφή μου Καβάλα. Από μικρή εναπόθεσα τη σκέψη μου, σε μπλοκάκια σπιράλ, μικρά, μεγάλα και μετά με σπιράλ διαφόρων θεμάτων. Στη συνέχεια ασχολήθηκα με την οικογένειά μου, που είχα αρχή και βάση και θα έχω για πάντα. Κατόπιν έκανα δειλά βήματα, έγραφα μαντινάδες και κατόπιν ποιήματα και τώρα εδώ και 5 χρόνια ασχολούμαι με κάθε είδος γραφής, πεζού ή έμμετρου, ελεύθερου στίχου. Έχω εκδώσει 3 ποιητικές συλλογές και 1 μυθιστόρημα! Είμαι ραδιοφωνική παραγωγός 3 εκπομπών, ασχολούμαι με τα Κοινά και προσπαθώ να γίνω καλύτερος άνθρωπος, για μένα και όλοι για το διπλανό μας. Αρθρογραφώ σε ηλεκτρονικές εφημερίδες, ιστολόγια, σελίδες και αναζητώ τα όνειρά μου να είναι εφικτά και προσεγγίσιμα πάντα! Η γραφή μου είναι πολυβραβευμένη και μπορείτε να τη συναντήσετε ..πληκτρολογώντας το ονοματεπώνυμό μου, στον Παγκόσμιο Ιστό!
Μια φορά κι έναν καιρό ζούσαν δύο παιδιά κοντά στο Mishigamaa (Το μεγάλο νερό.) Ένα γενναίο αγόρι και ένα κορίτσι με χρυσό δέρμα. Τον έλεγαν Silent Bear και εκείνη Shanaya. Και οι δύο του έθνους Ojibwa χωρίζονται από το μεγάλο νερό. Οι ηγέτες της φυλής ήταν αδιάφοροι για τα δικαιώματα κυνηγιού και το μοίρασμα της λίμνης Mishigamaa. Ο πατέρας του Silent Bear γνώριζε τον γιο του, κάθε πανσέληνο. Θα παρατηρούσε το κορίτσι με το χρυσό δέρμα να χορεύει κατά μήκος της λίμνης. Θα της τραγουδούσε λόγια αγάπης.
«Όμορφη μου Shanaya,
λουλουδάκι μου,
σε παρακαλώ να είσαι η αγάπη μου.
Μπορώ να σε δω και ίσως,
μπορείς να με ακούσεις.
Σε έχω λατρέψει για δεκαοκτώ Άνοιξη.
σε περιμένω και
όταν ο ήλιος φιλάει το φεγγάρι.
Θα διασχίσω τη λίμνη Mishigamaa και θα είσαι η αγάπη μου».
Η Shanaya ήξερε ότι η Silent Bear την αγαπούσε. Την αποκάλεσε «Μικρό λουλούδι αφού μπορούσαν να μιλήσουν μεταξύ τους. Κάθε Άνοιξη, οι άνθρωποι της Οτζίμπουα θα είχαν το μεγάλο pow wow να γιορτάσουν τη νέα Άνοιξη. Όλες οι φυλές κοντά μαζεύονταν και τραγουδούσαν/χόρευαν και προσεύχονταν σαν μία. Για καλή σοδειά. Ο πατέρας του Little Flower αντιπαθούσε την προσοχή που έδωσε στην κόρη του η Silent bear. Οι δύο πατεράδες αποφάσισαν να αφήσουν το μεγάλο νερό να κρατήσει τα παιδιά χωριστά.
Ήρθε το Θερινό Ηλιοστάσιο και ο Silent Bear είπε στα κογιότ, στους λύκους, στο γεράκι και στις αλεπούδες. Σε παρακαλώ πες το Μικρό μου Λουλούδι, όταν ο ήλιος φιλάει το φεγγάρι. Θα περάσω το μεγάλο νερό και δεν θα σε αφήσω ποτέ. Τα κολίβρια του φίλησαν τους ώμους και είπε στο κολίμπρι. Τραγουδήστε στην αγαπημένη Shanaya, την αγαπώ τόσο πολύ και θα έρθω κοντά της όταν ο ουρανός γίνει σκοτεινός. Σε παρακαλώ πες το λουλουδάκι μου, άναψε φωτιά να τη δω να χορεύει για τον ήλιο και το φεγγάρι.
Τα κογιότ, οι λύκοι και οι αλεπούδες της φώναζαν τραγούδια αγάπης. της ψιθύρισε το γεράκι. Να περιμένεις δίπλα στους ευλογημένους βράχους με φωτιά να καίει. Την βρήκαν τα κολίβρια και την πήγαν στη λίμνη Michigamaa που χορεύει. Το μεγάλο νερό ήταν επικίνδυνο και προσευχήθηκε. Η Silent Bear δεν θα περνούσε αυτή τη νύχτα.
Ήξερε ότι το θερινό ηλιοστάσιο ξυπνούσε το νερό και περίμενε στον τόπο της προσευχής, με μια φωτιά να καίει δυνατά. Ρώτησε το μεγάλο νερό. Παρακαλώ να είστε ευγενικοί με την αγαπημένη μου που διασχίζει το επικίνδυνο. Αν πέθανε, θα πεθάνω κι εγώ.
Ο σιωπηλός αρκούδος πατέρας δεν μπορούσε να ησυχάσει, ένιωθε σύγχυση στον κόσμο του. Έψαξε για τον γιο του και πήγε στη λίμνη Michigamaa και είδε τον γιο του να είχε φύγει. Ήξερε, δεν μπορείς να περάσεις το μεγάλο νερό όταν το νερό είναι γεμάτο τρέλα σε ένα κανό. Πήρε τη μεγάλη βάρκα στο επικίνδυνο νερό, ελπίζοντας να βρει τον γιο του.
Ο Silent Bear είδε τη φωτιά από μακριά και εργάστηκε με το κανό προς το Little Flower και τη φωτιά. Ένα μεγάλο κύμα προσπέρασε το μικρό κανό και το κανό πέταξε μακριά. Έκλεισε τα μάτια του και ψιθύρισε στον ήλιο και στο φεγγάρι. Σε αγαπώ Shanaya, είμαι το φεγγάρι και είσαι ο ήλιος μου. Περίμενε τον θάνατο, βλέποντας το πρόσωπό της με το άγριο μεγάλο νερό να τον πετάει.
Ο Silent Bear ένιωσε δυνατά χέρια στους ώμους του και κοίταξε ψηλά. Είδε τα μάτια του πατέρα του να γεμίζουν δάκρυα φέρνοντάς τον στη μεγάλη βάρκα. Είπε στον πατέρα του, πρέπει να παντρευτώ τη Μικρή Λουλούδα ή να πεθάνω. Ο πατέρας πήγε τον γιο του στο Μικρό Λουλούδι και στη φωτιά. Είδε τον γιο του να τρέχει κοντά της, αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν.
Ο πατέρας του Little Flower εμφανίστηκε με μεγάλο θυμό στο πρόσωπό του και είδε τη θλίψη στο πρόσωπο του Silent bear. Σιωπηλός αρκούδος πατέρας πήγε κοντά του και του είπε. Θα πέθαινε για την κόρη σου. Του είπε ο πατέρας της μικρής Λουλούρα. Κανείς δεν πέθανε απόψε, δεν μπορούμε να σταματήσουμε τις μεγάλες καταιγίδες του χειμώνα και δεν μπορούμε να σταματήσουμε την αγάπη.
Ο ήλιος και το φεγγάρι φιλήθηκαν. Τα πνεύματα του μεγάλου νερού χαμογελούσαν.
Μέσα στα μάτια σου βυθίστηκα χωρίς να γνωρίζω τις συνέπειες. Η πρώτη μας ματιά που δεν κατάλαβα πόσο σημαντική ήταν. Με κοίταξες και δεν γνώριζα ότι κοιτάζω τον ίδιο μου τον εαυτό. Το βλέμμα σου πάνω μου έδωσε πνοή στο όνειρό σου κι εγώ τότε δεν ήμουν σε θέση να καταλάβω, να δω καθαρά. Το φιλί σου, το πρώτο μας φιλί, με έκανε να δω αυτό το βλέμμα γεμάτο λαχτάρα και αγάπη. Μια αγάπη διαφορετική από αυτήν που έζησα, έναν έρωτα που άρχισε να ζει μέσα από το βλέμμα σου μετά από το πρώτο μας φιλί.
Χάθηκα μέσα σε ένα πέπλο αληθινού έρωτα, είδα τον εαυτό μου μέσα σου και όχι, δεν τρόμαξα. Όσο κι αν χάθηκα στο βάθος της ψυχής σου, ήξερες να με κρατάς στην επιφάνεια, η αγκαλιά σου πάντα εκεί σε κάθε όμορφη και άσχημη στιγμή.
Στα εύκολα και στα δύσκολα το βλέμμα σου πάνω μου, να με αγγίξει, να με χαϊδεύει, να με ζαλίζει και να μου χαρίζει ψήγματα ευτυχίας. Πόσα βλέμματα άραγε έδωσες πριν σε ερωτευτώ; Πόσο καιρό αναζητούσες να σηκώσω το δικό μου πάνω σου ώστε να σε συναντήσω; Ένα βλέμμα όμως θα θυμάμαι πάντα, εκείνο που με την σιωπή σου μου είπες θα σ’ αγαπώ αιώνια.
Αιώνια διάβασα στα χείλη σου που μετά από καιρό σίγησαν. Ακόμα και τώρα μέσα στην σιωπή και την έλλειψή σου, δεν ξεχνώ το βλέμμα που με έκανε να χαθώ από τον κόσμο τούτο, κι αν χάθηκα από την πραγματικότητα μέσα από το βλέμμα σου γνώρισα εμένα. Γνώρισα την ουσία, την ίδια την ζωή.
Ακόμα κι αν το βλέμμα σου ήταν για λίγο, χαμογελώ που ήμουν τυχερή μέσα τους να χαθώ. Τυχερή που το βλέμμα της ψυχής σου μου έμαθε να αγαπώ, να ζω ξανά από την αρχή. Ένα βλέμμα είναι αρκετό για να δεις την αλήθεια για να νιώσεις την ελπίδα.
Ένα βλέμμα αγάπης και έρωτα για να ξεχάσεις ό,τι σε πονά.
Ερωτευμένη με την γραφή. Από μικρή έγραφα στίχους, η ζωή με πήγε σε άλλα μονοπάτια και έτσι άφησα το όνειρο. Η ασθένεια όπλισε την πένα μου και μου θύμισε την μεγάλη μου αγάπη την συγγραφή. Τώρα είμαι αρθρογράφος ψυχής και συγγραφέας , έχω εκδώσει το πρώτο μου βιβλίο και συνεχίζω. Γιατί ποτέ δεν είναι αργά για τα όνειρα . Όλα είναι δυνατά. Μεγαλωμένη Θεσσαλονίκη και τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα γράφω για να μεταφέρω τον κόσμο στο δικό μου όμορφο ταξίδι
Συνεχίζονται οι παραστάσεις «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα» στο Πολιτιστικό Κέντρο Ν. Ιωνίας
Έντυπη Έκδοση
Μετά από απαίτηση πολλών θεατών θα συνεχιστεί η παρουσίαση του έργου «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», του βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας Λουίτζι Πιραντέλλο για τέσσερις ακόμη παραστάσεις, το Σάββατο 9, Κυριακή 10, Σάββατο 16 και Κυριακή 17 Νοεμβρίου, στο Θέατρο Πειραματικής Σκηνής (Πολιτιστικό Κέντρο Ν. Ιωνίας), στις 9 μ.μ. Το έργο διαδραματίζεται στο καφενείο ενός σιδηροδρομικού σταθμού περασμένα μεσάνυχτα. Ένας οικογενειάρχης χάνει το τελευταίο τρένο για την επαρχία και αναγκάζεται να περάσει την υπόλοιπη νύχτα του εκεί μέχρι να φύγει με το πρώτο τρένο στις 4 το πρωί. Και εκεί που όλα δείχνουν πως θα είναι μία βαρετή νύχτα, εμφανίζεται ένας ευγενικός κύριος πιάνοντάς του την κουβέντα. Είναι ένας μοναχικός άνθρωπος που ξέροντας ότι θα φύγει από αυτό τον κόσμο αρχίζει να παρατηρεί τα πάντα με μεγάλη προσοχή. Περιδιαβαίνει τους δρόμους και κοιτάζει αυτά που στη ζωή του μέχρι τώρα δεν έδεινε καμία σημασία. Τις βιτρίνες, τον τρόπο που οι πωλητές τυλίγουν ένα δώρο, τους πελάτες που βγαίνουν από τα καταστήματα. Παρατηρεί παράλληλα και τους ανθρώπους. Έτσι του δίνεται η ευκαιρία στη συγκεκριμένη περίπτωση να ακτινογραφήσει αυτόν τον άνθρωπο που περιμένει το τρένο, να μιλήσει σε κάποιον, να αναπτύξει τη φιλοσοφία του για τη ζωή και παράλληλα να του αποκαλύψει το κρυμένο μυστικό του. Ο Λουίτζι Πιραντέλλο γεννήθηκε στο Αγκριτζέντο της Σικελίας, τον αρχαίο Ακράγαντα, με αστική καταγωγή. Αν και αρχικά ήθελε να γίνει φιλόλογος και εισοδηματίας, στράφηκε στην ποίηση, με τους πρώτους στίχους του να δημοσιεύονται γύρω στα 1890. Λίγο μετά μετέφρασε Γκαίτε. Τελικά σπούδασε Φιλολογία στο Παρίσι και στη Βόννη και δίδαξε ως καθηγητής της Ιταλικής Φιλολογίας στο Ανώτατο Ινστιτούτο της ιταλικής πρωτεύουσας. Στη Ρώμη ο Πιραντέλο συνεργάστηκε με πολλά λογοτεχνικά περιοδικά δημοσιεύοντας ποιήματα και πεζογραφήματά του. Έγινε γνωστός στο ευρύτερο κοινό με το μυθιστόρημά του «Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ». Ωστόσο χρωστά στο θεατρικό του έργο την παγκόσμια αναγνώρισή του, με κορυφαία τα «Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε», «Η ηδονή της τιμιότητος», «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα», «Να ντύσουμε τους γυμνούς», «Ο άνθρωπος με το λουλούδι στο στόμα», «Απόψε αυτοσχεδιάζουμε» και «Ένας ή κανένας». Το έργο παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Δημήτρη Πανταζή, σκηνικά – κοστούμια Χριστίνας Δημητρίου, μουσική Γρηγόρη Σουλτάνη, φωτισμούς Δημήτρη Δημητριάδη, φωτογραφίες Αλκιβιάδη Μαρούγκα. Τους ρόλους ερμηνεύουν οι: Θρασύβουλος Χαλκιάς, Αλέξανδρος Χατζηχαραλάμπους, Αναστασία Χωματίδη, Μιχάλης Μουδάτσος. Η πώληση εισιτηρίων θα γίνεται μια ώρα πριν την παράσταση στο ταμείο του Θεάτρου. Γενική είσοδος 5€. Διάρκεια παράστασης 45 λεπτά. Τηλέφωνο για πληροφορίες: 6944388045. Η παράσταση είναι υπό την αιγίδα του Δήμου Βόλου.
ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ πέθανε μαγειρεύοντας ὅλη νύχτα τὰ ἀγαπημένα φαγητὰ τοῦ παπποῦ. Μόλις τελείωσε τὸ μαγείρεμα, ἔστρωσε τὸ καλὸ τραπεζομάντηλο καὶ τὸ ἀκριβὸ σερβίτσιο, αὐτὸ ποὺ εἶχε βγάλει καὶ στὴν κηδεία τοῦ παπποῦ, καὶ γέμισε τὰ πιάτα μὲ ἐδέσματα καὶ τὰ ποτήρια μὲ κρασί. Ἔκατσε ἀναπαυτικὰ στὴν πολυθρόνα της, κοίταξε τὸ ἄψογα στρωμένο τραπέζι, ἕτοιμο τὸ τραπέζι μου, μονολόγησε καὶ ἔτσι ἁπλὰ ἔφυγε νὰ τὸν συναντήσει. Στὰ πόδια της γουργούριζε ὁ γάτος ὅταν ἀκούστηκε τὸ χτύπημα τῆς πόρτας. Σὰν ἀστραπὴ σηκώθηκαν καὶ οἱ δύο καὶ ἔτρεξαν. Τό ’νιωθε, ἦταν αὐτός. Ἄνοιξε ἀργὰ τὴν πόρτα καὶ πρὶν προλάβει νὰ δεῖ ποιός ἦταν στὸ μισοσκόταδο, ὁ γάτος ὅρμησε καταπάνω του.
